William Alexander (lord Stirling): Różnice pomiędzy wersjami

== Życiorys ==

===Dzieciństwo i młodość===

 

Dzięki kupieckiej zaradności matki miał szansę na solidną edukację – największe umiejętności przejawiał w matematyce{{odn|Fredriksen|2006|s=248}}, jednakże opanował również tajniki technik obmiaru terenu, polityki, strategii, astronomii oraz handlu{{odn|Nelson|2003|s=8}}. Nie wiadomo, czy uczęszczał do którejś z założonych przez ojca szkół – wolnej szkoły finansowanej przez rodzinę Morrisów lub Latin High School{{odn|Nelson|2003|s=8}}. Najprawdopodobniej pierwsze nauki pobierał prywatnie{{odn|Nelson|2003|s=8}}. Choć nigdy nie ukończył szkół wyższych zgłębił arkana prawa przy boku ojca, wraz z przyszłym szwagrem i przyszłym gubernatorem New Jersey [[William Livingstone|Williamem Livingstonem]]{{odn|Nelson|2003|s=8}}.

W 1768 roku Stirling został sądownie oskarżony przez swoich były partnerów handlowych – Petera Van Burgha Livingstona i Lewisa Morrisa – o niepodzielenie się zyskami z działalności zaopatrzeniowej dla armii podczas wyprawy na Fort Niagara{{odn|Nelson|2003|s=53}}. Stirling powoływał się na konieczność łożenia „wielkich sum na cel utrzymania koneksji jakie nawiązał” w celu prowadzenia działalności{{odn|Nelson|2003|s=53}}. Sprawa ugrzęzła w trybunale i nie została rozpatrzona z korzyścią dla żadnej ze stron, a jej kres przyniósł wybuch wojny{{odn|Nelson|2003|s=54}}.

 

 

Stirling zaangażował się w wydobycie i obrót żelazem w New Jersey{{odn|Nelson|2003|s=55}}. W 1767 roku wraz z Jamesem Andersonem i Benjaminem Cooperem zakupił udziały w ''Hibernia Iron Works''{{odn|Nelson|2003|s=55}}. Koszty podtrzymania wydobycia okazały się wyższe niż zyski i dość szybko Stirling zadłużył się na sumę 125 funtów u dostawcy Williama Neilsona{{odn|Nelson|2003|s=55}}. Z kolejnymi latami sytuacja nie poprawiała się ze względu na koszta operacji oraz niską cenę sprzedaży towaru i ostatecznie Stirling był winny łączną kwotę 5500 funtów Neilsonowi oraz ojcu Coopera, Danielowi{{odn|Nelson|2003|s=55}}. Ze względu na niewypłacalność Sitrlinga młodszy z panów Cooperów zaczął – z poparciem lokalnego szeryfa – wyprzedawać aktywa kopalni{{odn|Nelson|2003|s=55}}. W tym samym roku o zawierzone pieniądze zaczął się ubiegać Samuel Ogden, który wyprzedał piece hutnicze oraz urobek{{odn|Nelson|2003|s=56}}. Stirling nie chciał odstąpić od pomysłu obrotu żelazem i nawet podczas wojny interesował się jej działaniem, lecz ostatecznie w 1780 roku wydzierżawił ostatni piec na rzecz Johna Jacoba Faesha{{odn|Nelson|2003|s=57}}.