Bayinnaung: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m lit. |
|||
Linia 274:
Sprawując kontrolę nad dużą połacią zachodu lądowej części Południowo-Wschodniej Azji, Bayinnaung uznał się za gotowego do podboju Syjamu. Dla osiągnięcia tego celu potrzebował przytłaczającej przewagi w ludziach, gdyż Syjam, w odróżnieniu od państw Szanów, nie mógł został pokonany jedynie siłą broni palnej portugalskich najemników Taungngu. Dzięki własnemu wysiłkowi, Syjam wyrósł na dostatnie państwo nadmorskie, a w skład jego sił wchodzili portugalscy najemnicy uzbrojeni w broń palną oraz ich okręty{{odn|Lieberman|2003|s=153}}. 16 lipca 1563 r. Bayinnaung wysłał do Syjamu misję z żądaniem oddania w charakterze hołdu jednego z czterech [[biały słoń|białych słoni]] znajdujących się w posiadaniu syjamskiego króla<ref group="uwaga">(Maha Yazawin t. 2 2006: 265): piątek, 12. dzień Ubywania Księżyca miesiąca Waso 925 ME = 16 lipca 1563.</ref>. Jak można było oczekiwać, król [[Maha Chakkraphat]] odmówił temu żądaniu{{odn|Harvey|1925|s=167-168}}. 1 listopada 1563 r.<ref group="uwaga">Kroniki (Maha Yazawin t. 2 2006: 268) podają, że był to poniedziałek, 12. dzień Ubywania Księżyca miesiąca Tazaungmon 925 ME, co jest prawdopodobnie błędem typograficznym, gdyż odpowiada ''czwartkowi'', 11 listopada 1563. Mógł to być 2. dzień Ubywania Księżyca miesiąca Tazaungmon 925 ME, odpowiadający poniedziałkowi, 1 listopada 1563 r.</ref> pięć armii (60 000 ludzi, 2400 koni i 360 słoni) opuściło Pegu rozpoczynając kolejną kampanię wojenną. Spodziewano się jeszcze przybycia armii z Lanna, jednak król Mekuti wszczął właśnie rebelię{{odn|Harvey|1925|s=167-168}}{{odn|Maha Yazawin t. 2|2006|s=266–268}}.
Droga inwazji wiodła przez środkowy Syjam. 4 grudnia 1563 r. armie zajęły kluczowe miasto [[park historyczny Kamphaeng Phet|Kamphaeng Phet]]<ref group="uwaga">(Maha Yazawin t. 2 2006: 266): Armie przybyły pod Kamphaeng Phet po 32 dniach marszu i następnego dnia zdobyły miasto.</ref>. Następnie trzy z nich rozwinęły się by zająć kolejne ważne miasta środkowego Syjamu – [[park historyczny Sukhothai|Sukhothai]], [[Phitsanulok (miasto)|Phitsanulok]] i [[Sawankhalok]]. Poza pięciodniową bitwą pod Phitsanulok, armie te spotkały się z minimalnym oporem. Władcy trzech miast, jak też władca [[Phichit]] poddali się, po czym zostali ponownie mianowani na swoje stanowiska{{odn|Maha Yazawin t. 2|2006|s=269–270}}.
Następnie armie Bayinnaunga pomaszerowały do [[Ayutthaya|Ayutthayi]]. Zostały jednak zatrzymane na kilka tygodni przez syjamski fort nad Zatoką Tajlandzką wspierany przez trzy portugalskie okręty wojenne i nadbrzeżne baterie armat. Ostatecznie, 7 lutego 1564 r., atakujący zdobyli okręty i baterie, co pociągnęło za sobą upadek fortu{{odn|Harvey|1925|s=167-168}}<ref group="uwaga">(Hmannan Yazawin t. 2 2003: 353): poniedziałek, 11. dzień ubywania Księżyca miesiąca Tabodwe 925 ME = 7 lutego 1564.</ref>. 18 lutego 1564 król Syjamu poddał się<ref group="uwaga">(Hmannan Yazawin t. 2 2003: 355): piątek, 8. dzień Przybywania Ksieżyca miesiąca Tabaung 925 ME = 18 lutego 1564.</ref>{{odn|Tarling|1999|s=46}}. Pośród innych łupów, Bayinnaung zabrał wszystkie cztery białe słonie, a obalonego króla wysłał do Pegu. Jego syna, [[Mahinthrathirat]]a, mianował wasalnym królem Syjamu i pozostawił liczący 3000 żołnierzy garnizon{{odn|Harvey|1925|s=167-168}}.
| |||