Reprezentacja Związku Radzieckiego w piłce nożnej mężczyzn: Różnice pomiędzy wersjami

Po zwycięstwie w dwumeczu z Madziarami w ćwierćfinale drużyna ZSRR miała spotkać się z [[Reprezentacja Hiszpanii w piłce nożnej mężczyzn|Hiszpanią]] (która wcześniej wyeliminowała [[Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn|Polskę]]). Do dwumeczu jednak nie doszło. Znany z [[antykomunizm|antykomunistycznych]] przekonań przywódca Hiszpanii [[Francisco Franco]] nie wyraził zgody na podróż podopiecznych trenera [[Helenio Herrera|Helenio Herrery]] do Moskwy ani na pobyt na hiszpańskim terenie zawodników radzieckich. [[UEFA]] zweryfikowała wyniki obu niedoszłych meczów jako walkowery 3:0 dla ZSRR. Tym samym ''Sborna'' awansowała do turnieju finałowego<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Biliński (red.) | imię = Henryk | tytuł = Encyklopedia Piłkarska Fuji | wydanie = | wydawca = Wydawnictwo GiA | miejsce = Katowice | rok = 1992 | strony = 22 | tom = 3 | tytuł tomu = Euro. Historia Mistrzostw Europy | isbn = 8390022729 | język = pl}}</ref>.

 

 

Po zwycięstwie 3:0 w półfinale z [[Reprezentacja Czechosłowacji w piłce nożnej mężczyzn|Czechosłowacją]] podopieczni Kaczalina przystąpili 10 lipca 1960 roku do finałowej gry z [[Reprezentacja Jugosławii w piłce nożnej mężczyzn|Jugosławią]]. Podobnie jak finale Igrzysk Olimpijskich w Melbourne i tym razem górą była drużyna radziecka. Na początku drugiej połowy Metreweli wyrównał do stanu 1:1, a w dogrywce Poniedielnik uderzeniem głową rozstrzygnął losy meczu. Tym samym ''Sborna'' stała się pierwszym triumfatorem w historii piłkarskich mistrzostw Europy.

Łobanowski w turnieju zaufał zawodnikom mającym za sobą występy w poprzednich wielkich imprezach – mistrzostwach świata w 1982 i 1986 roku oraz innym doświadczonym reprezentantom. Kapitanem drużyny był bramkarz Rinat Dasajew, wciąż uznawany za jednego z najlepszych na świecie. Filarami zespołu byli obrońcy Wagiz Chidijatullin (29, [[Spartak Moskwa (piłka nożna)|Spartak Moskwa]]) i Oleg Kuzniecow, choć ten drugi wykluczony za żółte kartki nie mógł wystąpić w finale. We wszystkich meczach wystąpili pomocnicy Siergiej Alejnikow, Aleksandr Zawarow, Wasilij Rac i [[Ołeksij Mychajłyczenko|Aleksiej Michajliczenko]] (25, [[Dynamo Kijów]]) oraz napastnik [[Ołeh Protasow|Oleg Protasow]] (24, Dynamo Kijów). Jego partnerem w ataku był mający za sobą zdobycie Złotej Piłki w 1986 roku Igor Biełanow (kontuzja wykluczyła go jedynie z meczu z Włochami). W pierwszej jedenastce pojawiali się również Biessonow, Demianienko oraz [[Hennadij Łytowczenko|Giennadij Litowczenko]] (25, Dynamo Kijów). Na najważniejsze mecze turnieju do składu wprowadzony został napastnik [[Siarhiej Hocmanau|Siergiej Gocmanow]] (29, [[Dynama Mińsk (piłka nożna)|Dynamo Mińsk]]). Dużym atutem drużyny radzieckiej była uniwersalność i zdolność zawodników do zmiany pozycji. Michajliczenko i Rac z powodzeniem mogli grać we wszystkich formacjach, pomocnik Alejnikow równie dobrze mógł występować w obronie, zaś Zawarow radził sobie i w pomocy, i w ataku.

 

 

{{ZSRR 1988}}