Wikipedia

Kuba Rozpruwacz: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
EmptyBot (dyskusja | edycje)
Boty
613 210 edycji
m prawidłowy zapis "niemających"
Linia 67:
; Elizabeth Stride
[[Plik:Lizstride.jpg|thumb|left|180px|Ciało Elizabeth Stride]]
W nocy w niedzielę 30 września 1888 roku zginęły [[Elizabeth Stride]] i [[Catharine Eddowes]].
 
Jeszcze ciepłe zwłoki Stride odkrył na terenie Dutfield's Yard Louis Diemschutz. Poza podciętym gardłem nie miała ona żadnych obrażeń, charakterystycznych dla ofiar Rozpruwacza, co doprowadziło do spekulacji, że jej mordercą był ktoś inny<ref name="stride">Cook, s. 157; Marriott, s. 81–125</ref>. Nie można wykluczyć jednak, że Kuba Rozpruwacz został spłoszony, co uniemożliwiło mu zmasakrowanie zwłok{{r|stride}}.
Linia 107:
„Fairy Fay” to pseudonim nadany nieznanej z imienia i nazwiska kobiecie, rzekomo zamordowanej 26 grudnia 1887. Pierwsza wzmianka na jej temat pojawiła się w artykule Terrence Robinsona opublikowanym na łamach gazety „Reynold's News” 29 października 1950. Morderca miał w brzuch „Fairy Fay” wbić palik<ref>Fido, s. 15</ref>. Nie ma dowodów na historyczność postaci „Fairy Fay” i większość badaczy uznaje ją za dziennikarski wymysł<ref name="fairyfay">Evans, Stewart P.; Connell, Nicholas (2000). ''The Man Who Hunted Jack the Ripper''. {{ISBN|1-902791-05-3}}.</ref><ref name="beggf">Begg, ''Jack the Ripper: The Facts'', ss. 21–25</ref>. Dokumenty nie wskazują na to, by w okolicach Bożego Narodzenia 1887 doszło do jakichkolwiek morderstw w Whitechapel<ref>Evans i Skinner, ''The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook'', s. 3</ref>. Wprawdzie w grudniu 1887 i 1886 zmarły Sarah Fayer, Alice Farber, i Emma Fairy, których nazwiska przypominają pseudonim „Fairy Fay”, jednak żadna z nich nie padła ofiarą zabójstwa<ref>[http://www.casebook.org/victims/fairyfay.html "Fairy Fay"] Casebook: Jack the Ripper</ref>.
 
25 lutego hospitalizowano trzydziestoośmioletnią Annie Millwood z powodu licznych [[Rana kłuta|ran kłutych]] dolnej części jamy brzusznej i nóg<ref>''The Eastern Post and City Chronicle'', 7 kwietnia 1888</ref>. Mimo poważnych obrażeń kobieta przeżyła. Zmarła 31 marca 1888 r. z przyczyn naturalnych, nie mającychniemających związku z dokonaną napaścią{{r|beggf}}. Później Annie Millwood uznano za pierwszą ofiarę Kuby Rozpruwacza, czego jednak nie można całkowicie potwierdzić<ref>Beadle, William (2009), ''Jack the Ripper: Unmasked, London: John Blake, {{ISBN|978-1-84454-688-6}}'', s. 75</ref>. Atak na Millwood pod kilkoma względami przypomina morderstwo Marthy Tabram: doszło do nich w niewielkiej odległości od siebie, obie kobiety były w podobnym wieku i miały na ciele liczne rany kłute<ref>[http://www.casebook.org/victims/millwood.html Annie Millwood] Casebook: Jack the Ripper</ref>.
 
