Sobór św. Jana Chrzciciela w Przemyślu: Różnice pomiędzy wersjami

Świątynia został wybudowana przez [[jezuici|jezuitów]] w latach [[1626]]-[[1632]]. Prawdopodobnie późniejsze prace dekoracyjne wykonał w niej snycerz [[Stefan Grodzicki (snycerz)|Stefan Grodzicki]], który pracował dla jezuitów w Przemyślu we wrześniu 1773<ref>Agata Dworzak: ''[https://www.researchgate.net/publication/316595364_in_hoc_altari_stant_duo_angeli_magni_deaurati_Uwagi_o_oltarzach_w_kosciele_Karmelitow_Bosych_w_Przemyslu_in_VELIS_QUOD_POSSIS_studia_z_historii_sztuki_ofiarowane_Profesorowi_Janowi_Ostrowskiemu_ed_And "…in hoc altari stant duo angeli magni deaurati…" : uwagi o ołtarzach w kościele Karmelitów Bosych w Przemyślu]''. Kraków : Towarzystwo Naukowe Societas Vistulana, 2016, s. 387-388.</ref>. Po [[kasata józefińska|skasowaniu zakonu jezuitów]] przez cesarza [[Józef II Habsburg|Józefa]] kościół św. [[Ignacy Loyola|Ignacego Loyoli]] służył jako magazyn. Opuszczony i niszczejący został przejęty przez diecezję rzymskokatolicką i wyremontowany w [[1904]] roku. Pod wezwaniem Serca Pana Jezusa pełnił funkcję kościoła garnizonowego. Od [[1957]] roku odprawiano w nim również liturgię w [[Ukraińska Cerkiew greckokatolicka|rycie bizantyjsko-ukraińskim]], a w [[1991]] roku [[Archieparchia przemysko-warszawska]] otrzymała zespół pojezuicki na własność w miejsce [[Klasztor karmelitów bosych w Przemyślu|kościoła pw. Św. Teresy oo. Karmelitów]], który sprawował rolę greckokatolickiej katedry przed wojną.

 

 

<gallery>