Mahomet: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa transkrypcji |
m poprawa linków |
||
Linia 47:
[[Plik:Siyer-i Nebi 298a.jpg|thumb|Mahomet powraca do Mekki – miniatura z [[Siyer-i Nebi]]]]
W kilka miesięcy po Bitwie Rowu Mahomet wysłał [[Abd ar-Rahman Ibn Auf|Abd ar-Rahmana]] z oddziałem 700 ludzi do [[Dumat al-Dżandal]], wielkiego ośrodka handlowego na drodze do Syrii, zamieszkanego przez chrześcijańskie plemię [[Banu Kalb|Kalb]]. Miasto poddało się bez walki, a sojusz został przypieczętowany małżeństwem pomiędzy córką miejscowego władcy a Abd ar-Rahmanem. Muzułmanie zawarli następnie przymierza z plemionami zamieszkującymi w sąsiedztwie Medyny, co w sumie miało doprowadzić do izolacji Mekki. W roku 628 Mahomet ogłosił że zamierza udać się do Mekki by dokonać rytuałów umry, ceremonii związanych z okrążeniem Al-Ka'by. Pokojowa pielgrzymka muzułmanów spotkała się z mekkańczykami nieopodal położonej ok. 15 km od miasta [[Al-Hudajbijja|Al-Hudajbijji]], gdzie pod nieobecność Abu Sufjana zawarto [[Układ z Al-Hudajbijji|Układ]], gwarantujący dziesięcioletni pokój pomiędzy mekkańczykami i muzułmanami oraz prawo dla tych ostatnich do odbycia [[Pielgrzymki w islamie|pielgrzymki]] w następnym roku. Wykorzystując rozejm z Mekką Mahomet zdobył Chajbar, po którym to wydarzeniu podporządkowały mu się także pozostałe kolonie żydowskie w regionie. W roku 629 muzułmanie odbyli pielgrzymkę do Mekki, udowadniając że nie zamierzają pozbawiać ważności Al-Ka'by, według ''Koranu'' wzniesionej przez Abrahama (''Koran'', II, 27) ani likwidować związanych z pielgrzymką rytuałów. Wysłany w celu mediacji z Mahometem Abu Sufjan, którego córka rok wcześniej nawróciła się na islam i poślubiła Proroka, sam przyjął nową wiarę i powrócił do Mekki przedstawiając w imieniu muzułmanów warunki jej kapitulacji. Mahomet zajął swoje rodzinne miasto 11 stycznia 630 roku, prawie bez oporu, po czym dokonał rytualnych okrążeń Al-Ka'by, porozbijał poustawiane w niej bożki i starł wizerunki bóstw. Wszyscy Kurajszyci złożyli mu przysięgę posłuszeństwa ("[[
Przeciwko Mahometowi powstało teraz przymierze zamieszkującego okolice [[At-Ta’if|Taifu]] plemienia [[Sakif]] i starych, zagorzałych wrogów Kurajszytów, [[Hawazin]]. Po trudnej [[Bitwa pod Hunajnem|bitwie]] połączona armia Medyny i Mekki pokonała Hawazin, a Prorok dokonując podziału łupów obdarzył hojnie najbardziej wpływowych spośród niedawno wrogich mu jeszcze Kurajszytów, czym ostatecznie ich pozyskał. Po tych wydarzeniach Mahomet powrócił do Medyny, która miała pozostać jego siedzibą. Sprzymierzeni teraz z muzułmanami Hawazin wkrótce tak dali się we znaki plemieniu Sakif, że miasto Taif samo się poddało. Mimo próśb Sakifitów Mahomet nie zgodził się na to by w Taifie nadal sprawowano kult bogini [[Al-Lat]] i nakazał zniszczenie jej sanktuarium. Dziewiąty rok hidżry (630/631) w tradycji muzułmańskiej nazwano rokiem delegacji ("sanat al-wufud"), ponieważ poprzez posłów zwierzchnictwo Mahometa uznały liczne plemiona Arabii. Sam Prorok wyprawił się z silną armią do położonego przy granicy z [[Cesarstwo Bizantyńskie|Bizancjum]] [[Tabuk (miasto)|Tabuku]], gdzie zawarł szereg traktatów z lokalnymi władcami chrześcijańskimi i żydowskimi. Wiele plemion Półwyspu Arabskiego wraz z uznaniem zwierzchnictwa Mahometa przyjęło islam, inne tylko zawarły sojusz z Prorokiem, lecz pozostały pogańskie. W sumie, chociaż Mahomet nie zjednoczył całego półwyspu, to "miał jednak zwolenników, agentów, sprzymierzeńców we wszystkich plemionach i rejonach Arabii" i "nic nie mogło się wydarzyć na półwyspie bez brania pod uwagę jego stanowiska"<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko= Rodinson | imię=Maxime | inni=(przeł.) Elżbieta Michalska-Novák| tytuł= Mahomet | data=1994 | wydawca=Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce=Warszawa | isbn=83-06-02382-X | strony=266}}</ref>.
| |||