Django Reinhardt: Różnice pomiędzy wersjami

Po wojnie Reinhardt dołączył w Wielkiej Brytanii ponownie do Grappelliego<ref name="Current-Biography-Yearbook-s196">{{Cytuj książkę | tytuł = Current Biography Yearbook | wydawca = H. W. Wilson Co. (oryg. Uniwersytet Cornell) | data = 1989 | strony = 196 | tom = 49 | data dostępu = 5 października 2015 | url = https://books.google.pl/books?id=IQhaAAAAYAAJ&q=django+reinhardt+after+war+join+Grappelli+great+britain+london&dq=django+reinhardt+after+war+join+Grappelli+great+britain+london&hl=pl&sa=X&ved=0CCcQ6AEwAGoVChMIv42B-5GsyAIVQqNyCh3ikQRS}}</ref>. Na początku listopada 1946 roku zadebiutował podczas trasy za oceanem w [[Public Auditorium|Cleveland Music Hall]] – jako gość specjalny wraz z [[Duke Ellington|Dukiem Ellingtonem]] i jego orkiestrą. Reinhardt zaproszony został do współpracy z Ellingtonem podczas niewielkiego tournée po [[Midwest|Środkowym Zachodzie]]. Europejczyk przyjechał do [[Cleveland]] bez żadnej gitary, ponieważ zakładał, że przedsiębiorstwa muzyczne będą rywalizować o możliwość przekazania mu instrumentów, na których miał zagrać<ref name="Larkin-Jazz-Writings-s36">{{Cytuj książkę | autor = Philip Larkin | tytuł = Jazz Writings | wydawca = Bloomsbury Publishing | data = 2004 | strony = 36 | isbn = 9781441117885 | data dostępu = 6 października 2015 | url = https://books.google.pl/books?id=dQsdCgAAQBAJ&pg=PA36#v=onepage&q&f=false}}</ref>. Reinhardt szybko jednak zorientował się, że było inaczej, i zmuszony został do zakupu gitary na własną rękę<ref name="clevelandhistorical.org-django">{{Cytuj stronę | url = http://clevelandhistorical.org/items/show/525#.VhLavW7Buog | tytuł = Django Reinhardt at the Music Hall / Cleveland Historical | autor = Robin Meiksins | opublikowany = clevelandhistorical.org | język = en | data dostępu = 2015-10-05}}</ref>. Gitarzysta grał z wieloma popularnymi muzykami i kompozytorami jak [[Maury Deutsch]]<ref name="users.telenet.be-Jazzy2.pdf">{{Cytuj stronę | url = http://users.telenet.be/jochentorfs/pdf/Jazzy2.pdf | tytuł = Guitar Masters: Django Reinhardt | data = maj 2012 | opublikowany = Jazzy / users.telenet.be | strony = 24 | język = en | data dostępu = 2015-10-05}}</ref>. Pod koniec trasy wystąpił dwukrotnie w nowojorskiej sali koncertowej [[Carnegie Hall]] – pierwszy z występów skończył się owacją publiczności i sześciokrotnym powrotem muzyka na scenę; drugi z koncertów nie przypadł do gustu krytykom – muzyk spóźnił się znacząco na występ (spotkał on wcześniej na ulicy francuskiego pięściarza [[Marcel Cerdan|Marcela Cerdana]])<ref name="Gelly-Fogg-Reinhardt-s36">{{Cytuj książkę | autor = Dave Gelly, Rod Fogg, Django Reinhardt | tytuł = Django Reinhardt: Know the Man, Play the Music | wydawca = Backbeat Books | data = 2005 | strony = 36 | isbn = 9781476852935 | data dostępu = 5 października 2015 | url = https://books.google.pl/books?id=sEdMAgAAQBAJ&pg=PA36#v=onepage&q&f=false}}</ref>. Pomimo dumy, jaką Django odczuwał, grając z Ellingtonem (pisał o tym w jednym z dwóch listów do Grappelliego), nie czuł się zintegrowany z zespołem. Grywał on tylko pod koniec koncertu kilka utworów wspólnie z Ellingtonem, gdzie dla gitarzysty nie było przeznaczonych specjalnych aranżacji. Po zakończeniu trasy związał się z ''Café Society Uptown'', będąc wspieranym przez rezydujący zespół muzyczny grał cztery solówki dziennie, które przyciągały tłumy<ref name="Delaunay-Reinhardt-s138-139">{{Cytuj książkę | autor = Charles Delaunay | tytuł = Django Reinhardt | wydawca = Da Capo Press | data = 1961 | strony = 138–139 | isbn = 0-306-80171-X}}</ref>.

 

 

Oprócz częściowego niepowodzenia w Carnegie Hall, głównym powodem rozczarowania Ameryką była najprawdopodobniej samotność muzyka. Jako rodzinny i towarzyski człowiek, czuł dyskomfort, ponieważ nie mógł się z nikim porozumieć we własnym języku. Dodatkowo doświadczając szorstkość ze strony Amerykanów, Reinhardt odczuwał wyobcowanie. Tęsknił on za domem, żoną i swoim małym synkiem<ref name="Gelly-Fogg-Reinhardt-s36"/>.