Jad kiełbasiany: Różnice pomiędzy wersjami

Zatrucie toksyną botulinową nazywane jest botulizmem. Bakterie odpowiedzialne za to zatrucie, ''Clostridium botulinum'' (dawniej ''[[Laseczka|Bacillus]] botulinum''), odkrył i nazwał w [[1897]] [[Belgia|belgijski]] bakteriolog [[Emile Pierre van Ermenghen]]<ref>Według innych źródeł ([[Krzysztof Zieliński (lekarz)|K.W. Zieliński]], „Słownik pochodzenia nazw i określeń medycznych”, AlfaMedica, Bielsko-Biała, 2004) niemiecki lekarz i poeta [[Justinus Kerner]] już w 1817 opisał epidemię z [[Bad Wildbad]] z 1793 roku, w której w wyniku zatrucia nieświeżą kiełbasą zachorował 13 osób (6 z nich zmarło). Kerner jako pierwszy wykrył związek przyczynowo-skutkowy tej epidemii z nieświeżymi wędlinami, natomiast inny lekarz niemiecki w 1869 wprowadził nazwę „botulina”. Ermenghen natomiast wykrył i opisał mikroorganizm wywołujący to zatrucie.</ref>. W [[1944]] Edward Schantz z [[Stany Zjednoczone|amerykańskiego]] ośrodka badania broni biologicznej w [[Fort Detrick]] wyizolował botulinę z ich hodowli. Toksyna botulinowa stosowana w odpowiednich dawkach znalazła zastosowanie terapeutyczne. [[Edward Schantz]] wraz z [[Alan B. Scott|Alanem B. Scottem]] byli pionierami terapeutycznego zastosowania botuliny używanej od końca [[lata 70. XX wieku|lat siedemdziesiątych XX w.]] najpierw w leczeniu zeza, a później w medycynie estetycznej. Toksyna botulinowa jest na taki użytek produkowana z wyizolowanych szczepów bakterii, oczyszczana i pakowana próżniowo w ściśle określonych dawkach. Stosuje się jej niewielkie, dokładnie określone dla danego pacjentachpacjenta ilości, dzięki czemu zabieg jest w pełni bezpieczny<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Wojas-Pelc | imię = Anna | nazwisko2 = Jaworek | imię2 = Andrzej Kazimierz | tytuł = Toksyna botulinowa – zastosowanie we współczesnej terapii dermatologicznej | czasopismo = Przewodnik Lekarza nr 6 | strony = 83-89 | data = 2006}}</ref>.