Kościół Wolnych Chrześcijan w RP: Różnice pomiędzy wersjami

'''Kościół Wolnych Chrześcijan w Rzeczypospolitej Polskiej''' – [[ewangelikalizm|ewangelikalny]] Kościół [[protestantyzm|protestancki]] w [[Polska|Polsce]], należący do nurtu [[Bracia plymuccy|braci plymuckich]]. Według danych z 2015 Kościół liczy 3039 wiernych w 42 zborach. Podczas Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 przynależność do Kościoła zadeklarowało 1643{{rodn|GUS2016Ciecieląg|Gudaszewski|Haponiuk|Sadłoń|Sebastiański|Zwalińska|2016|s=70}}. Przewodniczącym Rady Kościoła jest [[Jerzy Karzełek]].

Za prekursorów ruchu [[Bracia plymuccy|braci plymuckich]] w [[Polska|Polsce]] Centralnej należy uznać trzech byłych [[ksiądz|księży]] [[Kościół łaciński|rzymskokatolickich]]: Wacława Żebrowskiego, Antoniego Przeorskiego i Stanisława Bortkiewicza, którzy w 1912 roku w Warszawie zarejestrowali [[Zrzeszenie Zwolenników Nauki Pierwotnych Chrześcijan]] (tzw. pierwochrześcijanie). Równocześnie na [[Śląsk Cieszyński|Śląsku Cieszyńskim]] od 1909 roku za sprawą [[Józef Mrózek senior|Józefa Mrózka seniora]] odbywały się w Trzanowicach regularne nabożeństwa o charakterze zbliżonym do praktyki [[Bracia plymuccy|braci plymuckich]]. Niedługo potem utworzono zbór w [[Bogumin]]ie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości grupa wiernych skupionych wokół Józefa Mrózka seniora staje się częścią [[Zrzeszenie Zwolenników Nauki Pierwotnych Chrześcijan|Zrzeszenia Zwolenników Nauki Pierwotnych Chrześcijan]]. Po 1921 roku dzięki akcji misyjnej powstają nowe zbory pierwochrześcijan: w [[Kraków|Krakowie]], [[Tarnów|Tarnowie]], [[Nowy Sącz|Nowym Sączu]], [[Lublin]]ie, [[Piotrków Trybunalski|Piotrkowie Trybunalskim]], [[Kozakowice|Kozakowicach-Nierodzimiu]] i [[Chorzów|Chorzowie]].

W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] część zborów zaprzestała swej działalności, a część związała się z wyznaniami, które w [[Generalne Gubernatorstwo|Generalnym Gubernatorstwie]] utworzyły [[Związek Nieniemieckich Ewangelicko-Wolnokościelnych Zborów (baptyści)]]. 3 maja 1947 roku w [[Pszczyna|Pszczynie]] pierwochrześcijanie powołali [[Związek Wolnych Chrześcijan]], który 24 maja 1947 roku wszedł w skład [[Zjednoczony Kościół Ewangeliczny w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej|Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego]] (ZKE). Na czele ugrupowania stał wtedy [[Stanisław Krakiewicz]], a innymi czołowymi przedstawicielami ruchu [[Bracia plymuccy|braci plymuckich]] we władzach ZKE byli [[Józef Mrózek senior]] i [[Józef Mrózek (junior)]].