Ada Wilson została zaatakowana 28 marca 1888 r., jednak przeżyła. Zeznała, że do jej domu zapukał około trzydziestoletni wąsaty mężczyzna z opaloną twarzą, ubrany w ciemny płaszcz oraz noszący kapelusz. Gdy Wilson otworzyła drzwi, gość skręcił ku pokojowi i zażądał od kobiety pieniędzy.
Linia 124:
Później na placu budowy odkopano lewą nogę ofiary<ref>Cullen, s. 96</ref>, a policyjny chirurg Thomas Bond uznał, że należało do niej także prawe ramię i bark wyłowione 11 września 1888 r. z [[Tamiza|Tamizy]]<ref>Cullen, Tom (1965) Autumn of Terror, London: The Bodley Head, s. 95</ref>. Nie udało się ustalić tożsamości „Zagadki Whitehall” ani schwytać sprawcy morderstwa. Sekcja zwłok wykazała, że kobiecie wycięto [[Macica|macicę]]. Podobieństwo tej zbrodni do „morderstwa z ulicy Pinchin” i kilku innych zabójstw zasugerowało, że są one dziełem pojedynczego seryjnego mordercy, którego określono mianem „Torsowego Zabójcy” (''Torso Killer'')<ref name="grm">Gordon, R. Michael (2002), The Thames Torso Murders of Victorian London, Jefferson, North Carolina: McFarland & Company, {{ISBN|978-0-7864-1348-5}}</ref>. Pozostaje kwestią sporną czy Kuba Rozpruwacz i Torsowy Zabójca to ta sama osoba{{r|grm}}. Większość badaczy opierając się na dużych różnicach w ''[[modus operandi]]'' neguje ich związek<ref>Evans i Rumbelow, s. 210–213</ref>. Między 2 a 25 czerwca 1889 r. z Tamizy wyłowiono fragmenty ciała prostytutki Elizabeth Jackson, mogącej być ofiarą „Torsowego Zabójcy”<ref>Gordon, R. Michael (2003), The American Murders of Jack the Ripper, Santa Barbara, California: Greenwood Publishing, {{ISBN|978-0-275-98155-6}}, s. xxii, 190</ref>.
 
29 grudnia 1888 r. w Manningham, Bradford znaleziono zwłoki siedmioletniego Johna Gilla. Zabójca odciął Gillowi nogi, rozpruł brzuch, wyciągnął i pozostawił na miejscu zbrodni jelita oraz [[serce]] i usunął jedno [[ucho]]. Podobieństwo tego przypadku do morderstwa [[Mary Jane Kelly]] doprowadziło do spekulacji, że chłopiec padł ofiarą Rozpruwacza<ref name="gill">Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', s. 136</ref>. Na podstawie poszlak dwukrotnie zatrzymano pracodawcę Johna – Williama Barretta, oskarżając go o morderstwo{{r|gill}}, jednak z powodu braku dowodów został zwolniony.
 
24 kwietnia 1891 r. uduszono [[Prostytucja|prostytutkę]] Carrie Brown, znaną także jako „Stara Shakespeare” (będąc pod wpływem alkoholu recytowała sonety [[William Szekspir|Williama Szekspira]])<ref name="vander">Vanderlinden, Wolf (2003–04). The New York Affair, w: Ripper Notes cz. 1 No. 16 (lipiec 2003); cz.2 No. 17 (styczeń 2004), cz. 3 No. 19 (lipiec 2004 {{ISBN|0-9759129-0-9}})</ref>. Ciało kobiety miało zostać poważnie okaleczone, brakuje jednak szczegółowych informacji na ten temat<ref name="cbf">[http://www.casebook.org/victims/carrie.html Carrie Brown] Casebook: Jack the Ripper</ref>. Według relacji prasowych oraz wyznań lekarza prowadzącego sekcję zwłok Carrie Brown miała wycięte jelita oraz liczne rany na całym ciele{{r|cbf}}. Prasa szybko okrzyknęła kobietę ofiarą Kuby Rozpruwacza, jednak do jej zabójstwa doszło w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]], a policja wykluczyła związek między jej śmiercią a morderstwami na [[Whitechapel]]{{r|vander}}.
Linia 132:
Ocalałe archiwum policyjne, zawierające materiały dotyczące morderstw na Whitechapel, pozwała dokładnie przyjrzeć się sposobom jej działania w [[Epoka wiktoriańska|epoce wiktoriańskiej]]<ref name="canter">Canter, David (1994), ''Criminal Shadows: Inside the Mind of the Serial Killer, London: HarperCollins'', s. 12–13, {{ISBN|0-00-255215-9}}</ref>. Duży zespół funkcjonariuszy przeprowadzał dochodzenie, chodząc od domu do domu na Whitechapel. Zbierano i badano materiał dotyczący tajemniczych zabójstw. Podejrzani byli wyszukiwani i przesłuchiwani{{r|canter}} (policja do tej pory korzysta z podobnych metod śledczych{{r|canter}}). Łącznie przesłuchano ponad 2000 osób, zweryfikowano [[alibi]] ponad 300 podejrzanych, 80 zatrzymano<ref>Raport inspektora Donalda Swansona do [[Home Office]], 19 października 1888, HO 144/221/A49301C, cytowany w Begg, ''Jack the Ripper: The Definitive History'', s. 205; Evans i Rumbelow, s. 113; Evans i Skinner, ''The Ultimate Jack Sourcebook Ripper'', s. 125.</ref>.
 
