Digvijaysinhji: Różnice pomiędzy wersjami

Osiedle to od początku było przeznaczone dla polskich dzieci, którym udało się wydostać z terenu [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] razem z [[Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941-19421941–1942)|armią Andersa]]. Maharadża, oprócz osobistego wkładu finansowego i własnej pracy, nakłonił także Izbę Książąt Indyjskich, aby przyjęła na siebie dobrowolne zobowiązanie utrzymania pięciuset polskich dzieci do końca II wojny światowej<ref>Op. cit., Wiesław Stypuła, ''W gościnie...'' s. 97</ref>. W Delhi został powołany Komitet Pomocy Dzieciom Polskim, na który składały się dobrowolne ofiary osób prywatnych oraz kwoty indywidualne zadeklarowane przez kilkudziesięciu maharadżów, którzy zobowiązali się do utrzymywania do końca wojny określonych ilości dzieci. Otworzono także rachunek bankowy pod nazwą „The Polish Children's Account”, na którym zdeponowano wyjściową dotację w wysokości 50 tysięcy rupii. Znaczną sumę w wysokości 8500 rupii zebrał Indyjski Czerwony Krzyż. W skład tego Komitetu wchodzili między innymi: katolicki [[Podział administracyjny Kościoła katolickiego w Indiach|arcybiskup Bombaju]] [[Thomas d'Esterre Roberts|Thomas Roberts]]<ref>[http://www.rzeczpospolita.pl/dodatki/plus_minus_000729/plus_minus_a_3.html Tomasz Gerlach (współpr. Stanisław Grzymski), "Sto lat poza ojczyzną"] [[Rzeczpospolita (gazeta)|Rzeczpospolita]] 29.07.2000 nr 176</ref>, przedstawiciele Izby Książąt Indyjskich, przedstawiciel rządu indyjskiego w randze wiceministra kpt. Archibald Webb, a ze strony polskiej konsul Eugeniusz Banasiński<ref>[http://www.przeglad.australink.pl/artykuly/matwiejczyk.php Lidia Mikołajewska, ''Polski Hindus'' (Karol Matwiejczyk)], Przegląd Australijski, wrzesień 2008</ref>.