Do roku 1975 wolni chrześcijanie byli dominującym ugrupowaniem w ZKE i kontrolowali większość kościelnych agentur. W roku 1975 pozbawiono ich tej uprzywilejowanej pozycji. „Niechrześcijańska postawa” Krakiewicza owocowała niechęcią innych ugrupowań względem wolnych chrześcijan. 8 marca 1980 na posiedzeniu Rady Kościoła omawiano „sprawę Krakiewicza” i I Zboru warszawskiego. Krakiewicza obwiniano za wszelkie zło w Kościele. Wolni chrześcijanie nie chcieli przyjąć do wiadomości, że Krakiewicz ponosi główną winę{{odn|Tomaszewski|2009|s=340}}. Wyeliminowanie Krakiewicza, ich przedstawiciela, oraz nierozwiązana sprawa w [[I Zbór Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan w Warszawie|I zborze warszawskim]] były powodem rosnącego niezadowolenia wśród wolnych chrześcijan. Najpierw przeprowadzili sondażowe rozmowy z [[Kościół Chrześcijan Baptystów w RP|PKChB]] o ewentualnej możliwości akcesu. Uczestnikom tego spotkania Prezydium ZKE udzieliło nagany. W tej sytuacji wolni chrześcijanie w oświadczeniu skierowanym do Prezydium Kościoła zarzucili, że trwa „akcja przechwytywania zborów przez ruch zielonoświątkowy” i wskazywali na przykłady „przejętych” lub majoryzowanych zborów. Domagali się większej swobody dla poszczególnych ugrupowań, nie podobał im się dyktat ze strony Prezydium i żądali reorganizacji Kościoła{{odn|Tomaszewski|2009|s=329}}. Ponieważ stawiane warunki nie zostały spełnione, 30 grudnia 1980 przesłano pismo do Urzędu ds. Wyznań z wnioskiem o rejestrację{{odn|Tomaszewski|2009|s=330}}.

W roku 1981 wolni chrześcijanie po opuszczeniu ZKE utworzyli '''Kościół Wolnych Chrześcijan''', który został zarejestrowany jako związek wyznaniowy{{r|GUS}}. Po opuszczeniu struktur ZKE Kościół nie uczestniczy w żadnych ekumenicznych inicjatywach, nawet ''stricte'' ewangelikalnych. Ugrupowanie to cechuje izolacjonizm i antyekumenizm{{odn|Jańczuk|2016|s=180}}.

W czasach PRL-u wielu ważnych działaczy tego Kościoła współpracowało ze Służbą Bezpieczeństwa (Krakiewicz{{odn|Michalak|2014|s=253}}, Folwarczny{{odn|Ciućka|2017}}, Turkanik).

Wolni chrześcijanie wierzą w trójjedynego [[Bóg|Boga]], a za podstawę swojej wiary uznają 39 kanonicznych ksiąg [[Stary Testament|Starego Testamentu]] i 27 kanonicznych ksiąg [[Nowy Testament|Nowego Testamentu]]. Praktykowana jest wiara w zmartwychwstanie ciała, pochwycenie wierzących i powtórne przyjście [[Jezus Chrystus|Jezusa Chrystusa]] na ziemię oraz ustanowienie przez Niego Tysiącletniego Królestwa. Nie praktykuje się chrztu niemowląt, tylko człowiek w wieku świadomym może zostać ochrzczony przez zanurzenie w wodzie. Komunię bracia wolni przyjmują pod dwiema postaciami: Chleba i Wina. Członkowie Zborów zgodnie z nauką [[Nowy Testament|Nowego Testamentu]] są lojalnymi [[Obywatelstwo|obywatelami]] i starają się o pomyślność swej ojczyzny.

W Kościele Wolnych Chrześcijan nie ma podziału na duchownych i laików. Według doktryny wierzący powinni być "duchowi", czyli pełni Ducha Świętego, by reprezentować Boga w świecie i zwiastować Jego zbawienie. Nie ma też hierarchii władzy, bo wszyscy są równi przed Bogiem. Jest natomiast podział ze względu na pełnioną służbę i odpowiedzialność (starsi, diakoni).

{{Przypisy|przypisy=3}}

* {{Cytuj książkę | autor = [[Henryk Ryszard Tomaszewski]] | tytuł = Wspólnoty chrześcijańskie typu ewangeliczno-baptystycznego na terenie Polski w latach 1858-1939 | miejsce = Warszawa | rok = 2006 | strony = 103-112}}