'''Panegiryk''' (z języka greckiego: ''πανηγυρικός'', ang. „panegyric”, niem. „Panegyrikus”, fr. "Panegiriq", hiszp. "Panegirico", port. "Panegiricu", szw. "Panegyrik", suahili "Panegiriko", chiń. "Pan-ging") – gatunek [[literatura stosowana|literatury stosowanej]], uroczysty tekst pochwalny (mowa, [[wiersz]], [[list]], [[toast]], itp.) sławiący jakąś osobę, czyn, wydarzenie; pełen przesadnego zachwytu, często o charakterze pochlebczym. W starożytnej Grecji nazwą tą określano mowy wygłaszane na pogrzebach wybitnych osobistości, wodzów i polityków, sławiące ich zasługi obywatelskie i patriotyczne. Powszechny zwłaszcza w [[XVI wiek|XVI]] – [[XVIII wiek|XVIII]] w. Pisany często przez [[Poezja|poetów]] związanych z dworami królewskimi lub magnackimi. W epoce [[Oświecenie (epoka)|oświecenia]] starano się zwalczać panegiryzm. W staropolskiej poezji gatunek uprawiali m.in.: [[Jan Kochanowski]], [[Szymon Szymonowic]], [[Jan Andrzej Morsztyn]], [[Ignacy Krasicki]], [[Adam Naruszewicz|Adam Stanisław Naruszewicz]], [[Stanisław Trembecki]], [[Daniel Naborowski]].
