Wikipedia

Mahomet: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Nous (dyskusja | edycje)
Redaktorzy
31 061 edycji
m poprawa linków
Nie podano opisu zmian
Linia 29:
Mahomet to polska forma arabskiego imienia [[Muhammad]], która pochodzi od zniekształconej formy zachodnioeuropejskiej, prawdopodobnie francuskiej. Imię Muhammad znaczy dosłownie "wychwalany, sławiony" (w domyśle: przez Boga). Czasami Mahometa nazywano także Ahmad "co jest przymiotnikiem w stopniu wyższym i znaczy tyle co: «jeszcze bardziej chwalony». Są to wyraźnie [[Imię teoforyczne|imiona teoforyczne]], odwołujące się do Boga"<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=Danecki | imię=Janusz | autor link=Janusz Danecki | tytuł=Podstawowe wiadomości o islamie. [T.] 1 | data=1998 | wydawca=Wydawnictwo Akademickie DIALOG | miejsce=Warszawa | isbn=83-86483-40-7 | strony=22}}</ref>. Według późniejszych autorów muzułmańskich imię Muhammad występowało wśród [[Arabowie|Arabów]] jeszcze przed Mahometem. Z drugiej strony jednak [[Ibn Sad]], IX-wieczny autor biografii Mahometa, zawarł w swoim dziele krótką sekcję o tytule "Opowieść o tych, którzy nazywali się Muhammad w dniach [[Dżahilijja|dżahilijji]] w nadziei bycia wezwanym do proroctwa, które było przewidywane", co sugeruje tendencyjną naturę tych opowieści. Źródła często stwierdzają także że w swej młodości Mahomet był nazywany Amin, "godny zaufania", co było pospolitym arabskim imieniem, męską formą imienia jego matki, Amina. Wszystko to sprawia iż imię Mahometa należy uznać za "epitet, który prawdopodobnie był wtórny w stosunku do jego prorockich roszczeń"<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=Robinson | imię=Chase F. | autor link= | tytuł=The New Cambridge History of Islam. Vol. 1. The Formation of the Islamic World Sixth to Eleventh Centuries | data=2010 | wydawca=Cambridge University Press | miejsce=Warszawa | isbn=978-0-521-83823-8 | strony=184}}</ref>.
 
Mahomet był synem [[Abd Allah ibn Abd al-Muttalib|Abd Allaha ibn Abd al-Muttaliba]] i [[Amina Bint Wahb|Aminy bint Wahb]]. Jego ojciec należał do rodu [[Haszymici|Haszymitów]], jednej ze znaczniejszych rodzin Mekki, jednak nie mogącego się równać z najpotężniejszymi rodami miasta, takimi jak [[Umajjadzi|Umajja]] i [[Machzum]]. Wszystkie te rody należały do zamieszkującego Mekkę plemienia [[Kurajszyci|Kurajszytów]]. Mekka odgrywała wówczas ważną rolę jako centrum handlowe położone na szlaku "kadzidlanym", prowadzącym z [[Jemen]]u do [[Palestyna|Palestyny]], oraz miejsce pielgrzymek do świętego sanktuarium [[Al-Kaba|Al-Ka'byKaby]], gdzie szczególną czcią otaczano czarny kamień, pierwotnie [[meteoryt]]. Matka Mahometa należała do także kurajszyckiego rodu Banu Zuhra, poza tym jednak w nie całkiem jasny sposób była powiązana z [[Medyna (Arabia Saudyjska)|Medyną]], co miało w przyszłości odegrać swoją rolę w życiu przyszłego Proroka<ref>{{Cytuj książkę | autor r=F. Buhl, A.T. Welch | rozdział=Muḥammad 1. The Prophet's life and career | nazwisko=Bosworth | imię=C.E. | nazwisko2=Van Donzel | imię2=E. | nazwisko3=Heinrichs | imię3=W.P. | nazwisko4=Lecomte | imię4=G. | autor link= | tytuł=The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Volume VII | data=1993 | wydawca=E.J. Brill | miejsce=Leiden – New York | isbn=90-04-09419-9 | strony=361 – 362}}; {{Cytuj książkę | nazwisko= Madeyska | imię=Danuta | autor link= Danuta Madeyska| tytuł= Historia świata arabskiego: okres klasyczny od starożytności do końca epoki Umajjadów (750) | data=1999 | wydawca=Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego | miejsce=Warszawa | isbn=83-235-0096-7 | strony=91 – 92}}; {{Cytuj książkę | nazwisko= Rodinson | imię=Maxime | inni=(przeł.) Elżbieta Michalska-Novák| tytuł= Mahomet | data=1994 | wydawca=Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce=Warszawa | isbn=83-06-02382-X | strony=45}}</ref>.
