Longobardowie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m zamieniam magiczny ISBN na szablon |
m {{Kontrola autorytatywna}}, WP:SK |
||
Linia 27:
Po dziesięcioletnim bezkrólewiu starszyzna plemienna dostrzegła nieskuteczność działania bez obranego wodza. Dlatego też w roku [[584]] syn ostatnio obranego władcy [[Klef]]a, [[Autaris]], otrzymał koronę z rąk "rady starszych". W rzeczywistości władza króla longobardzkiego pozostawała ograniczona. Książęta panujący w [[Spoleto]] oraz w Benewencie nie uznawali zwierzchnictwa króla i w praktyce ich niezależność była niezagrożona. Co więcej, tereny te zabezpieczał od części głównej państwa pas ziemi należący do [[Egzarchat Rawenny|Egzarchatu Raweńskiego]], którego słabość pozwalała ustabilizować się nowemu organizmowi państwowemu na Półwyspie.
Kolejny król longobardzki, [[Autaris]], ożenił się z księżniczką bawarską [[Teodolinda|Teodolindą]]. Po śmierci tego pierwszego [[Teodolinda]] wyszła za mąż za następcę Autarisa, [[Agilulf]]a. Pomimo sojuszu bawarsko-longobardzkiego [[Frankowie]] zmusili Longobardów do płacenia trybutu. Natomiast za sukces Cesarstwa można było uznać pokój zawarty z królem [[Agilulf
Pomimo wdrożenia wielu procesów adaptacyjnych Longobardowie dla wielu w Italii pozostali obcymi. Wrogo do nich usposobione było przez cały okres Cesarstwo Bizantyjskie, a papiestwo było wobec nich nieufne nawet po przyjęciu przez Longobardów katolicyzmu. Plany Longobardów o stworzeniu samodzielnego organizmu państwowego musiały zostać zarzucone po załamaniu się władzy królewskiej po śmierci [[Liutprand (król Longobardów)|Liutpranda]] w 744 roku. Ich ostatni król, [[Dezyderiusz (król Longobardów)|Dezyderiusz]], w [[774]] r. został pokonany i zdetronizowany przez [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]], który sam przyjął tytuł króla Longobardów i koronował się longobardzką [[żelazna korona|żelazną koroną]]. Niektórzy królowie wschodniofrankijscy, potomkowie Karola Wielkiego, używali tytułu "król Franków i Longobardów". Kolejne dwa stulecia to czas zaniku tożsamości tego ludu i stopniowe wtapianie się w substrat etniczny późniejszych mieszkańców Italii.
Linia 44:
== Bibliografia ==
* [[Jerzy Strzelczyk]], ''Longobardowie. Ostatni z wielkiej wędrówki ludów. V-VIII wiek,'' Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2014, {{ISBN|978-83-01-17836-9}}
*{{Cytuj książkę | odn = tak | nazwisko = Zientara | imię = Benedykt | autor link = Benedykt Zientara | tytuł = Świt narodów europejskich. Powstawanie świadomości narodowej na obszarze Europy pokarolińskiej | wydanie = | wydawca = Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce = Warszawa | rok = 1985 | strony = | isbn = 83-06-01158-9}}
* Menghin Wilfried, ''Die Langobarden: Geschichte und Archäologie'', Panorama 2000, {{ISBN|3926642238}}
* Jarnut, Jörg, ''Geschichte der Langobarden (Urban-Taschenbücher)'', Kohlhammer 1982, {{ISBN|3170075152}}
* Priester, Karin, ''Geschichte der Langobarden / Gesellschaft - Kultur - Altagsleben'', Verlag: Theiss, Konrad, 2004, {{ISBN|380621848X}}
* Mitchell J., ''The uses of spolia in Longobard Italy''. [w:] Antike Spolien in der Architektur des Mittelalters und der Renaissance, Hrsg. J. Poeschke. München 1996, s. 93–107.
* Rupp Cornelia, ''La necropoli longobarda di Nocera Umbra (loc. Il Portone)'': l’analisi archeologica. [w:] Umbria longobarda. La necropoli de Nocera Umbra nel centenario della scoperta, ed. F. Pian-toni. Roma 1997, s. 23-130.
* Werner Joachim, ''Die Longobarden in Pannonien'', München 1962
* Christie Neil, ''The Lombards. The ancient Longobards'', Oxford–Cambridge, Blackwell 1995
* Heather Peter, ''Imperia i barbarzyńcy. Migracje i narodziny Europy'', Poznań 2009
* Hessen von Otto, ''Die Longobardische Keramik aus Italien'', Wiesbaden 1968
{{Kontrola autorytatywna}}
[[Kategoria:Longobardowie| ]]
| |||