'''Klasycyzm''' (z [[Łacina|łac.]] ''classicus'' – doskonały, pierwszorzędny, wzorowy, wyuczony) – [[Styl (sztuka)|styl]] w [[klasycyzm w muzyce|muzyce]], [[sztuka|sztuce]], [[literatura|literaturze]] oraz [[architektura|architekturze]] odwołujący się do kultury [[starożytność|starożytnych]] Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do [[Starożytność|antyku]]. W [[Europa|Europie]] tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w [[renesans]]ie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak [[Manieryzm (sztuka)|manieryzm]], [[barok]], [[rokoko]]. Trwał do końca wieku [[XVIII wiek|XVIII]], w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w [[Eklektyzm (architektura)|eklektyzm]] końca [[XIX wiek]]u. Klasycyzm jako styl panował w epoce [[Oświecenie (epoka)|oświecenia]]. Najpełniejszy rozkwit klasycyzmu nastąpił w I poł. [[XVIII wiek]]u. W dziedzinie literatury swoisty kres klasycyzmu przyniosła [[walka klasyków z romantykami]].
Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w [[XX wiek]]u, pod postacią [[neoklasycyzm]]u (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u [[Pablo Picasso|Picassa]].
Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta Poniatowskiego]]).
