Wojciech Bogusławski: Różnice pomiędzy wersjami

Był synem Leopolda Andrzeja z Bogusławic, herbu Świnka (ur. krótko przed [[16 listopada]] [[1723]], zm. [[11 stycznia]] [[1793]]), regenta ziemskiego poznańskiego a później grodzkiego krakowskiego, dziedzica Glinna z [[Okolewo|Okalewem]], i jego żony Anny Teresy Linowskiej (ur. przed [[24 października]] [[1734]], zm. przed [[1770]]), córki Stanisława, podstolego wschowskiego.

 

 

Po 9 kwietnia roku 1778 zadebiutował (warszawski teatr publiczny) jako aktor, śpiewak operowy i autor dramatyczny. [[11 lipca]] [[1778]] operą ''[[Nędza uszczęśliwiona]]'' do muzyki [[Maciej Kamieński|Macieja Kamieńskiego]] zainicjował polską twórczość operową opartą na motywach ludowych. W [[1781]] przeniósł się do teatru [[Lwów|lwowskiego]]. W latach [[1783]]–[[1785]], [[1790]]–[[1794]] i [[1799]]–[[1814]] był dyrektorem Teatru Narodowego. W [[1783]] uzyskał przywilej na teatr polski w Poznaniu<ref>{{cytuj książkę | autor r = Marek Rezler | rozdział = ''Sylwetki zasłużonych poznaniaków. Biogramy historyczne'' | tytuł = Wielka Księga Miasta Poznania | wydanie = 1 | wydawca = Dom Wydawniczy „Koziołki Poznańskie”| miejsce = Poznań| rok = 1994| strony = 731 | isbn = 83-901625-0-4}}</ref>. W sierpniu [[1784]] zorganizował występy teatralne podczas sejmu w [[Grodno|Grodnie]]. W lutym [[1785]] przeniósł się do [[Wilno|Wilna]], skąd organizował stałe wyjazdy do Grodna, [[Dubno (miasto)|Dubna]] i [[Lwów|Lwowa]]. Na wezwanie króla [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta Poniatowskiego]] w lutym [[1790]] objął ponownie scenę warszawską, wystawiając sztuki patriotyczne. W [[1794]] należał do [[Insurekcja kościuszkowska|sprzysiężenia kościuszkowskiego]]. 8 września 1792 wystawił ''[[Henryk VI na łowach]]'', a 1 marca 1794 – ''[[Krakowiacy i Górale|Krakowiaków i górali]]'', co odegrało ważną rolę agitacyjną. [[18 kwietnia]] 1794 podpisał ''Akt powstania''. [[4 listopada]] 1794 opuszcza Warszawę, ocalając majątek teatralny i osobisty. W [[1795]] rozpoczyna trwającą 4 lata działalność teatralną we Lwowie. Wystawia tam wielokrotnie swoją operę ''Krakowiacy i Górale'' (utwór cieszył się tam wielką popularnością, był nieustannie aktualizowany, przerabiany i wystawiany pod różnymi tytułami), w [[1797]] zaś po raz pierwszy w Polsce – ''[[Hamlet]]a'' (własny przekład na podstawie adaptacji niemieckiej). Jego współpracownikiem i uczniem był [[Jan Nepomucen Kamiński]]. W [[1799]] wrócił do Warszawy, gdzie kierował teatrem przez następne 14 lat. W [[1801]] z własnych funduszy wybudował teatr w [[Kalisz]]u i prowadził tam działalność teatralną do [[1823]].