Śledztwo było początkowo prowadzone przez wydział do spraw dochodzeń kryminalnej miejskiej policji pod kierunkiem [[detektyw]]a [[Edmund Reid|Edmunda Reida]]. Po zabójstwie Mary Ann Nichols [[Scotland Yard]] przysłał prowadzącym dochodzenie pomoc w postaci detektywów: [[Frederick Abberline|Fredericka Abberline]], [[Henry Moore (detektyw)|Henry’ego Moore]] oraz Waltera Andrewsa. Kiedy zginęła Catharine Eddowes, do śledztwa przyłączył się [[James McWilliam]]{{r|ripper1}}. Sprawę komplikował fakt, że nowo mianowany szef Departamentu Dochodzeń Kryminalnych (CID), Robert Anderson, od 7 września do 6 października, czyli w czasie, kiedy zamordowano Annie Chapman, Elizabeth Stride oraz Catharine Eddowes, przebywał na urlopie w Szwajcarii<ref> Evans i Skinner, ''The Ultimate Jack Sourcebook Ripper'' , s. 675</ref>. Zmusiło to komisarza miejskiej policji, Charlesa Warrena, do mianowania Donalda Swansona nadinspektorem<ref>Begg, s. 205; Evans i Rumbelow, ss. 84-85.</ref>.
 
Niezadowoleni z działań policji mieszkańcy [[Londyn]]u utworzyli oparty na pracy wolontariuszy Whitechapel Vigilance Committee (Komitet Czujności Dzielnicy Whitechapel). Patrolowali oni ulice tej dzielnicy w poszukiwaniu podejrzanie wyglądających osób, opłacali prywatnych detektywów oraz wysłali do rządu prośbę o podwyższenie nagrody za złapanie mordercy<ref>Evans i Skinner, ''The Ultimate Jack Ripper Sourcebook'' , s. 245-252.</ref>.
Linia 139:
 
