Rudolf Heß: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez Gskoczylas): linki już są w tekście, wyżej |
dr |
||
Linia 22:
== Życiorys ==
=== Wczesne lata ===
Urodził się w 1894 roku w [[Egipt|Egipcie]], ówcześnie na terytorium [[Imperium Osmańskie]]go. Był najstarszym synem niemieckiego kupca Fritza Heßa i jego żony Klary<ref name=hess>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=37}}</ref>. Miał dwoje rodzeństwa, brata Alfreda (ur. 1897) i siostrę Margarete (ur. 1908)<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 14.</ref>. Mieszkał z rodziną w wygodnej, otoczonej bujnym ogrodem trzypiętrowej willi w Ibrahimijji, wschodnim przedmieściu Aleksandrii<ref name=hess />. Ojciec chciał, by młody Heß w przyszłości przejął rodzinną firmę<ref name="Zastępca Hitlera">Film dokumentalny ''Zastępca Hitlera'', cz. 1. ''Rudolf Hess Droga na szczyty'' (tytuł oryginalny ''Hitler’s deputy. The Ascent of Rudolf Hess'').</ref>. Wykształcenie zdobył w Egipcie, Niemczech i [[Szwajcaria|Szwajcarii]]<ref name="ReferenceA">{{cytuj książkę|nazwisko=Lattimer|imię=John|autor=John K. Lattimer|tytuł=Śmiertelna Choroba Hitlera|wydawca=Amber|data=1999|strony=131|isbn=83-241-1998-1}}</ref>. Mały Rudolf uczęszczał w latach 1900-1906 do niemieckiej szkoły [[Protestantyzm|protestanckiej]] w Aleksandrii, następnie dla braci Heß został wynajęty prywatny egipski [[Guwernantka|guwerner]]<ref>Ray Conyers Nesbit i Georges Van Acker: ''Tajemniczy lot Rudolfa Hessa, mity i fakty'', wyd. polskie 2000, s. 18.</ref>. Wśród Niemców żyjących za granicą był rozpowszechniony skrajny nacjonalizm, „bardziej niemiecki” od krajowego. Heß już od wczesnych lat przejawiał patriotyzm wobec odległej ojczyzny. Rodzina Heßów spędzała każde lato w Niemczech, w swojej willi<ref>[[Guido Knopp]] ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 230</ref>. Od wieku czternastu lat Heß chodził do [[Ewangelicy|ewangelickiej]] szkoły w niemieckim [[Bad Godesberg]], gdzie uczył się matematyki i przedmiotów przyrodniczych<ref name=hess />. Po uzyskaniu małej matury<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 16.</ref> uzupełniał swoje wykształcenie uczęszczając przez rok do École Supérieure de Commerce w szwajcarskim [[Neuchâtel (miasto)|Neuchâtel]]<ref name=hess />. Po ukończeniu szkoły w 1912 roku pracował jako kupiecki praktykant w [[Hamburg]]u<ref name="str. 67-71">Paul R. Maracin ''Noc długich noży'', wydanie polskie 2009, s. 67-71.</ref>.
W sierpniu 1914, wbrew woli ojca, jako ochotnik zgłosił się do [[Armia Cesarstwa Niemieckiego|armii niemieckiej]]<ref name=hess />. [[I wojna światowa|I wojnę światową]] potraktował jako cudowną przygodę. Uczestniczył w [[I bitwa pod Ypres|bitwie pod Ypres]] jako [[szeregowy]] 7. Bawarskiego Pułku Artylerii Polowej, gdzie za waleczność zdobył [[Krzyż Żelazny]] II klasy. 15 kwietnia 1915 został awansowany do stopnia starszego szeregowego, 21 maja 1915
=== Po I wojnie światowej ===
Po wojnie eskadra myśliwców Heßa, podobnie jak większość innych jednostek lotnictwa Niemiec, została rozwiązana<ref>Ray Conyers Nesbit i Georges Van Acker: ''Tajemniczy lot Rudolfa Hessa, mity i fakty'', wyd. polskie 2000, s. 33.</ref> (w podobnej sytuacji znalazł się również Göring). Upadek [[Cesarstwo Niemieckie|Cesarstwa Niemieckiego]] odebrał jako katastrofę narodową<ref>Guido Knopp ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 235</ref>. Droga powrotna do Egiptu, administrowanego teraz przez [[Wielka Brytania|Brytyjczyków]], została zamknięta. Jego ojciec z trudem odbudowywał tam firmę<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 24.</ref>.
