Wersja z 17:57, 10 sty 2017 edytuj Lowdown (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 242 305 edycji poprawa linków, kat. ← poprzednia edycja		Wersja z 14:54, 7 maj 2017 edytuj anuluj edycję The Polish Bot (dyskusja \| edycje) Boty 274 664 edycje m poprawiam przekierowania następna edycja →
Linia 29: Po zakończeniu [[wojna polsko-bolszewicka\|wojny z bolszewikami]] zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów artylerii. W 1924 był oficerem rezerwy [[1 Pułk Artylerii Najcięższej\|1 Pułku Artylerii Najcięższej]] w Warszawie. Dziesięć lat później zajmował 11 lokatę na liście starszeństwa oficerów pospolitego ruszenia artylerii, pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa-Miasto III i posiadał przydział mobilizacyjny do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I, jako oficer „przewidziany do użycia w czasie wojny”. Był członkiem [[Stronnictwo Narodowe (~~1928-1947~~1928–1947)\|Stronnictwa Narodowego]]. Działał w środowisku kombatanckim, był prezesem [[Związek Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej\|Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej]]<ref>{{Cytuj książkę \| tytuł = Kalendarz oficerów rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej. Rocznik II \| miejsce = Warszawa \| data = 1927 \| strony = 24 \| url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=370387}}</ref>. W 1937 został uhonorowany Złotym Wawrzynem [[Polska Akademia Literatury\|Polskiej Akademii Literatury]]. W okresie międzywojennym zdobył sławę i przydomek „złotousty” w wielu głośnych [[proces karny\|procesach]], między innymi jako obrońca generała brygady [[Michał Rola-Żymierski\|Michała Żymierskiego]] w 1927 i [[Wincenty Witos\|Wincentego Witosa]] w [[proces brzeski\|procesie brzeskim]] oraz jako pełnomocnik rodziny zamordowanego w sprawie zabójstwa [[Tadeusz Hołówko\|Tadeusza Hołówki]]. 6 listopada 1939 roku Minister Spraw Wojskowych, generał dywizji [[Władysław Sikorski]] mianował go szefem Sądownictwa Wojskowego i [[Naczelny prokurator wojskowy\|Naczelnym Prokuratorem Wojskowym]]. 20 czerwca 1940 roku został awansowany na pułkownika w korpusie oficerów audytorów. 28 czerwca 1944 roku został przeniesiony w stan spoczynku<ref>Leszek Kania, ''Służba sprawiedliwości ...'', s. 70-71.</ref>. Od 1940 roku był prezesem Stowarzyszenia Prawników Polskich w Zjednoczonym Królestwie.

Stanisław Szurlej: Różnice pomiędzy wersjami