=== Profil mordercy ===
[[Plik:Ripper cartoon punch.png|thumb|left|[[Ciuciubabka]]. Satyryczny rysunek [[John Tenniel|Johna Tenniela]] z czasopisma „[[Punch (czasopismo)|Punch]]” (22 września 1888) krytykujący niekompetencję policji. Niepowodzenia policji w śledztwie były powszechnie odczytywane jako dowód jej nieudolności oraz złej organizacji<ref> Begg, ''Jack the Ripper: The Definitive History'', s. 57</ref>]]
Pod koniec października 1888 roku Robert Anderson poprosił chirurga Thomasa Bonda o wydanie opinii dotyczącej umiejętności i potencjalnej wiedzy anatomicznej przestępcy<ref>Evans i Rumbelow, s. 186-187; Evans i Skinner, ''The Ultimate Jack Ripper Sourcebook'', s. 359-360</ref>. Jest to najstarsza zanotowana próba stworzenia profilu kryminalnego zabójcy<ref>Canter, ss. 5-6</ref>. Bond oparł swoją ocenę na analizie okaleczeń ofiar oraz sekcji zwłok Nichols, Chapman, Stride oraz Eddowes<ref name="bond1">List Thomasa Bonda do Roberta Andersona, 10 listopada 1888, HO 144/221/A49301C, cytowany w Evans i Skinner, ''The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook'', s. 360–362 oraz Rumbelow, s. 145–147</ref>. Wypowiedział się on następująco o Rozpruwaczu: {{cytat|Nie ma wątpliwości, że wszystkie pięć morderstw zostało popełnionych przez tę samą osobę. U pierwszych czterech ofiar gardło zostało przecięte z lewej do prawej strony, natomiast zwłoki piątej ofiary są zbyt okaleczone, by ustalić kierunek cięcia, jednak obryzganie krwią tętniczą jednej ze ścian sugeruje, że głowa kobiety w chwili zabójstwa leżała blisko niej. Wszystko wskazuje, że zabójca najpierw powalał swoje ofiary, a następnie podcinał im gardło{{r|bond1}}.}}
 
Bond krytykował teorię mówiącą o wiedzy [[chirurgia|chirurgicznej]] lub anatomicznej mordercy. Jego zdaniem nie posiadał on nawet doświadczenia rzeźniczego{{r|bond1}}. Spekulował, jakoby winowajca był samotnie żyjącą osobą przechodzącą okresy manii morderczych i erotycznych. Bond sugerował, że rodzaj okaleczeń wskazuje na [[hiperseksualność]] zabójcy. Stwierdził także, że impulsy mordercze sprawcy mogły wynikać z chęci zemsty, złego stanu umysłowego, fanatyzmu religijnego bądź zaburzeń psychiatrycznych, jednak żadnej z tych hipotez nie uważał za prawdopodobną{{r|bond1}}. Nie ma dowodów, że Kuba Rozpruwacz wykazywał aktywność seksualną skierowaną ku ofiarom{{r|ripper2}}<ref>Woods i Baddeley, s. 38</ref>, jednak penetracje nożem ich ciał oraz „pozostawienia ich w hańbiących seksualnych pozycjach połączone z wyeksponowaniem ran” wskazuje, że morderca odczuwał satysfakcję seksualną z zabójstw{{r|ripper2}}<ref>Woods i Baddeley, s. 111.</ref>. Wielu badaczy uważa to za najlepiej udokumentowaną teorię co do motywu działania Rozpruwacza<ref>Evans i Rumbelow, s. 187-188, 261, Woods i Baddeley, s. 121-122.</ref>.
Linia 160:
Pojawiły się też teorie, jakoby policja znała tożsamość mordercy i z jakichś przyczyn jej nie ujawniała bądź nie rozpoczęła przeciw niemu postępowania<ref name="faq">[http://www.casebook.org/about_the_casebook/faq.html#7 Frequently Asked Questions (FAQ)] ''Casebook: Jack the Ripper</ref>. Niektórzy spekulują, że policja schwytała Rozpruwacza i anonimowo odesłała go do zakładu dla osób psychicznie chorych, nie wydaje się to jednak zbyt prawdopodobne{{r|faq}}. Robert Anderson był przekonany, że morderca był polskim Żydem, a Melville Leslie Macnaghten wymienia w swoich notatkach trzech podejrzanych: Druitta, Ostroga i [[Aaron Kośmiński|Aarona Kośmińskiego]]. Z kolei John George Littlechild wskazywał na amerykańskiego szarlatana Francisa Tumblety'ego jako prawdopodobnego mordercę{{r|polic}}. Rozbieżności te zdają się wskazywać, że dziewiętnastowieczna policja nie miała jednoznacznego stanowiska w kwestii tożsamości Kuby Rozpruwacza i – jak oficjalnie zaświadczyła – sprawca nigdy nie został ujęty.
 
Obecnie lista podejrzanych o bycie Kubą Rozpruwaczem przekracza sto osób<ref name="guide">Whiteway, Ken (2004). ''A Guide to the Literature of Jack the Ripper'', Canadian Law Library Review, vol. 29 s. 219–229</ref><ref>Eddleston, s. 195–244</ref>.
 
