R-36: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Zala (dyskusja | edycje)
m drobne techniczne, jęz., lit., int.
NH2501 (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne, drobne redakcyjne
Linia 24:
|udźwig = 3 950—5 825 kg
|naprowadzanie = autonomiczne bezwładnościowe
|CEP = 1,3 - 1,9 km<ref name="EA">{{Cytuj stronę | url = http://www.astronautix.com/r/r-36.html | tytuł = R-36 | autor = Mark Wade | opublikowany = Encyclopedia Astronautica | język = en | data dostępu = 2017-01-20 | zarchiwizowano = EA}}</ref>
|CEP = 5 000 metrów
|głowica = 8K67: pojedyncza lekka lub ciężka (10 [[Równoważnik trotylowy|Mt]])<br />8K69: pojedyncza orbitująca<br />8K67P: 3 x 2—3 Mt [[MRV]]
|commons =
}}
'''R-36''' – [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckie]] ciężkie dwustopniowe [[pocisk balistyczny|pociski balistyczne]] międzykontynentalnego zasięgu, przeznaczone do ataku na [[Stany Zjednoczone|amerykańskie]] pola startowe pocisków [[ICBM]]. Konstrukcja pocisków zakładała możliwość pokonywania [[obrona antybalistyczna|obrony antybalistycznej]], toteż pociski 8K67 wyposażone były w głowice z [[Ładunek termojądrowy|ładunkiem termojądrowym]] o wielkiej mocy oraz [[penetration aids]]. W odmianie 8K69, pociski wyposażone były w głowicę dostarczaną na [[Niska orbita okołoziemska|niską orbitę Ziemi]] (LEO), skąd mogły razić cele z niechronionego [[azymut]]u - metoda [[Metoda rażenia z orbity szczątkowej|FOBS]]. W odmianie 8K67P, pociski przenosiły po trzy głowice MRV.
 
Stacjonujące w podziemnych [[silos rakietowy|silosach]] pociski o długości 31,7 metra i całkowitej masie startowej 183,9 tony, napędzane były paliwem ciekłym, zaś ich dwa stopnie napędowe umożliwiały im atak na cele oddalone o 10 200 kilometrów, w odmianie zaś z głowica orbitalną, zasięg skutecznego ataku wynosił 40 000 kilometrów.
Linia 35:
 
== Rozwój ==
Ciężka (8K67) i orbitalna (8K69) odmiana pocisku R-36 powstały na podstawie [[dekret]]u rządowego „O Utworzeniu Międzykontynentalnych i Globalnych Pocisków Oraz Ciężkich Rakiet Nośnych”, wydanego 16 kwietnia 1962 roku<ref name="RSNF36">P. Podwig, O. Bukharin, T. Kadyshew, E. Miasnikow, I. Sutyagin: ''Russian Strategic Nuclear Forces'', s. 196-197.</ref>. Konstrukcja pocisków została powierzona biuru [[KB Jużnoje|OKB-586]] w [[Dniepr (miasto)|Dniepropietrowsku]] na [[Ukraina|Ukrainie]]. Pierwsze testy w locie nowej konstrukcji 8K67 zostały zaplanowane na trzeci kwartał 1964 roku, zaś testy 8K69 trzeci kwartał roku następnego. Przy konstrukcji nowych pocisków wykorzystano doświadczenia z konstruowania i produkcji pocisku [[R-16]]<ref name="RSNF36"/>.
 
== Konstrukcja ==
Znany na zachodzie jako SS-9 Scarp R-36, został skonstruowany jako dwustopniowy pocisk na [[paliwo ciekłe]], w którym jeden stopień spoczywa na drugim. Korpus wykonany był ze stopu aluminium AMG-6<ref name=EA/>. Ogólna konstrukcja pierwszego stopnia pocisku była podobna do zastosowanej w pierwszym stopniu R-16. Zastosowano jednak pewne ulepszenia - jednym z nich była wspólna przegroda między [[Paliwo rakietowe|paliwem]], a [[utleniacz]]em, co zredukowało pustą przestrzeń wewnątrz rakiety<ref name=RSNF36/>. Zbiorniki paliwa utrzymywane były pod ciśnieniem dzięki [[Spaliny|gazom spalinowym]] podstawowych składników paliwa. System napędowy pierwszego stopnia składał się z trzech silników o podwójnej komorze spalania [[RD-251]] oraz silnika sterującego z czterema podwieszonymi komorami<ref name=RSNF36/><ref name=rusweb>R-36, russianspaceweb</ref>. System drugiego stopnia tworzyły: jeden silnik podtrzymujący [[RD-252]] o konstrukcji zbliżonej do silników pierwszego stopnia oraz czterokomorowy silnik sterujący na paliwo ciekłe<ref name=RSNF36/><ref name=rusweb/>. Wszystkie silniki rakiety pracowały w obiegu otwartym. Silniki zasilane były paliwem w postaci [[1,1-Dimetylohydrazyna|1,1-dimetylohydrazyny]], dla której rolę [[utleniacz]]a pełnił [[tetratlenek diazotu]], zapewniając [[Siła ciągu|ciąg]] pierwszego stopnia na poziomie morza 2 364 [[Niuton|kN]], w próżni zaś 2 643 kN<ref name=RSNF36/>. [[Impuls właściwy]] silników pierwszego stopnia - odpowiednio: –/2 954 m/s (pierwszy stopień) oraz –/3 112,5 m/s (drugi stopień)<ref name=RSNF36/>. Po separacji sekcji w trakcie lotu, głowica pocisku była wyhamowywana za pomocą silników na [[paliwo stałe]]<ref name=RSNF36/>. W pocisku o łącznej [[masa startowa|masie startowej]] 183,9 tony, całkowita masa paliwa wynosiła 166,2 tony. Układ [[silnik rakietowy|silników rakietowych]] zapewniał pociskom [[throw-weight]] od 3 950 do 5 825 kilogramów<ref name=RSNF36/>.
[[plik:SS-9 Scarp R36.jpg|250px|left|thumb|Załadunek pocisku R-36 do podziemnego silosu. Widoczne dwa pierścienie silosu.]]
Początkowo pocisk miał być wyposażony w układ [[Nawigacja inercyjna|naprowadzania bezwładnościowego]] z korekcja radiową. W trakcie testów w locie stwierdzono jednak, że całkowicie autonomiczny system zapewnia wystarczający poziom celności, równy [[Circular Error Probable|CEP]] 5 000 metrów, w związku z czym zrezygnowano z komendowego resetowania układu bezwładnościowego<ref name=RSNF36-1>P. Podwig, O. Bukharin, T. Kadyshew, E. Miasnikow, I. Sutyagin: ''Russian Strategic Nuclear Forces'', s. 198-199.</ref>.
Linia 46:
Dla pocisku 8K67 opracowano dwa typy głowic, z których cięższa dysponowała mocą 10 [[Równoważnik trotylowy|megaton]]. Ta znana pod oznaczeniem 8F675 głowica, była najpotężniejszą głowicą wprowadzoną dotąd do służby przez Związek Radziecki<ref name=RSNF36-1/>. Kombinacja mocy głowicy z dużą — jak na owe czasy — celnością, stworzyła system zdolny do zagrożenia silosom amerykańskich pocisków ICBM. Głowica lekka zapewniała eksplozję o mocy 5 megaton. Według źródeł zachodnich, głowice obu pocisków zapewniały eksplozję z mocą - odpowiednio - 18-25 Mt i 12-18 Mt<ref name=fas>R-36, fas.org</ref>.
 
OrbitalnaWersja wersjaR-36-O pocisku, do [[Metoda rażenia z orbity szczątkowej|rażenia z orbity szczątkowej]] (8k69FOBS), wyposażona została w orbitującą głowicę, która z kolei wyposażona była we własny układ naprowadzania oraz w silnik zapewniający stabilizację na orbicie i podczas wchodzenia w atmosferę<ref name=RSNF36-1/>. Testy w locie pocisku R-36 były przeprowadzane na poligonie rakietowym [[Bajkonur]]. Pierwsze testy pocisku 8K67 rozpoczęły się 28 września 1963 roku i trwały do maja 1966 roku. ModelWersja orbitalnyorbitalna (8K69)była był testowanytestowana od grudnia 1965 roku do maja 1966<<ref name=RSNF36-1/>.
 
Duży throw weight pocisku (do 5,8 tony) umożliwił w późniejszym okresie jego wyposażenie w 3 głowice [[Multiple Reentry Vehicle|MRV]], nie będące jeszcze głowicami niezależnie wycelowywanymi ([[Multiple Independently Targetable Reentry Vehicle|MIRV]])<ref name=RSNF36-1/>. Realizacja tego projektu została rozpoczęta w listopadzie 1967 roku w OKB-586, którego nazwa została do tego czasu zmieniona na Biuro Konstrukcyjne Jużnoje. Testy w locie pocisku z trzema głowicami MRV oznaczonego jako 8K67P rozpoczęły się w sierpniu 1968 roku<ref name=RSNF36-1/>.
 
Z pocisku R-36 powstały dwie użytkowe [[rakieta nośna|rakiety kosmiczne]]: [[Cyklon-2]] i [[Cyklon-3]]<ref name="EA"/>.
 
== Służba operacyjna ==