Mercury-Atlas 9: Różnice pomiędzy wersjami

|zaangażowani = [[NASA]] ([[Stany Zjednoczone|USA]])

|zdjęcie załogi opis = Gordon Cooper

|data startu = [[15 maja]] [[1963]] (13:04:13 [[Uniwersalny czas koordynowany|UTC]])

|data lądowania = [[16 maja]] [[1963]] (23:24:02 [[Uniwersalny czas koordynowany|UTC]])

W misji wykorzystano statek nr 20. Różnił się od [[Mercury-Atlas 8|Sigmy 7]] [[Walter Schirra|Schirry]] następującymi cechami:

** Usunięto zapasowy nadajnik [[Telemetria|telemetryczny]]

Atlas 130D był szóstą z kolei rakietą w programie Mercury. Egzemplarz był tylko nieznacznie zmodyfikowany w stosunku do tego, który wyniósł na orbitę astronautę [[Walter Schirra|Wolly'egoWaltera Schirrę]].

Odliczanie w całej sieci stacji obsługi rozpoczęło się 14 maja 1963 roku o godzinie 7:00 i przebiegało bez większych problemów. W czasie T –01:00:00 ogłoszono kilka krótkich przerw, które w sumie trwały dwie godziny. Przyczyną była konieczność naprawy agregatu wykorzystywanego do przemieszczania wieży startowej. Odliczanie zostało wznowiono o godzinie 14:09. O 15:00 okazało się, że awarii uległ radar stacji naziemnej na [[Bermudy|Bermudach]] i start odwołano. Odliczanie zostało wznowione po 24 godzinach, 15 maja 1963 roku o 7:00.

Start nastąpił w środę 15 maja 1963 r. o godz. 13:04 [[Uniwersalny czas koordynowany|UTC]] z [[kosmodrom]]u [[Cape Canaveral Air Force Station]] na [[Canaveral|Przylądku Canaveral]]. Kapsuła kształtem przypomina dzwon o długości 285 cm oraz szerokości niecałe dwa metry. Przy starcie kabina miała masę 1800 kg (razem z [[Rakietowy System Ratunkowy (LES)|rakietą ratunkową]]). 29-metrowa rakieta [[Atlas D]] uniosła kabinę „Faith-7”. W 6 minut później, po odłączeniu się od rakiety kapsuła weszła na orbitę, której [[Apsyda (astronomia)|apogeum]] wynosiło około 263 km, [[perygeum]] 160 km, a kąt nachylenia względem równika – 32,5°. Jedno okrążenie trwało 89 minut. Głównym celem lotu Coopera było uzyskanie dalszych informacji o wpływie długotrwałej [[Nieważkość|nieważkości]] na organizm ludzki. W czasie pierwszego okrążenia Cooper przeprowadził rozmowy z [[Walter Schirra|Schirrą]], [[Virgil Grissom|Grissomem]] i Shepardem{{r|astronautyka}}. W trakcie trzeciego okrążenia, gdy kapsuła znajdowała się nad południową częścią [[Ocean Atlantycki|Atlantyku]], astronauta miał wypuścić plastikowy balon o średnicy 5,75 cala, wyposażony w urządzenie, które przez 10 godzin miało nadawać co sekundę sygnały świetlne widoczne z odległości około 24 km. W nocy Cooper miał obserwować migający balonik i dokonywać zdjęć w celu ustalenia w jakim stopniu można określić w kosmosie odległość i widzieć źródło światła o pewnym znanym natężeniu. Doświadczenie miało również służyć badaniom gęstości atmosfery. Próby te jednak zakończyły się niepowodzeniem{{r|astronautyka}}{{r|merkury}}. W czwartek 16 maja w czasie 9. okrążenia astronauta zasnął: sen trwał 7 godzin. W południe Cooper zakomunikował, że jego 9-kilogramowy skafander trochę szwankuje, ale następnie podał, że usunął usterkę. Dokonując kolejnych okrążeń astronauta, przelatując nad [[Ocean Indyjski|Oceanem Indyjskim]], fotografował [[światło zodiakalne]], a następnie horyzont Ziemi. O godz. 13 zjadł śniadanie (sok owocowy i porcję suszonej żywności). Gdy Cooper kończył 16. okrążenie z punktu kierującego lotem oznajmiono mu, że ponieważ wszystko jest w porządku, ma on wykonać planowane 22 okrążenia Ziemi{{r|astronautyka}}. Jednak na 19. okrążeniu w kabinie zapaliła się lampka wskazująca, że „Faith-7” zaczyna tracić swą nieważkość. Lampka ta powinna się zapalić dopiero po włączeniu silnika hamującego. W związku z tym polecono Cooperowi, aby był gotów do ręcznego włączenia silnika. Na dodatek, gdy Cooper po raz ostatni przelatywał nad Afryką i chciał włączyć system automatycznej kontroli położenia kabiny, zepsuły się obie przetwornice, które miały zamieniać prąd stały czerpany z baterii w prąd zmienny i zasilać nim automat. Cooper musiał więc sam manewrować kabiną przez cały okres zejścia.

Przed włączeniem silników hamujących astronauta obrócił kabinę o 180 stopni, tak że leciała zwrócona do przodu szerokim dnem pokrytym [[Ablacja (astronomia)|osłoną termiczną]]. W czwartek o godz. 23:04 astronauta uruchomił w odstępach 5-sekundowych trzy silniki hamujące. Włączył je na polecenie podane przez Johna Glenna. Pojazd znajdowałaznajdował się koło [[Wyspy Japońskie|Wysp Japońskich]] i leciałaleciał na wschód od [[Szanghaj]]u. Gdy pojazd znajdował się już nisko nad [[Ocean Spokojny|Pacyfikiem]], otworzyły się spadochrony{{r|astronautyka}}. 16 maja 1963 roku o godz. 23:24 Gordon Cooper zakończył 34-godzinną wyprawę w kosmos. Kabina wodowała pomyślnie w odległości 128 km na południowy wschód od wysp [[Midway]], a 6300 metrów od czekającego lotniskowca [[USS Kearsarge (CV-33)|USS Kearsarge]]. Płetwonurkowie zrzuceni ze śmigłowca zabezpieczyli „Faith-7” kołem ratunkowym. Kabina po wodowaniu miała masę około 1080 kg. Następnie kapsułę z astronautą wciągnięto na pokład okrętu{{r|astronautyka}}.

Lot z wykorzystaniem rakiety nośnej przebiegł normalnie. Podczas całego lotu astronauta musiał monitorować i ręcznie regulować temperaturę w kabinie i skafandrze, ponieważ wahała się zależnie od poboru mocy ze źródła prądu zmiennego. Uznano to za stosunkowo niegroźną usterkę i czas trwania misji nie uległ skróceniu. Zużycie paliwa okazało się mniejsze od zakładanego. Wszystkie raporturaporty Coopera wskazywały, że dobrze radził sobie z jego wykorzystaniem{{r|merkury}}.

Doświadczenia zdobyte podczas realizacji programu prowadziły do jednoznacznego wniosku, że w bardziej skomplikowanych misjach [[Program Gemini|Gemini]] i [[Program Apollo|Apollo]], koniecznekonieczna będzie większa automatyzacja statku. Dotyczyło to także przetwarzania danych. By podejmować dobre decyzje, niezbędna była analiza informacji w czasie rzeczywistym{{r|merkury}}.