Bitwa o wyspę Okinawa: Różnice pomiędzy wersjami

W dniu 6 kwietnia z bazy Tokuyama na wyspie [[Honsiu]] wypłynął zespół okrętów japońskich pod dowództwem [[admirał|wiceadmirała]] [[Sei'ichi Itō]] w celu odciążenia Okinawy w ramach [[Operacja Ten-gō|operacji Ten-gō]]<ref group=uwaga>Zwanej także "Samobójczą„Samobójczą szarżą Yamato"Yamato”.</ref> w składzie: pancernik "„[[Yamato (1941)|Yamato]]"”, lekki krążownik "„[[Yahagi]]"” i 8 niszczycieli: "„[[Asashimo]]"”, "„[[Fuyuzuki|Fuyutsuki]]"”, "„[[Hamakaze]]"”, "„[[Hatsushimo]]"”, "„[[Isokaze]]"”, "„[[Kasumi]]"”, "„[[Suzutsuki]]"”, "„[[Yukikaze]]"”. Wieczorem tego samego dnia zespół został wykryty przez amerykańskie okręty podwodne.

Dzień później, rano lotnictwo amerykańskie rozpoczęło poszukiwanie japońskiej eskadry, zakończone jej szybkim wykryciem. W południe, w odległości około 450 km od Okinawy dokonany został zmasowany atak lotniczy 227 samolotów z 58. Zespołu Operacyjnego Lotniskowców. Atak ten zakończył się istotnym uszkodzeniem pancernika i krążownika oraz zatopieniem niszczycieli "Asashimo"„Asashimo” i "Hamakaze"„Hamakaze”. Przed godziną 14:00 nastąpił drugi atak około 150 samolotów trwający niespełna godzinę i zakończony zatopieniem pancernika "Yamato"„Yamato” i krążownika "Yahagi"„Yahagi” oraz dwu kolejnych niszczycieli "Isokaze"„Isokaze” i "Kasumi"„Kasumi”. Po stronie amerykańskiej odnotowano stratę 10 samolotów z załogami.

Natarcie XXIV Korpusu w kierunku południowym odbywało się w wolniejszym tempie, ale także i tam 7. DP i 96. DP osiągnęły wymierny postęp. Opór zaczął narastać, gdy Amerykanie dotarli do ufortyfikowanych pozycji wzdłuż pasma wzgórz zwanych przez żołnierzy ''Cactus Ridge''{{odn|Sloan|2007|s=68}}, około 8 km na północny zachód od głównych pozycji obronnych, tzw. ''Linii Shuri''. Do 8 kwietnia XXIV Korpus zdołał zdobyć tę i kilka równie silnie obsadzonych pozycji, tracąc ponad 1,5001500 zabitych i rannych. Japońskie straty były trzykrotnie wyższe, a był to dopiero początek zmagań.

Z końcem maja nadeszła pora deszczów [[monsun]]owych, które zamieniły stoki wzgórz i drogi w grzęzawisko, powodując poważne problemy natury taktycznej, jak i medycznej. Pole bitwy zaczęło upodabniać się do tego z okresu [[I wojna światowa|I wojny światowej]], gdzie wojska grzęzły w gęstym błocie, a drogi ewakuacji rannych na tyły stały się nieprzejezdne. Wojsko stacjonowało na terenach zalanych przez wodę, będących po części wysypiskiem śmieci, po części cmentarzyskiem. Niepogrzebane ciała Japończyków rozkładały się tonąc w błocie. Każdy, kto ześlizgnął się po błotnistym stoku, miał kieszenie i wszystkie zakamarki munduru pełne robactwa<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.globalsecurity.org/military/facility/okinawa-battle.htm | tytuł = Bitwa o Okinawę | data dostępu = 31 lipca 2009 | autor = | opublikowany = | data = | język =}}</ref>. Żołnierze walczący o Okinawę wspominają, że panowały tam bardzo nieprzyjazne warunki. Szalały choroby tropikalne, temperatura sięgała 40 st. &nbsp;°C, walczący nie mieli możliwości kąpieli, chodzili cały czas w jednym mundurze. Pili brudną wodę, prowiant bardzo szybko stawał się niezdatny do spożycia.

Niezależnie od tego, czy było to efektem dobrego maskowania obrońców, czy też [[Mgła wojny|"mgły„mgły wojennej"wojennej”]], Buckner<ref group=uwaga>Sam poległ w ostatniej fazie walk.</ref> nie zauważył cofania się Japończyków ku ich ostatniej linii obrony na półwyspie Kiyan. W trakcie nadal ostrożnie prowadzonej ofensywy Amerykanie natknęli się na pozostawione przez Japończyków wielkie zapasy broni i amunicji, co bardzo osłabiło obrońców i w ostateczności doprowadziło do ich pogromu w końcowym stadium bitwy, w tym także do śmierci tysięcy cywilów.

4 czerwca zaledwie około 30 000tys. niemal bezbronnych (większość broni ciężkiej, a nawet osobistej stracono podczas ucieczki) żołnierzy pozostawało jeszcze w szeregach 32. Armii, w tym mniej niż 20% zdolnych do walki. W tej sytuacji wyspa została zdobyta 21 czerwca 1945 &nbsp;r., aczkolwiek część japońskich żołnierzy, w tym przyszły gubernator prefektury Okinawa [[Masahide Ota]], walczyła jeszcze przez kilka tygodni.

Ushijima i Chō popełnili rytualne ''[[seppuku]]'' w swej kwaterze głównej na Wzgórzu 89 w ostatnich godzinach walk. Płk Yahara prosił Ushijimę o zezwolenie na popełnienie samobójstwa, ale generał odmówił, mówiąc: "''Jeśli pan umrze nie zostanie nikt, kto będzie znał prawdę o bitwie o Okinawę. Proszę wziąć na siebie wstyd (za poddanie się), ale spożytkować tę szansę. To rozkaz dowódcy armii"''{{odn|Sloan|2007|s=323}}. Yahara był najwyższym stopniem oficerem japońskim, który przeżył walki na Okinawie, a po latach napisał książkę zatytułowaną ''Bitwa o Okinawę''.