Nowa Huta (Kraków): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Potrzebne źródło |
Anulowanie wersji 49231243 autora Gredry, szablon fakt |
||
Linia 78:
U progu lat 50. powstało techniczne i przemysłowe zaplecze placu budowy (zakłady betoniarskie, ceramiczne, drogi, kolej). Kończące się zapasy cegły rozbiórkowej z Wrocławia wymusiły uprzemysłowienie budownictwa. Nową Hutę włączono do Krakowa jako jego dzielnicę, a ilość jej mieszkańców osiągnęła zamierzoną liczbę 21,2% mieszkańców Krakowa. W 1960 obliczono, że w ciągu dziesięciu lat wybudowano 50 tysięcy izb mieszkalnych w 18 tysiącach mieszkań, 90 kilometrów ulic o trwałych nawierzchniach, 550 kilometrów sieci wodociągowej, kanalizacyjnej i cieplnej, 15 budynków szkolnych, szpital na 840 łóżek.
Budowa nowego miasta spowodowała osiedlanie się w nim w dużej mierze mieszkańców wsi (w tym również biedoty i patologii), którzy przyjechali tu w nadziei na wyższe zarobki. W Nowej Hucie przymusowo osiedlono również rodziny [[Romowie|Cygan]], głównie na osiedlach Willowym i Wandy, i przymuszano ich do pracy na rzecz Huty. Nieprzystosowani do takiego typu życia Romowie np. rozpalali w mieszkaniach ogniska. Do pracy na placu budowy przymusowo ściągano kryminalistów. Związki robotników ze starym miastem były początkowo słabe (dodatkowo utrudnione przez złą komunikację), przez co ograniczały się jedynie do niedzielnych wyjazdów na mszę i spacery, połączone często ze zwiedzaniem Wawelu. Kobiety jeździły na zakupy do Krakowa, chociaż Nowa Huta była znacznie lepiej zaopatrzona. Istniało paradoksalne przeświadczenie, że w starym grodzie można kupić więcej{{fakt|data=2017-05}}.
Ujawnił się również konflikt mieszkańców z władzami na tle religijnym. W pierwotnym założeniu Nowa Huta miała być ateistycznym miastem bez Boga i żaden z oficjalnych projektów urbanistycznych nie uwzględniał w nim miejsca na świątynię. Kościół swoją monumentalnością mógłby zwieńczyć jedną z osi widokowych i stać się punktem orientacyjnym tworząc wraz z niedoszłym ratuszem i innymi wysokimi obiektami bogatą panoramę. W Nowej Hucie, w początkach jej budowy, istniały cztery kościoły, ale żaden nie znajdował się wewnątrz wznoszonego od podstaw miasta. Dwa znajdowały się w Mogile [[Opactwo Cystersów w Mogile|Kościół Matki Boskiej Wniebowziętej i św. Wacława]] i [[Kościół Narodzenia Pańskiego i św. Bartłomieja Apostoła w Krakowie (Mogiła)|Kościół św. Bartłomieja]], w Czyżynach [[Kościół św. Judy Tadeusza w Krakowie|Kościół św. Judy Tadeusza]] oraz w Pleszowie [[Kościół św. Wincentego i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Krakowie|Kościół św. Wincentego i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny]]. W późniejszym czasie po naciskach ludności zaplanowano budowę [[Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie (ul. Ludźmierska)|nowego kościoła]] na dzisiejszym [[Osiedle Teatralne|osiedlu Teatralnym]]. W 1957 roku postawiono [[Krzyż Nowohucki|krzyż]] na placu gdzie miała stanąć świątynia. Nastąpiło jednak zaostrzenie polityki władz wobec kościoła i zamiast świątyni komuniści postanowili wybudować w tym miejscu szkołę. Niespełnienie obietnic odnośnie świątyni doprowadziło do wybuchu [[Wypadki nowohuckie 1960|masowych zamieszek]] 27 kwietnia 1960 roku. Rozruchy stłumiła milicja, ale upór mieszkańców przyniósł ostatecznie efekt – w 1967 rozpoczęto budowę szóstego (a pierwszego nowego) nowohuckiego kościoła, dzisiejszej [[Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Krakowie (Arka Pana)|Arki Pana]]. Kościół po ukończeniu budowy zawiązał największą (do czasu budowy kolejnych kościołów, których budowę oraz podział "giganta" zapowiedział ks. Kardynał Wojtyła<ref>http://arkapana.pl/o-kosciele</ref> ) w tamtym okresie parafię w Polsce. Natomiast świątynia, która znajduje się dziś obok wspomnianego wyżej krzyża, tuż przy miejscu planowanego niegdyś kościoła stanęła dopiero w 2001 roku.
| |||