W kwietniu 1919, w trakcie [[Rewolucja listopadowa 1918|rewolucji listopadowej]] została na krótko utworzona w Bawarii [[Socjalizm|socjalistyczna]] [[Bawarska Republika Rad]]. Ponieważ większość kierownictwa Bawarskiej Republiki Rad było pochodzenia [[Żydzi|żydowskiego]], spowodowało to wywołanie w narodzie niemieckim skojarzenia, że [[Leninizm|bolszewizm]] i [[judaizm]] były zasadniczo tym samym. W niedalekiej przyszłości miało to skutkować w Niemczech upowszechnieniem silnych postaw [[Antysemityzm|antysemickich]]<ref>Serial dokumentalny ''The Nazis: A Warning from History'', odc. 1. ''Helped into Power''.</ref>, które dodatkowo wzmacniała [[legenda o ciosie w plecy]]. W Bawarii, tradycyjnie konserwatywnej części Niemiec i drugim największym kraju związkowym Niemiec (po Prusach) również mieszkali ludzie, którzy mieli już niedługo stanowić trzon kierownictwa ruchu narodowosocjalistycznego: Adolf Hitler, [[Ernst Röhm]], Hermann Göring i [[Heinrich Himmler]]. Heß, jak sam przyznał, zanim osobiście poznał Hitlera był zagorzałym antysemitą i wierzył w „światowy spisek Żydów”<ref>Guido Knopp ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 13</ref>.
[[Plik:KarlHaushofer RudolfHess.jpg|thumb|[[Karl Haushofer]] i Heß, ok. 1920]]
Od 1919 roku Heß mieszkał w [[Monachium]], gdzie w 1920 roku rozpoczął studia na wydziale [[Politologia|nauk politycznych]] (byli żołnierze zostali po wojnie zwolnieni z egzaminów wstępnych na niemieckie uniwersytety<ref name="str. 67-71" />). Pracował jako przedstawiciel handlowy firmy meblarskiej, by zarobić na studia<ref name="Zastępca Hitlera" />. Niezadowolony z podpisania [[Traktat wersalski|traktatu wersalskiego]] wstąpił w lutym 1919 do antysemickiego [[Towarzystwo Thule|Towarzystwa Thule]]. Stał się wytrawnym bojówkarzem. W międzyczasie wstąpił do [[Freikorps]]u i uczęszczał na wykłady z ekonomii i historii na [[Uniwersytet Ludwika i Maksymiliana w Monachium|Uniwersytecie Monachijskim]]<ref name=hess1>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=39}}</ref>, gdzie poznał profesora [[Karl Haushofer|Karla Haushofera]]. Heß był wysportowany, nie pił alkoholu i nie palił papierosów<ref>Guido Knopp ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 239</ref>. Od 7 maja do 15 października 1919 figurował na liście żołdu 5. kompanii alarmowej Korpusu Ochotniczego Eppa. 30 kwietnia 1920 oficjalnie wystąpił z [[Reichswehra|Reichswehry]]<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 28.</ref>. W czerwcu 1920 został członkiem [[Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników|NSDAP]]<ref name=hess2>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=41}}</ref> (legitymacja nr 1600<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 30.</ref>). W listopadzie 1921 zaprosił Hitlera, żeby wygłosił przemówienie na uniwersytecie. Jako jeden z pierwszych wstąpił w 1922 roku do [[Sturmabteilung]] (SA), czyli Oddziałów Szturmowych, jak nazywano bojówki partii<ref name=hess2 />. Z wielkim zaangażowaniem wziął udział w nieudanym [[Pucz monachijski|puczu monachijskim]] 8 i 9 listopada 1923, kiedy uzbrojony wkroczył razem z Hitlerem do monachijskiej piwiarni [[Bürgerbräukeller]]. Zadaniem Heßa było uwięzienie obecnych tam premiera rządu bawarskiego oraz kilku jego ministrów<ref name="Ciekawa historia str. 39-42">Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 39-42.</ref> i wywiezienie ich samochodem do upatrzonego domu. Następnie w górach, w pobliżu [[Tegernsee (miasto)|Tegernsee]], przetrzymywał i pilnował jako zakładników dwóch ministrów bawarskiego rządu, nieprzychylnych nazistom. Kiedy 9 listopada dotarła wiadomość o rozgromieniu przewrotu zwolnił ministrów, a sam przedostał się przez granicę
