Alodia (państwo): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nous (dyskusja | edycje)
m →‎Zagrożenie islamskie: poprawa linków
Nie podano opisu zmian
Linia 102:
W VII wieku doszło do podboju Egiptu przez wyznających islam [[Arabowie|Arabów]]. Rodziło to poważne konsekwencje dla królestw Nubii. Przede wszystkim doszło do izolacji od reszty świata chrześcijańskiego, a stopniowo także i utrudnienia kontaktów z [[Koptyjski Kościół Ortodoksyjny|koptyjską hierarchią]], ściśle związaną z kościołem nubijskim. Teraz obarczona nowymi obowiązkami nie była w stanie zajmować się sprawami południowych współwyznawców w takim stopniu jak przed podbojem<ref name=autonazwa2>Atiya, Aziz S., ''Historia kościołów wschodnich'', s. 377.</ref>. Trzecim i najbardziej istotnym czynnikiem było pojawienie się nowego zagrożenia. Arabowie, bardzo ekspansywni i nastawieni na wojnę, stanowiącą dla nich najlepszą okazję do wzbogacenia się, szybko zaczęli atakować terytorium nubijskie.
 
Pierwszy najazd miał miejsce w 651 roku, a Arabowie pod wodzą następcy [[Amr Ibn al-As|Amra]], [[Abd Allah ibn Sa'dSad|Abd Allaha ibn Sa'daSada]], zajęli [[Dongola|Dongolę]] w królestwie Makurii. Zarządca Egiptu doszedł jednak do wniosku, że o wiele łatwiej będzie mu zostawić Nubijczyków w spokoju, narzucając im zwierzchność i obowiązek płacenia trybutu<ref name=autonazwa2 />. Od tamtej pory aż do czasów [[Saladyn]]a panował spokój, okresowo przerywany łupieżczymi rajdami z jednej i z drugiej strony. Jest to okres rozkwitu królestw nubijskich, który trwał mniej więcej do [[XI wiek|XI]]/[[XII wiek]]u. W zachowanej korespondencji między Nubijczykami a Arabami widać, iż choć ci pierwsi byli trybutariuszami, często potrafili występować z pozycji siły, na przykład w kwestii obrony swych współwyznawców z Egiptu<ref>Atiya, Aziz S., ''Historia kościołów wschodnich'', s. 378.</ref>.
 
=== Rozkwit i upadek ===