 
Jeżeli chodzi o "narodziny, dzieciństwo i wczesne życie dorosłe Mahometa, nie wiemy niemal nic, co mogłoby być słusznie nazwane wiedzą"<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=Robinson | imię=Chase F. | autor link= | tytuł=The New Cambridge History of Islam. Vol. 1. The Formation of the Islamic World Sixth to Eleventh Centuries | data=2010 | wydawca=Cambridge University Press | miejsce=Warszawa | isbn=978-0-521-83823-8 | strony=183}}</ref>. Jest to spowodowane w dużej mierze obojętnością pierwszych pokoleń muzułmanów w stosunku do życia Mahometa przed dostąpieniem przez niego pierwszego objawienia. Zgodnie z muzułmańską tradycją z VIII i IX wieku Mahomet miał się narodzić w tzw. "roku słonia", nazywanego tak od zwierzęcia, wchodzącego w skład armii władcy Jemenu [[Abraha (król)|Abrahy]], która miała dokonać najazdu na Mekkę. Ten najazd zazwyczaj datowano na rok 570, jednak według współczesnych badań opierających się na wiarygodnych źródłach literackich i [[Epigrafika|epigraficznych]] w rzeczywistości miał on miejsce gdzieś w latach 50. VI wieku. Jeżeli mielibyśmy zachować powiązanie narodzin Mahometa z najazdem, musiałby się on zatem narodzić dużo wcześniej niż tradycyjnie przyjmowano. Wydaje się jednak iż "najlepiej pozostawić kwestię roku narodzin Mahometa otwartą"<ref name="BuhlWelch361"/>.
Linia 39:
Na podstawie Koranu i tradycji można wywnioskować, iż Mahomet nie był odosobniony w swoim poszukiwaniu [[monoteizm|monoteistycznej]] religii. Wśród różnych osób, mających poszukiwać alternatywy dla arabskiego [[politeizm]]u, należy wspomnieć przede wszystkim często wymienianego w źródłach [[Waraka Ibn Naufal]]a, kuzyna Chadidży, oraz tradycję [[hanif]]ów, których nazwą ''[[Koran]]'' określi później wyznawców poprzedzającego islam monoteizmu, wywodzącego się od [[Abraham]]a (arab. Ibrahim). Mahomet miał lubić odosobnienie i często przebywał w grocie na górze Hira w pobliżu Mekki. Tam pewnej nocy miał przeżyć swoje pierwsze objawienie, które zapoczątkowało jego [[Prorok|prorocką]] misję. To wydarzenie, do którego miało dojść ok. 610 r., nazwane zostało w ''Koranie'' "Nocą Przeznaczenia" (arab. [[Lajlat al-Kadr]]). Objawienia, które miały być przekazywane przez [[Archanioł Gabriel|archanioła Gabriela]] (arab. Dżibril), zaczęły się powtarzać i trwały do końca jego życia. Początkowo Mahomet nie był pewny czy pochodzą one od Boga, lecz zgodnie z muzułmańską tradycją Chadidża natychmiast uwierzyła w autentyczność jego prorockiej misji i podtrzymywała go na duchu. W końcu Mahomet zdecydował się na publiczne wystąpienie jako prorok ("nabi") i wysłannik ("rasul") Boga. Głoszona przez niego religia miała być kontynuacją oczyszczonej z późniejszych błędów religii Abrahama, przodka wszystkich [[monoteizm|monoteistów]]. Mahomet w początkowym okresie swojej działalności głosił przede wszystkim właśnie ścisły monoteizm ("[[Tauhid]]"), wiarę w [[Sąd Ostateczny]], w wyniku którego każdy odpowie za swoje czyny, oraz nakreślił podstawowe obowiązki muzułmanina: modlitwę ("[[Salat (modlitwa)|Salat]]") i pomoc sierotom i ubogim ("[[Zakat]]"), do których z czasem doszły następne. Podkreślał także równość każdego muzułmanina wobec Boga<ref>{{Cytuj książkę | autor r=F. Buhl, A.T. Welch | rozdział=Muḥammad 1. The Prophet's life and career | nazwisko=Bosworth | imię=C.E. | nazwisko2=Van Donzel | imię2=E. | nazwisko3=Heinrichs | imię3=W.P. | nazwisko4=Lecomte | imię4=G. | autor link= | tytuł=The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Volume VII | data=1993 | wydawca=E.J. Brill | miejsce=Leiden – New York | isbn=90-04-09419-9 | strony=363}}; {{Cytuj książkę | nazwisko= Madeyska | imię=Danuta | autor link= Danuta Madeyska| tytuł= Historia świata arabskiego: okres klasyczny od starożytności do końca epoki Umajjadów (750) | data=1999 | wydawca=Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego | miejsce=Warszawa | isbn=83-235-0096-7 | strony=89, 93 – 94}}; {{Cytuj książkę | nazwisko= Rodinson | imię=Maxime | inni=(przeł.) Elżbieta Michalska-Novák| tytuł= Mahomet | data=1994 | wydawca=Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce=Warszawa | isbn=83-06-02382-X | strony=66 – 67, 71 – 76}}</ref>.
 
Pierwszymi wyznawcami nowej wiary byli domownicy Mahometa: [[Chadidża]], wychowywany przez niego kuzyn [[Ali ibn Abi Talib]] i adoptowany wyzwoleniec [[Zajd Ibn Harisa]], a następnie m.in. Kurajszyci [[Abu Bakr]], [[Usman ibn Affan]] z rodu [[Umajjadzi|Umajjadów]], a także młodzi mekkańscy arystokraci: [[Talha Ibn Abd Allah|Talha ibn Abd Allah]], [[Abd ar-Rahman ibn Auf]], [[Zubajr ibn al-Awwam]] i [[Sad ibn Abi Wakkas|Sad ibn Abi Wakkas]]. Początkowo przesłanie Mahometa nie wzbudzało większego sprzeciwu. Zmieniło się to jednak wraz z jego gwałtownymi atakami przeciwko czczeniu bożków w sanktuarium Al-Ka'byKaby, co zdawało się zagrażać dochodom płynącym z pielgrzymek do niego, oraz wraz ze stałym zwiększaniem się liczby jego wiernych, zwłaszcza wśród warstw uboższych. Demokratyczne zasady islamu wydawały się zagrożeniem dla arystokracji Mekki, która zwróciła się przeciwko niemu. W wyniku prześladowań część pierwszych muzułmanów przeniosła się do [[Etiopia|Etiopii]], sam Mahomet nie był jednak bezpośrednio zagrożony, ponieważ chroniły go wpływy jego wuja Abu Taliba, ówczesnej głowy rodu Haszymitów. Inny jego wuj, [[Hamza Ibn Abd al-Muttalib|Hamza]], bronił bratanka tak gorąco, że ostatecznie nawrócił się na islam. Próbując zmusić Haszymitów do zrezygnowania z opieki nad Mahometem, pozostali Kurajszyci przestali z nimi handlować i zawierać małżeństwa. Ten bojkot osłabił Haszymitów i sprzyjał szczególnie interesom dwóch konkurencyjnych wobec nich rodów – [[Abd Szams]] i [[Machzum]]. Bojkot w sumie trwał około dwóch lat i z pewnością był to trudny okres dla młodej gminy muzułmańskiej, jednak to właśnie wtedy na nową wiarę nawrócił się [[Umar ibn al-Chattab]], co miało się okazać kluczowe dla przyszłości islamu. Sytuacja Mahometa pogorszyła się, kiedy w roku 619, w odstępie zaledwie kilku dni, zmarli wspierający go Chadidża i Abu Talib. Głową rodu Haszymitów został teraz wrogi bratankowi [[Abu Lahab]], który przestał chronić wyznawców islamu. Mahomet poczuł się zmuszony do opuszczenia Mekki, jednak początkowa próba osiedlenia się w położonym na południu [[At-Ta’if|TaifieAt-Ta'ifie]] zakończyła się niepowodzeniem. Wtedy to delegacja mieszkańców położonego na północ od Mekki Jasribu (później znanego jako "Madinat an-Nabi" – "Miasto Proroka", stąd polskie [[Medyna (Arabia Saudyjska)|Medyna]]) zaproponowała Mahometowi schronienie, prawdopodobnie spodziewając się, że odegra on rolę arbitra w sporze pomiędzy plemionami [[Al-Aus]] i [[Al-Chazradż]], który zdawał się zagrażać samemu istnieniu jednej społeczności miasta. Prawdopodobnie odegrały tu rolę powiązania z Jasribem rodziny matki Mahometa. W roku 622 muzułmańscy emigranci ("[[Muhadżirowie|Al-Muhadżirun]]") małymi grupami zaczęli udawać się do Jasribu, zaś jako ostatni, 24 września, Mekkę opuścił Mahomet wraz z Abu Bakrem. Data tej emigracji, czyli [[Hidżra|hidżry]], stała się potem początkiem [[Kalendarz muzułmański|ery muzułmańskiej]]<ref>{{Cytuj książkę | autor r=F. Buhl, A.T. Welch | rozdział=Muḥammad 1. The Prophet's life and career | nazwisko=Bosworth | imię=C.E. | nazwisko2=Van Donzel | imię2=E. | nazwisko3=Heinrichs | imię3=W.P. | nazwisko4=Lecomte | imię4=G. | autor link= | tytuł=The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Volume VII | data=1993 | wydawca=E.J. Brill | miejsce=Leiden – New York | isbn=90-04-09419-9 | strony=364, 366}}; {{Cytuj książkę | nazwisko= Madeyska | imię=Danuta | autor link= Danuta Madeyska| tytuł= Historia świata arabskiego: okres klasyczny od starożytności do końca epoki Umajjadów (750) | data=1999 | wydawca=Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego | miejsce=Warszawa | isbn=83-235-0096-7 | strony=94 – 98}}; {{Cytuj książkę | nazwisko= Rodinson | imię=Maxime | inni=(przeł.) Elżbieta Michalska-Novák| tytuł= Mahomet | data=1994 | wydawca=Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce=Warszawa | isbn=83-06-02382-X | strony=98 – 101, 106 – 118, 134 – 146}}</ref>.
 
=== Okres medyński 622-632 ===
Linia 47:
 
[[Plik:Siyer-i Nebi 298a.jpg|thumb|Mahomet powraca do Mekki – miniatura z [[Siyer-i Nebi]]]]
W kilka miesięcy po Bitwie Rowu Mahomet wysłał [[Abd ar-Rahman Ibn Auf|Abd ar-Rahmana]] z oddziałem 700 ludzi do [[Dumat al-Dżandal]], wielkiego ośrodka handlowego na drodze do Syrii, zamieszkanego przez chrześcijańskie plemię [[Banu Kalb|Kalb]]. Miasto poddało się bez walki, a sojusz został przypieczętowany małżeństwem pomiędzy córką miejscowego władcy a Abd ar-Rahmanem. Muzułmanie zawarli następnie przymierza z plemionami zamieszkującymi w sąsiedztwie Medyny, co w sumie miało doprowadzić do izolacji Mekki. W roku 628 Mahomet ogłosił że zamierza udać się do Mekki by dokonać rytuałów umry, ceremonii związanych z okrążeniem Al-Ka'byKaby. Pokojowa pielgrzymka muzułmanów spotkała się z mekkańczykami nieopodal położonej ok. 15 km od miasta [[Al-Hudajbijja|Al-Hudajbijji]], gdzie pod nieobecność Abu Sufjana zawarto [[Układ z Al-Hudajbijji|Układ]], gwarantujący dziesięcioletni pokój pomiędzy mekkańczykami i muzułmanami oraz prawo dla tych ostatnich do odbycia [[Pielgrzymki w islamie|pielgrzymki]] w następnym roku. Wykorzystując rozejm z Mekką Mahomet zdobył Chajbar, po którym to wydarzeniu podporządkowały mu się także pozostałe kolonie żydowskie w regionie. W roku 629 muzułmanie odbyli pielgrzymkę do Mekki, udowadniając że nie zamierzają pozbawiać ważności Al-Ka'byKaby, według ''Koranu'' wzniesionej przez Abrahama (''Koran'', II, 27) ani likwidować związanych z pielgrzymką rytuałów. Wysłany w celu mediacji z Mahometem Abu Sufjan, którego córka rok wcześniej nawróciła się na islam i poślubiła Proroka, sam przyjął nową wiarę i powrócił do Mekki przedstawiając w imieniu muzułmanów warunki jej kapitulacji. Mahomet zajął swoje rodzinne miasto 11 stycznia 630 roku, prawie bez oporu, po czym dokonał rytualnych okrążeń Al-Ka'byKaby, porozbijał poustawiane w niej bożki i starł wizerunki bóstw. Wszyscy Kurajszyci złożyli mu przysięgę posłuszeństwa ("[[baja]]"). Zabito kilku najbardziej zagorzałych wrogów Mahometa, poza tym jednak nie było aktów przemocy. Prorok nakazał także zniszczenie innych lokalnych świątyń pogańskich, nie zmuszał jednak nikogo do przyjęcia islamu<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko= Madeyska | imię=Danuta | autor link= Danuta Madeyska| tytuł= Historia świata arabskiego: okres klasyczny od starożytności do końca epoki Umajjadów (750) | data=1999 | wydawca=Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego | miejsce=Warszawa | isbn=83-235-0096-7 | strony=103 – 105}}; {{Cytuj książkę | nazwisko= Rodinson | imię=Maxime | inni=(przeł.) Elżbieta Michalska-Novák| tytuł= Mahomet | data=1994 | wydawca=Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce=Warszawa | isbn=83-06-02382-X | strony=241 – 255}}</ref>.
 
Przeciwko Mahometowi powstało teraz przymierze zamieszkującego okolice [[At-Ta’if|TaifuAt-Ta'ifu]] plemienia [[Sakif]] i starych, zagorzałych wrogów Kurajszytów, [[Hawazin]]. Po trudnej [[Bitwa pod Hunajnem|bitwie]] połączona armia Medyny i Mekki pokonała Hawazin, a Prorok dokonując podziału łupów obdarzył hojnie najbardziej wpływowych spośród niedawno wrogich mu jeszcze Kurajszytów, czym ostatecznie ich pozyskał. Po tych wydarzeniach Mahomet powrócił do Medyny, która miała pozostać jego siedzibą. Sprzymierzeni teraz z muzułmanami Hawazin wkrótce tak dali się we znaki plemieniu Sakif, że miasto TaifAt-Ta'if samo się poddało. Mimo próśb Sakifitów Mahomet nie zgodził się na to by w TaifieAt-Ta'ifie nadal sprawowano kult bogini [[Al-Lat]] i nakazał zniszczenie jej sanktuarium. Dziewiąty rok hidżry (630/631) w tradycji muzułmańskiej nazwano rokiem delegacji ("sanat al-wufud"), ponieważ poprzez posłów zwierzchnictwo Mahometa uznały liczne plemiona Arabii. Sam Prorok wyprawił się z silną armią do położonego przy granicy z [[Cesarstwo Bizantyńskie|Bizancjum]] [[Tabuk (miasto)|Tabuku]], gdzie zawarł szereg traktatów z lokalnymi władcami chrześcijańskimi i żydowskimi. Wiele plemion Półwyspu Arabskiego wraz z uznaniem zwierzchnictwa Mahometa przyjęło islam, inne tylko zawarły sojusz z Prorokiem, lecz pozostały pogańskie. W sumie, chociaż Mahomet nie zjednoczył całego półwyspu, to "miał jednak zwolenników, agentów, sprzymierzeńców we wszystkich plemionach i rejonach Arabii" i "nic nie mogło się wydarzyć na półwyspie bez brania pod uwagę jego stanowiska"<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko= Rodinson | imię=Maxime | inni=(przeł.) Elżbieta Michalska-Novák| tytuł= Mahomet | data=1994 | wydawca=Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce=Warszawa | isbn=83-06-02382-X | strony=266}}</ref>.
 
W okresie medyńskim Mahomet ostatecznie zerwał z judaizmem i chrześcijaństwem, nadając islamowi odrębną tożsamość: dniem świątecznym stał się piątek zamiast soboty; kierunkiem, w którym modlono się ("[[Kibla]]"), stała się Mekka zamiast [[Jerozolima|Jerozolimy]]; trąby i gongi wzywające na modlitwę zastąpiło śpiewne nawoływanie ("[[Adhan|Azan]]"), zaś miesiącem postu stał się [[ramadan]]. Mahomet usankcjonował pogański zwyczaj pielgrzymowania do Mekki i związane z tym rytuały, jednak nadał im charakter muzułmański. Teren wokół Al-Ka'byKaby stał się uświęcony, zakazany ("[[Haram (islam)|Haram]]") – odtąd obowiązywał zakaz zbliżania się do świętego miejsca dla niemuzułmanów. W marcu 632 roku Mahomet ogłosił że sam poprowadzi pielgrzymkę. Podczas tej tzw. [[Pielgrzymka pożegnalna|pielgrzymki pożegnalnej]] ("Hadżdż al-wada") "wszyscy wpatrywali się w Proroka, ponieważ jego postawa podczas obrzędów miała stać się prawem", on zaś odprawiając wszystkie tradycyjne rytuały "przy każdej nadarzającej się okazji usiłował pozbawić te obrzędy jakiegokolwiek związku z pogaństwem"<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko= Rodinson | imię=Maxime | inni=(przeł.) Elżbieta Michalska-Novák| tytuł= Mahomet | data=1994 | wydawca=Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce=Warszawa | isbn=83-06-02382-X | strony=275}}</ref>. Trzy miesiące później, po stosunkowo krótkiej chorobie, 8 czerwca 632 roku Mahomet zmarł w Medynie<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko= Rodinson | imię=Maxime | inni=(przeł.) Elżbieta Michalska-Novák| tytuł= Mahomet | data=1994 | wydawca=Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce=Warszawa | isbn=83-06-02382-X | strony=276 – 278}}</ref>.
 
Mahomet nie pozostawił męskiego potomka ani dyspozycji co do swego następcy. Po śmierci Chadidży miał poślubić jeszcze trzynaście kobiet, przy czym większość z tych małżeństw miało charakter polityczny – służyły one cementowaniu więzi z jego najbliższymi zwolennikami lub ważnymi sojusznikami. Małżonkami Mahometa były m.in. [[A’isza|A'isza]], córka [[Abu Bakr]]a, [[Hafsa Bint Umar|Hafsa]], córka [[Umar ibn al-Chattab|Umara]], Umm Habiba, córka Abu Sufjana, Majmuna, siostra żony jednego z wujów, [[Abbas|Al-Abbasa]]. Z potomstwa zrodzonego z Chadidży przeżyła tylko [[Fatima (córka Mahometa)|Fatima]], którą Mahomet wydał za [[Ali ibn Abi Talib|Alego]]. Niewiele wiadomo o dzieciach, które miał z innymi żonami. Miało wśród nich być kilku synów, wszyscy jednak zmarli w niemowlęctwie. Część muzułmanów twierdziła, że właściwym następcą Proroka jest Ali, jako jego przybrany syn i zięć. Później stali się oni znani jako [[szyizm|szyici]], od początku jednak stanowili mniejszość. Pomimo że Mahomet wielokrotnie podkreślał że jest tylko śmiertelnym człowiekiem, jego odejście było szokiem dla wyznawców islamu. Sytuację przynajmniej do pewnego stopnia opanował dopiero Abu Bakr, który miał wypowiedzieć wobec zdezorientowanego tłumu słynne słowa: "O ludzie! Jeżeli oddajecie cześć Mahometowi, to Mahomet nie żyje; jeżeli zaś oddajecie cześć Bogu, to Bóg żyje"<ref>Za: {{Cytuj książkę | nazwisko=Danecki | imię=Janusz | autor link=Janusz Danecki | tytuł=Podstawowe wiadomości o islamie. [T.] 1 | data=1998 | wydawca=Wydawnictwo Akademickie DIALOG | miejsce=Warszawa | isbn=83-86483-40-7 | strony=88}}</ref>. Podczas narady, która odbyła się jeszcze przed pogrzebem Mahometa, nad zebranymi zapanowało trzech jego najbliższych Towarzyszy ("[[Sahaba]]"): Abu Bakr, Umar i [[Abu Ubajda Ibn al-Dżarrah|Abu Ubajda]], którzy doprowadzili do wyboru pierwszego z nich na nowego przywódcę muzułmanów. Władzę następcy ("[[kalif|chalifa]]") Mahometa uznały jednak tylko Mekka, Medyna i TaifAt-Ta'if, większość zaś pozostałych podbitych przez Proroka plemion otwarcie nie uznawało Abu Bakra, twierdząc, że winni byli lojalność jedynie osobiście jego poprzednikowi. Doszło też do otwartego odejścia ("[[Ridda]]") od islamu. Przyszłość nowej religii wydawała się wątpliwa<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko= Madeyska | imię=Danuta | autor link= Danuta Madeyska| tytuł= Historia świata arabskiego: okres klasyczny od starożytności do końca epoki Umajjadów (750) | data=1999 | wydawca=Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego | miejsce=Warszawa | isbn=83-235-0096-7 | strony=117 – 120}}; {{Cytuj książkę | nazwisko= Rodinson | imię=Maxime | inni=(przeł.) Elżbieta Michalska-Novák| tytuł= Mahomet | data=1994 | wydawca=Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce=Warszawa | isbn=83-06-02382-X | strony=279 – 280}}</ref>.
 
== Mahomet w oczach muzułmanów ==
[[Plik:Miraj by Sultan Muhammad.jpg|thumb|200px| Wniebowstąpienie ([[Miradż]]) Mahometa – [[Miniatura (malarstwo)|miniatura]] [[Soltan Mohammad|Soltana Mohammada]] (XVI w.)]]
Wiara w posłannictwo Mahometa jest podstawowym dogmatem islamu. Najkrótsze muzułmańskie wyznanie wiary, "[[szahada]]", zaliczana do "[[Pięć filarów islamu|pięciu filarów wiary]]" ("Arkan ad-Din") ma postać: "Nie ma bóstwa oprócz Boga, a Mahomet jest wysłannikiem Boga" ("la ilaha ill' Allahu wa-Muhammadun-u rasulu Llahi"). W ''[[Koran]]ie'' mówi się o "wysłannikach" ("rasul") i "prorokach" ("nabi"), przy czym różnica pomiędzy nimi nie jest jasno zarysowana. Nie ulega jednak wątpliwości, że wysłannicy mają wyższy status niż prorocy, o czym świadczy choćby fakt, że ilekroć tytuły te pojawiają się razem, tytuł wysłannika wymieniany jest jako pierwszy. Bycie wysłannikiem nie wyklucza bycia prorokiem i sam Mahomet był zarówno jednym, jak i drugim. Podstawową misją tych boskich posłańców, takich jak [[Adam i Ewa (postacie biblijne)|Adam]], Abraham czy Jezus (arab. [[Isa (Jezus)|Isa]]), jest głoszenie monoteizmu i ostrzeganie ludzi przed dalszym popadaniem w grzech. Misja Mahometa jest potwierdzeniem i wypełnieniem misji jego poprzedników. Dlatego przysługuje mu tytuł "[[Pieczęć Proroków|Pieczęci Proroków]]" ("Chatam an-nabijjin"), co oznacza, że potwierdza on wszystkie poprzednie proroctwa i jednocześnie zamyka ich cykl. Objawienia, jakie Mahomet otrzymał, były notowane już za jego życia, później zaś te zanotowane lub zapamiętane "recytacje" ("kur'ankuran") zebrano i zredagowano, przy czym "zaczęto nazywać całość Recytacją w absolutnym tego słowa znaczeniu, po arabsku ''al-kur'ankuran''"<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko= Rodinson | imię=Maxime | inni=(przeł.) Elżbieta Michalska-Novák| tytuł= Mahomet | data=1994 | wydawca=Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce=Warszawa | isbn=83-06-02382-X | strony=85}}</ref>, stąd polskie ''Koran''. ''Koran'' jest dla wyznawców islamu słowem Boga i podobnie jak wszystkie poprzednie objawienia ma jedno źródło: Księgę Matkę ukrytą w niebie (''Koran'', LVI, 77 – 78; LXXXV, 21 – 22). Stąd wzięła swój początek nazwa "[[Ludy Księgi|ludzie Księgi]]" ("ahl al-kitab"), odnoszona do wyznawców religii monoteistycznych. Między ''Koranem'' a wcześniejszymi księgami objawionymi, takimi jak ''[[Tora]]'' ("At-TawratTaurat") czy ''[[Ewangelia]]'' ("Al-Indżil"), "występują jednak istotne różnice. We wcześniejszych księgach objawionych pojawiają się poważne zniekształcenia objawienia Boskiego. Natomiast ''Koran'' jako ostatnie objawienie zawiera w sobie ostateczną jego wersję i poprawę wszystkich błędów"<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=Danecki | imię=Janusz | autor link=Janusz Danecki | tytuł=Podstawowe wiadomości o islamie. [T.] 1 | data=1998 | wydawca=Wydawnictwo Akademickie DIALOG | miejsce=Warszawa | isbn=83-86483-40-7 | strony=119}}</ref>.
 
''Koran'' wielokrotnie podkreśla, że Prorok jest śmiertelnym człowiekiem jak każdy inny (III, 144; XXI, 34f; XXXIV, 50; XXXIX, 30) i nie przypisuje mu żadnych cudów. Mimo to późniejsza tradycja muzułmańska, przede wszystkim ta o charakterze ludowym, przypisała Mahometowi wiele nadnaturalnych cech oraz powiązała go z wieloma cudownymi wydarzeniami. Wśród tych ostatnich najważniejsze znaczenie dla muzułmańskiej pobożności uzyskała niebiańska Podróż ("[[Isra]]") do Jerozolimy oraz Wniebowstąpienie ("[[Miradż]]"), do których miało dojść jeszcze przed [[hidżra|hidżrą]]. Późniejsza tradycja połączyła te dwa wydarzenia w jedno. Podczas isry cudowny koń Proroka, [[Burak (rumak)|Burak]], miał go zabrać na [[Wzgórze Świątynne]] w Jerozolimie, gdzie Mahomet przewodniczył modlitwie w której udział wzięli wcześniejsi prorocy. Następnie Prorok miał wznieść się do siódmego Nieba z miejsca, gdzie dzisiaj znajduje się [[Kopuła na Skale]]. "Ten mit, rozumiany przez egzegetów muzułmańskich jako wędrówka duszy Muhammada do Jerozolimy niebiańskiej, odbierany jest przez prostych wyznawców jako rzeczywista podróż do ziemskiej Jerozolimy"<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko= Madeyska | imię=Danuta | autor link= Danuta Madeyska| tytuł= Historia świata arabskiego: okres klasyczny od starożytności do końca epoki Umajjadów (750) | data=1999 | wydawca=Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego | miejsce=Warszawa | isbn=83-235-0096-7 | strony=96}}</ref>. To powiązanie Mahometa ze Wzgórzem Świątynnym sprawiło, że dla muzułmanów Jerozolima stała się trzecim najświętszym miastem islamu po Mekce i Medynie<ref>{{Cytuj książkę | autor r=F. Buhl, A.T. Welch | rozdział=Muḥammad 1. The Prophet's life and career | nazwisko=Bosworth | imię=C.E. | nazwisko2=Van Donzel | imię2=E. | nazwisko3=Heinrichs | imię3=W.P. | nazwisko4=Lecomte | imię4=G. | autor link= | tytuł=The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Volume VII | data=1993 | wydawca=E.J. Brill | miejsce=Leiden – New York | isbn=90-04-09419-9 | strony=366}}</ref>.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Mahomet”