Bobrujsk: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m {{Kontrola autorytatywna}} |
→Historia: drobne merytoryczne |
||
Linia 45:
W XVI w. powstał tu drewniany zamek – siedziba starosty królewskiego. W latach 1502–1503 oraz w latach 1603, 1603 zniszczony przez Tatarów. Od 1623 [[Województwo parnawskie|wojewoda parnawski]] i starosta bobrujski [[Piotr Stanisław Tryzna]] (zm. 1633) sprowadzał z posługa kapłańską [[Jezuici|jezuitów]] z [[Nieśwież]]a, którzy przy jego dworze założyli stację misyjną. Na prośbę syna Piotra Kazimierza starosta wybudował tu kościół [[Jezuici|jezuicki]] św. Piotra i Pawła (ok. 1615), a od 1630 roku powstała tu ich stała placówka. Pierwsze msze sprawowali księża: Jakub Rożnowolski, Rafał Kłosowski (późniejszy rektor kolegium w [[Nieśwież]]u przed 1660), Michał Kreczmar, Jan Pieńkowski (zm. w 1633), Stefan Zaboklicki, zbiegowie ze [[Smoleńsk]]a; ks. [[Jakub Berent]] (późniejszy rektor w Wilnie w latach 1647–1652, zm. w 1652) i Stanisław Olszewski, a w latach 1630–1633 mianowany przełożony, kaznodzieja i spowiednik – św. [[Andrzej Bobola]] oraz po nim przełożony [[Marcin Rydzewski]]. W 1626 roku miasto otaczał wał ziemny z drewnianym parkanem i pięcioma bramami. W 1639 roku Władysław IV nadał miastu prawo do jarmarków i potwierdził wcześniejsze przywileje. Starostwo bobrujskie przypadało w udziałach żonie [[Władysław IV Waza|Władysława IV]] [[Cecylia Renata Habsburżanka|Cecylii Renacie]], która ustąpiła czynsz miejscowym jezuitom. W czasie panowania króla Władysława IV miasto liczyło 1880 domów.
W październiku 1648 Bobrujsk w czasie Powstania Chmielnickiego został opanowany przez kozaków Poddubickiego, którzy utopili królewskiego starostę. Dopiero w 1649 odbił go [[Janusz Radziwiłł (hetman wielki litewski)|Janusz Radziwiłł]] i wbił na pal Poddubickiego. W 1651 roku zbudowany przez Bobolę kościół z klasztorem spalili Kozacy podczas kolejnego najazdu. 14 marca 1651 r. Janusz Radziwiłł przybył do obozu pod Bobrujskiem, gdzie wyznaczył główny punkt koncentracji armii. W 1655 r. Bobrujsk spalili Kozacy pod dowództwem [[Iwan Zołotarenko|Iwana Zołotarenki]]. Ponownie Kozacy spalili miasto w 1665 roku. Wojny z Moskwą doprowadziły miasto do upadku i pod koniec [[XVII wiek]]u było już w ruinie. W 1681 roku do Bobrujska ponownie wrócili Jezuici, którzy otworzyli tu w tym samym roku szkołę, a od 1686 r. prowadzili przychodnię lekarską dla ludności. W 1708 roku miasto zostało poważnie zniszczone podczas wojny północnej. W 1738 roku Jezuici otworzyli aptekę.
Od II rozbioru w 1793 roku miasto zostało wcielone do Rosji. W 1794 roku zostało na krótko wyzwolone przez pułkownika [[Stefan Grabowski (1767–1847)|Stefana Grabowskiego]]. W 1810 roku na miejscu zamku wybudowano [[Twierdza Bobrujsk|twierdzę]], która w 1812 była bezskutecznie oblegana przez wojska napoleońskie.
| |||