R-36: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne, drobne techniczne |
m int. |
||
Linia 49:
R-36 o długości 31,7 metra i średnicy 3 metrów, zostały umieszczone w podziemnych silosach o głębokości 41,5 metra. Zewnętrzny pierścień silosu miał średnicę 8,3 metra, średnica zaś wewnętrznego pierścienia wynosiła 4,64 metra. W przeciwieństwie do silosów Szeksna-N pocisków [[R-16|R-16U]], wewnętrzny pierścień nie mógł być obracany, toteż układ naprowadzania obracał pocisk na wyznaczony azymut po opuszczeniu przez rakietę silosu. Tankowanie pocisków odbywało się po ich umieszczeniu w silosach, zaś wewnętrzne hermetyczne komory w zbiornikach paliwa utrzymywały stabilne właściwości jego składników. W takim stanie pocisk mógł być utrzymywany w gotowości do odpalenia przez pięć lat, następnie jednak przedłużono ten okres do 7,5 roku<ref name="Podwig-198" />.
Dla pocisku 8K67 opracowano dwa typy głowic, z których cięższa dysponowała mocą 10 [[Równoważnik trotylowy|megaton]]. Ta znana pod oznaczeniem 8F675 głowica, była najpotężniejszą głowicą wprowadzoną dotąd do służby przez Związek Radziecki<ref name="Podwig-198" />. Kombinacja mocy głowicy z dużą – jak na owe czasy – celnością, stworzyła system zdolny do zagrożenia silosom amerykańskich pocisków ICBM. Głowica lekka zapewniała eksplozję o mocy 5 megaton. Według źródeł zachodnich, głowice obu pocisków zapewniały eksplozję z mocą – odpowiednio – 18–25 Mt i 12–18 Mt<ref name=fas />. Biełous i in. podają, że głowica pojedyncza mogła przenosić ładunek termojądrowy o mocy 18 lub 25 Mt, a głowice typu MRV – 5 lub 10 Mt{{r|oruzje}}.
Wersja orbitalna pocisku (8K69), do rażenia z orbity szczątkowej, wyposażona została w orbitującą głowicę, która z kolei wyposażona była we własny układ naprowadzania oraz w silnik zapewniający stabilizację na orbicie i podczas wchodzenia w atmosferę<ref name="Podwig-198" />. Testy w locie pocisku R-36 były przeprowadzane na poligonie rakietowym [[Bajkonur]]. Pierwsze testy pocisku 8K67 rozpoczęły się 28 września 1963 roku i trwały do maja 1966 roku. Wersja orbitalna była testowana od grudnia 1965 do maja 1966 roku<ref name="Podwig-198" />.
Linia 67:
{{Przypisy|2|przypisy=
<ref name="oruzje">{{Cytuj | autor = В.С. Белоус, М.Н. Бурдаев, В.П. Гагин, А.А. Грешилов, Н.Д. Егупов, Э.М. Кесватера, А.Ф. Кулаков, Д.В. Курбатов, В.М. Куценко, Ю.Л. Лукашенко, С.Н. Лютиков, В.В. Мальцев, А.В. Малютин, С.В. Мартинихин, В.А. Матвеев, В.С. Матлашов, А.М. Матущенко, Н.А. Никифоров, В.К. Панюхин, Ю.П. Порывкин, С.Г. Потехин, К.А. Пупков, С.Н. Самбуров, Н.В. Сидоров, Л.К. Соколовский, С.Н. Соловьев, А.И. Трофимов, Г.Ф. Утробин, В.А. Чобанян, И.С. Шальнов, А.И. Шмыгин | tytuł = Оружие ракетно-ядерного удара | wydawca = Издательство МГТУ им. Н.Э. Баумана | data = 2009 | s = 281–283 | isbn = 978-5-7038-3250-9 | rozdział = Межконтинентальная баллистическая ракета Р-36}}</ref>
<ref name="juznoje">{{Cytuj | autor = A.Ф. Белый, В.Г. Васильев, В.В. Зуев, А.А. Козленко, C.Н. Конюхов, А.Н. Мащенко, А.К. Мымриков, B.А. Пальков-Свирщевский, В.Н. Паппо-Корыстин, В.И. Перлик, В.И. Песоцкий, И.Ф. Селиванов, А.Я. Стеценко, В.А. Супруненко | tytuł = Призваны временем. Ракеты и космические аппараты конструкторского бюро «Южное» | wydawca = АРТ-ПРЕСС | data = 2004 | s = 136–148 | isbn = 966-7985-82-2 | rozdział = Этапная Р-36}}</ref>
}}
| |||