Ciężka jazda: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Krell Battle of Orsha (detail) 33.jpg|thumb|Oddział ciężkiej jazdy, [[Bitwa pod Orszą (obraz)|bitwa pod Orszą]]]]

Ciężka kawaleria znana była już w starożytności, stosowana między innymi w armii [[Aleksander Macedoński|Aleksandra Macedońskiego]]. W późniejszym okresie wchodziła też w skład [[jazda rzymska|armii rzymskiej]] i bizantyjskiej ([[Katafrakt|katafrakci]]). W średniowiecznej Europie pospolite ruszenie [[rycerstwo|rycerzy]] walczyło niemal zawsze jako ciężka kawaleria. W XVI wieku, wraz z upadkiem znaczenia rycerstwa na polu walki, jego rolę przejęły formacje ciężkiej kawalerii złożone z najemników, czyli żołnierzy zaciężnych (m.in. [[kopijnicy]]). W XVII wieku na terenie [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]] pojawiła się [[husaria]], jedna z najlepszych ciężkich formacji kawaleryjskich czasów nowożytnych, która paradoksalnie jeszcze w XVI wieku była jazdą lekką. W tym samym czasie na terenie [[Imperium osmańskie|Turcji]] istniały od średniowiecza formacje [[spahisi (Turcja)|spahisów]], zaś na zachodzie Europy pojawili się ciężkozbrojni [[kirasjerzy]].

Wraz z rozwojem broni palnej oraz nowoczesnej [[piechota|piechoty]], formacje ciężkiej kawalerii coraz bardziej traciły na znaczeniu. Ich pancerze nie chroniły już przed pociskami z [[broń palna|broni palnej]], zaś ruchliwość i zwrotność – główna zaleta kawalerii – były u ciężkiej jazdy mniejsze niż u jazdy lekkiej. Ostatnie formacje ciężkich jeźdźców – kirasjerów istniały jeszcze w XIX wieku, między innymi w armii [[Księstwo Warszawskie|Księstwa Warszawskiego]], by zniknąć w tym stuleciu na zawsze z pól bitew.