W epoce baroku najpotężniejszymi państwami [[Europa|Europy]] były: najludniejsze na kontynencie [[Królestwo Francji (987-1791987–1791)|Królestwo Francji]] ([[Ludwik XIV]]) oraz posiadająca kolonie na całym świecie [[Hiszpania Habsburgów]] ([[Filip II Habsburg|Filip II]]). Do najbogatszych obszarów należały: rozdrobniona [[Italia (kraina historyczna)|Italia]], podzielone [[Niderlandy (region historyczny)|Niderlandy]] oraz [[Historia Czech|Czechy]]. Autorytety [[papież]]a oraz [[Święty Cesarz Rzymski|cesarza rzymskiego]] odgrywały istotną rolę w polityce prowadzonej przez ówczesnych władców. [[Kolonializm|Kolonialną ekspansję]] rozpoczęły m.in.: [[Holandia]], [[Anglia]], [[Francja]] i [[Rosja]], morską potęgą pozostawała [[Portugalia]]. Był to również okres świetności [[I Rzeczpospolita|Rzeczypospolitej]] oraz [[Szwecja|Szwecji]]. Największym konfliktem epoki była [[wojna trzydziestoletnia]] pomiędzy [[Katolicyzm|katolikami]] z [[Habsburgowie|Habsburgami]] na czele a [[Protestantyzm|protestantami]] i [[Francja|Francją]]. Powstały także koalicje chrześcijańskie, które pokonały Imperium osmańskie w [[Bitwa pod Lepanto (1571)|bitwie pod Lepanto]] (1571) i w [[Bitwa pod Wiedniem|bitwie pod Wiedniem]] (1683). W epoce baroku ustabilizował się na kontynencie europejskim podział religijny pomiędzy papiestwo (większa część) oraz kościoły powstałe w okresie [[reformacja|reformacji]] (głównie na północy). Pogłębiły się różnice między katolikami a [[prawosławie|prawosławnymi]] ([[Metropolici i patriarchowie Moskwy|patriarchowie Moskwy]]) oraz muzułmanami ([[Imperium Osmańskie|Imperium osmańskie]]), ale też doszło do szeregu [[Kościół unicki|unii]] kościołów wschodnich z Rzymem.
Badacz literatury staropolskiej [[Janusz Pelc (historyk)|Janusz Pelc]] tak opisywał czasy, jakie przypadły na rozwój baroku:
