Cud lubelski: Różnice pomiędzy wersjami

'''Cud lubelski''' – wydarzenie o [[cud (religia)|cudcudownym]] charakterze, któryktóre wydarzyłmiało sięmiejsce w [[Lublin|lubelskiej]] [[Archikatedra św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie|katedrze]] [[3 lipca]] [[1949]] roku – tego dnia w bocznym ołtarzu, pomiędzy kaplicą Najświętszego Sakramentu a prezbiterium na obrazie [[Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej|Matki Boskiej Częstochowskiej]] ukazaływierni sięzobaczyli łzy{{R|historiaprl}}.

== Ukazanie się cuduCud ==

Cud ten wydarzył się podczas uroczystości odnowienia aktu poświęcenia diecezji Niepokalanemu Sercu Maryi. Z tego powodu w kościele znajdowała się znaczna ilość wiernych. Pierwszą osobą, która dostrzegła na prawym policzku Maryi krwawą łzę, była [[Szarytki|szarytka]] siostra Barbara Stanisława Sadkowska{{R|historiaprl}}. Po pewnym czasie wezwała kościelnego Józefa Wójtowicza, żeby upewnić się, że na obrazie ukazał się cud. Kościelny po obejrzeniu obrazu oraz wierni poinformowali księdza Tadeusza Malca{{R|muzhp}}, a ten z kolei [[biskup pomocniczy|biskupa pomocniczego]] [[Zdzisław Goliński|Zdzisława Golińskiego]]{{R|historiaprl}}. W odróżnieniu od wiernych księża oraz biskup wykazywali dużą powściągliwość. Duchowni obawiali się, że przyjęcie założenia o nadnaturalnym zjawisku może wzmóc falę represji wobec wiernych{{R|muzhp}}. Wierni szybko rozesłali wiadomość o cudzie po Lublinie. Przed katedrą pojawiało się coraz więcej osób. O godzinie 22 postanowiono zamknąć kościół, a wiernych poproszono o rozejście się.

Następnego dnia od samego rana w stronę katedry zmierzali [[Pielgrzym (religia)|pątnikamipątnicy]]. Po kilku godzinach ustawiła się kolejka w kilku rzędach. Biskup Goliński poinformował o wydarzeniach ordynariusza diecezji biskupa [[Piotr Kałwa|Piotra Kałwę]], który zdecydował się na powołanie komisji mającej zbadać obraz{{R|historiaprl}}. W jej składzie znalazł się m.in. doktor [[Zygmunt Dąbek]], który na podstawie badań stwierdził, że substancja na obrazie nie jest ani [[łza|łzą]], ani [[krew|krwią]]. Po obradach komisji biskup Kałwa napisał list do diecezjan, z którego nie byli zadowoleni ani wierni, ani władze{{R|historiaprl}}. Wierni pragnęli, by biskup określił łzy Maryi jako cud, zaś władze uważały, że list zawiera niedopowiedzenia i umożliwia powstanie nadinterpretacji{{R|historiaprl}}. 5 lipca pojawiła się pierwsza pielgrzymka spoza Lublina i okolicznych wsi.

Pomimo działań ograniczających przemieszczania się ludności, z dnia na dzień do katedry przybywało coraz więcej osób. Sytuacji nie zmienił także list biskupa Kałwy, w którym prosił wiernych o zakończenie pielgrzymek. Wkrótce do Lublina przybywało coraz więcej osób z całej Polski (pierwsza taka pielgrzymka dotarła 5 lipca{{R|interia}}), a Polacy coraz częściej nazywali Lublin „drugą [[Częstochowa|Częstochową]]”{{R|historiaprl}}. 8 lipca kościelni zorganizowali straż papieską z biało-żółtymi opaskami na rękawach{{R|interia}}. Władze kościelne musiały poradzić sobie zarówno z pielgrzymami oraz zze zgłaszanymi przypadkami uzdrowień i ogromnymi ofiarami pieniężnymi{{R|historiaprl}}. 10 lipca tłum był tak duży, że zdecydowano się następnego dnia na postawienie barierek, które umożliwiały bezkolizyjny przepływ ludzi{{R|interia}}. Pielgrzymująca ludność nocowała pod katedrą oraz na schodach okolicznych kamienic{{R|interia}}.

Po ukazaniu się cudułez na obrazie [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]] zdecydowała się na zbadać sprawę w Lublinie. Do miasta wysłano generała [[Roman Romkowski|Romana Romkowskiego]]. Badający obraz ubecy stwierdzili, że nie odkryto żadnego preparatu, który mógłby spowodowałspowodować pojawienie się łez{{R|interia}}. Milicja obserwowała rodziny goszczące pielgrzymów. 12 lipca do mieszkań, w których nocowali wierni, wtargnęła milicja{{R|interia}}.

Pomimo działań komunistów liczba pielgrzymów wrastała. 13 lipca Urząd Bezpieczeństwa przywiózł robotników z fabryki obuwia im. M. Buczka, który rzucałrzucali w tłum cegłami z pierwszego pietrapiętra stojącej opodal kamienicy{{R|interia}}. W wyniku tych działań wybuchła panika oraz rozległ się krzyk, że spada [[rusztowanie]]{{R|interia}}. Pod naciskiem ludzi padła jedna z barier{{R|interia}}. Panikujący ludzie stojący na zewnątrz zaczęli się wycofywać, zaś wierni będący w świątyni runęli do wyjścia. Podczas ataku paniki zginęła 21-letnia Helena Rabczuk, a 18 lub 19 innych osób odniosło obrażenia{{R|interia}}{{R|historiaprl}}. Pomimo śledztwa nie udało się ustalić winnych. Wydarzenie te wykorzystał Komitet Centralny PZPR, by oskarżyć „organizatorów cudu” o sprowokowanie całego zajścia{{R|historiaprl}}. Według relacji wiernych oraz duchownych wybuch paniki był zorganizowaną prowokacją przeprowadzoną przez [[Milicja Obywatelska|Milicję Obywatelską]] i [[Urząd Bezpieczeństwa]]{{R|historiaprl}}. Ponadto według relacji podobne wydarzenie miało miejsce 10 lipca, lecz wówczas straż katedralna opanowała sytuację{{R|historiaprl}}. Ze względów bezpieczeństwa duchowni nie otworzyli kościoła następnego dnia{{R|interia}}.

17 lipca doszło do bezpośrednich starć pomiędzy milicją a wiernymi. Tego dnia władze zorganizowały na [[Plac Litewski w Lublinie|Placu Litewskim]] [[wiec protestacyjny]], który miał potępić wydarzenia w katedrze{{R|interia}}. Z obawy o niską frekwencję zmobilizowano pracowników lubelskich zakładów pracy. Karą za nieobecność miało być zwolnienie z pracy{{R|historiaprl}}. Wiec z Placu Litewskiego ruszył pochodem, przechodząc ulicę Królewską, gdzie przed katedrą. Pochódpochód zachowywał się prowokacyjnie{{R|interia}}. Organizatorzy wiecu przez megafony agitowali o przeciwstawienie się duchownym, a wierni śpiewali religijne pieśni{{R|historiaprl}}. Po chwili dało się słyszeć okrzyki „Precz z [[komunizm|komuną]]” oraz „[[Bolesław Bierut|Bierut]], pachołek Moskwy”{{R|historiaprl}}. Milicja spychała część uczestników kontrmanifestacji w pobliże katedry.

Wkrótce nieznanaktoś osoba krzyknęłakrzyknął, że aresztowano wiernych sprzed kościoła kapucynów, a inni uczestnicy wydarzeń zaczęli nawoływać do ich odbicia{{R|historiaprl}}. Utworzone kolumny ludzi przemaszerowały pod [[Pałac Biskupi w Lublinie|Pałac Biskupi]], gdzie biskup Kałwa apelował o rozejście się. Duży zgiełk potęgował nerwowość tłumu, który udał się pod budynek komendy milicji. Gdy zaczęto rzucać kamieniami w stronę budynku, tłum otoczyło wojsko i milicja{{R|historiaprl}}. Padły strzały, a następnie aresztowano ponad 230 osób{{R|historiaprl}}. Kilka dni później aresztowano także duchownych z katedry (księży Władysława Forkiewicza i Tadeusza Malca) oraz kościelnych (Józefa Wójtowicza i Leona Wiśniewskiego){{R|historiaprl}}.

Po starciach z 17 lipca aresztowano jeszcze inne osoby. Ogólna liczba aresztowanych wyniosła ok. 500 osób{{R|historiaprl}}. Aresztowanych rozdzielono do różnych budynków: do komisariatu Milicji Obywatelskiej przy ulicy Zielonej oraz aresztów Urzędu Bezpieczeństwa przy Chopina i Krótkiej{{R|historiaprl}}. Wszystkie cele były przepełnione – ludzie siedzieli lub stali w ściśnięciu, w złych warunkach (często w wodzie){{R|historiaprl}}. Przez kilka dni nie dostarczono im pożywienia. Przesłuchania odbywały się w nocy, a milicjanci i ubecy pilnowali, by aresztowani nie spali. W trakcie śledztwa zatrzymanych bito oraz znęcano się nad nimi psychicznie{{R|historiaprl}}. Po śledztwie wszystkich przewożono do [[Zamek w Lublinie|Zamkuzamku]], gdzie oczekiwali na rozprawę sądową.

20 sierpnia 1949 roku odbył się pierwszy [[pokazowy proces]]{{R|historiaprl}}. Pozostałe trwały przez 10 miesięcy. Wyroki były zróżnicowane – od 10 miesięcy do pięciu lat więzienia. Dzięki interwencji prymasa [[Stefan Wyszyński|Stefana Wyszyńskiego]] w lipcu wypuszczono oskarżonych duchownych. Ze względu na zniszczenie akt sądowych liczba skazanych pozostaje nieznana{{R|historiaprl}}. Skazanych traktowano jak pospolitych przestępców – kary odbywali w więzieniu w Zamkuzamku. Po wyjściu na wolność skazani mieli problem zze znalezieniem pracy{{R|historiaprl}}.

Działania władz nie przyniosły oczekiwanych efektów – w czasach Polski Ludowej obraz cieszył się ogromną popularnością, zaś co roku liczne pielgrzymki przybywały do katedry{{R|muzhp}}. Po ukazaniu się cudu obraz zaczęto nazywać obrazem Matki Bożej Płaczącej{{R|archikatedra}}. W 1987 roku papież [[Jan Paweł II]] przybył do Lublina w ramach [[Podróż apostolska Jana Pawła II do Polski (1987)|podróży apostolskiej]]. Podczas pobytu w mieście modlił się przed obrazem Matki Boskiej Płaczącej{{R|katechetyka}}. 26 czerwca 1988 roku na Majdanku odbyła się koronacja tego obrazu Matki Bożej{{R|muzhp}}.