Ze względu na swój charakter, Heß wolał nie występować publicznie i raczej działać na „zapleczu” partii<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 48.</ref>. Aż do 1928 roku, do powrotu na niemiecką scenę polityczną Göringa, Hitler polegał na Heßie w bezpośrednich kontaktach wymagających towarzyskiej ogłady lub wyrafinowania. W 1928 roku Heß, działając za pośrednictwem bankiera i przemysłowca [[Fritz Thyssen|Fritza Thyssena]], zdobył fundusze na zakup pałacu w Monachium, który stał się siedzibą partii ([[Brunatny Dom]])<ref name="str. 67-71" />. Hitler uważał Heßa za całkowicie lojalnego i dlatego powierzył mu kontrolę nad partią<ref name="Rudolf Hess Człowiek, który zmarł dwa razy" />. Heß stał się nieodłącznym towarzyszem Hitlera. W końcu Hitler namówił Heßa do zawarcia w 1927 roku związku małżeńskiego, aby położyć kres pogłoskom o jego
W maju 1927 [[Stany Zjednoczone|amerykański]] lotnik [[Charles Lindbergh]] dokonał pierwszego w dziejach samotnego przelotu przez [[Ocean Atlantycki|Atlantyk]], lecąc bez międzylądowania ze Stanów Zjednoczonych do
W 1930 roku został przewodniczącym Centralnej Komisji Politycznej NSDAP. W 1932 roku oddał stanowisko sekretarza Hitlera, w grudniu 1932 został delegatem do [[Reichstag]]u, a od 21 kwietnia 1933 był zastępcą [[führer]]a w NSDAP:<ref name=hess3 />
Linia 48:
=== Wybuch II wojny światowej ===
1 września 1939 Hitler ogłosił, że w razie jego śmierci jego następcą będzie Hermann Göring, a następcą Göringa zostanie Heß. Ponadto Heß był członkiem ministerialnej Rady Obrony Rzeszy<ref name=hess6>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=47}}</ref>. Był w nieformalnej frakcji wśród najbliższych współpracowników Hitlera, która optowała za pokojem na Zachodzie<ref>Bogusław Wołoszański ''Największy wróg Hitlera'', wydanie 2012, s. 241-242.</ref>. Twierdził, że bolszewizm miał zamiar wtrącić [[Europa|Europę]] w chaos i wojnę, by móc ustanowić własne panowanie nad wszystkimi narodami kontynentu<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 125.</ref>. Proponował m.in. wprowadzenie kary chłosty dla Żydów na terenie [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupowanej Polski]]<ref>Guido Knopp ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 264</ref>.
Jego ambitnym zastępcą i najbardziej zaufanym współpracownikiem był sprytny [[Martin Bormann]], który zaczął zdobywać coraz większe wpływy i w końcu odsunął Heßa w cień<ref name="Zastępca Hitlera" /><ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 62.</ref>. Heß zaczął myśleć nad dokonaniem jakiegoś spektakularnego wyczynu, którym przypomniałby o sobie.
Linia 67:
[[Plik:Rudolf Hess - Bf 110D Werk Nr 3869 - Wreckage - Bonnyton Moor.jpg|thumb|Wrak samolotu Heßa, [[Szkocja]], 1941]]
Jego celem było dotarcie do pilota [[Royal Air Force|RAF-u]], [[Douglas Douglas-Hamilton|księcia Hamiltona]]. Leciał nisko, by nie zostać namierzonym przez
16 maja Heß pod zbrojną eskortą pojechał do
Nawiązywanie kontaktów z wrogiem bez wiedzy Hitlera było uznawane za zdradę stanu<ref>Guido Knopp ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 271</ref>. Niemcy podali w oficjalnym komunikacie, że Heß poleciał w odruchu szaleństwa, że od jakiegoś czasu stan jego zdrowia był zły i cierpiał na zaburzenia halucynacyjne<ref>[[Otto Skorzeny]]: ''Nieznana wojna'', wydanie polskie 1999, s. 70.</ref>. Naziści podejrzewali, że do dziwnego lotu skłonił Heßa astrolog, dlatego wielu z nich zostało następnie umieszczonych w [[Obozy niemieckie 1933–1945|obozach koncentracyjnych]]<ref>Greg Annussek ''Jak Hitler uratował Mussoliniego'', wydanie polskie 2007, s. 64-65.</ref>. 12 maja 1941 Hitler formalnie przemianował urząd Zastępcy Führera na Kancelarię Partii, na czele której stanął Martin Bormann<ref>Ian M. Baxter ''Kwatery wojenne Hitlera'', wydanie polskie 2001, s. 83-84.</ref>. Nazwisko Heßa, jego fotografie i cytaty jego przemówień znajdowały się w wielu niemieckich czasopismach, drukach i książkach. Zostały wydane zarządzenia usuwania ich<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 222-223.</ref>. Pojawienie się Heßa na ziemi brytyjskiej było ówcześnie dużym wydarzeniem; w trakcie wojny polityk bez uprzedzenia udał się do kraju przeciwnika<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 206.</ref>. Hitler twierdził, że jeśli Heß wróci do Niemiec powinien zostać uśmiercony lub umieszczony w szpitalu psychiatrycznym<ref name="Ludzie Hitlera s. 279"/>.
|