Odbitka żelatynowo-srebrowa: Różnice pomiędzy wersjami

Papier żelatynowo-srebrowy chlorowy do kopiowania wprowadził William Abney w 1881 roku. Trzy lata później Emil Obernetter, który ulepszył papier dzięki dodaniu [[kwas cytrynowy|kwasu cytrynowego]], rozpoczął jego produkcję w Monachium<ref name="Kingsley">Hope Kingsley, ''Gelatine silver print'' [w:] ''Encyclopedia of nineteenth-century photography'', red. John Hannavy, New York 2008, s. 573.</ref>. Na szerszą skalę papiery żelatynowo-srebrowe kopiowane zaczęły być stosowane w latach 90. XIX wieku<ref name="Kingsley"/>; wykorzystywane były do lat 40. XX wieku<ref>Bertrand Lavédrine, ''Photographs of the past. Process and preservation'', Los Angeles 2009, s. 128.</ref>.

 

 

Kolor obrazu na odbitce kopiowanej to zazwyczaj odcienie brązu: od koloru żółtobrązowego aż po ciemny brąz. W wyniku tonowania, któremu odbitki zazwyczaj były poddawane, kolor stawał się fioletowoczerwony lub fioletowoczarny<ref>Dusan C. Stulik, Art Kaplan, ''Silver gelatin'', Los Angeles 2013, s. 8 (=''The Atlas of Analytical Signatures of Photographic Processes'') [na:] [http://www.getty.edu/conservation/publications_resources/pdf_publications/pdf/atlas_silver_gelatin.pdf getty.edu].</ref>.