W wydanej 9 września 2014 roku książce ''Naming Jack the Ripper''<ref>[http://www.amazon.com/Naming-Jack-Ripper-Russell-Edwards/dp/1493011901 Książka ''Naming Jack the Ripper'' w księgarni Amazon]</ref> Russel Edwards twierdzi, na podstawie porównania wyników badań genetycznych materiału DNA ze znalezionego na miejscu zbrodni szala ofiary z wynikami badań DNA krewnych Aarona Kośmińskiego, że to właśnie ten, podejrzewany już w XIX wieku przez Scotland Yard, pochodzący z Polski fryzjer był poszukiwanym sprawcą<ref name="DNA-breakthrough-EN">{{Cytuj stronę | url = http://www.dailymail.co.uk/news/article-2746321/Jack-Ripper-unmasked-How-amateur-sleuth-used-DNA-breakthrough-identify-Britains-notorious-criminal-126-years-string-terrible-murders.html | autor = Russell Edwards | tytuł = WORLD EXCLUSIVE: Jack the Ripper unmasked: How amateur sleuth used DNA breakthrough to identify Britain's most notorious criminal 126 years after string of terrible murders | data = 2014-09-07 | opublikowany = [[Daily Mail]] | język = en | id = ISSN 0307-7578}}</ref><ref name="DNA-breakthrough-PL">{{Cytuj stronę | url = http://www.rp.pl/artykul/1139149-Kuba-Rozpruwacz-byl-Polakiem.html | autor = amk | tytuł = Kuba Rozpruwacz był Polakiem | data = 2014-09-07 | opublikowany = [[Rzeczpospolita (gazeta)|Rzeczpospolita]] | język = pl | id = ISSN 0208-9130}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url = http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114871,16600963,Kuba_Rozpruwacz_byl_zydowskim_imigrantem_z_Polski_.html | tytuł = Kuba Rozpruwacz był żydowskim imigrantem z Polski? | autor = mig | data = 2014-09-07 | opublikowany = [[Gazeta Wyborcza]] |język = pl | id = ISSN 0860-908X}}</ref>.
Linia 167:
W okresie działalności Kuby Rozpruwacza [[policja]] i prasa otrzymały wiele setek listów dotyczących mordercy. [[Donald McCormick]] oszacował ich liczbę na co najmniej dwa tysiące<ref>Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', s. 180</ref>. Wydana 20 października 1888 gazeta „Illustrated Police News” mówi, że policja przeczytała ok. 700 listów<ref>Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', s. 199</ref>. Obecnie w archiwach londyńskich znajduje się ich ponad 300<ref>Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', s. 149</ref>. Cześć z nich oferowała pomoc w schwytaniu sprawcy, jednak większość była kompletnie nieprzydatna<ref>Begg, ''Jack the Ripper: The Definitive History'', s. 165; Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', s. 105; Rumbelow, s. 105–116.</ref>. Ponad sto listów zostało napisanych przez osoby podające się za słynnego mordercę z Whitechapel, z których trzy znane jako [[list „Drogi szefie”]], [[karta pocztowa „Zuchwały Kuba”]] oraz [[list „Z piekieł”]] mają szczególne znaczenie<ref>Fido, s. 6–10; Marriott, s. 219</ref>.
 
List „Drogi szefie” został ostemplowany datą 27 września 1888. Tego samego dnia otrzymała go Centralna Agencja Prasowa, a w dwa dni później został przesłany do Scotland Yardu<ref>Cook, ss. 76–77; Evans i Rumbelow, s. 137; Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', s. 16–18; Woods i Baddeley, s. 48–49.</ref>. Początkowo uznano go za fałszywkę, kiedy jednak trzy dni później odnalezione ciało Catharine Eddowes z obciętym kawałkiem ucha, zawarte w liście ostrzeżenie „pracując następnym obetnę damie uszy” zwróciło na niego uwagę prasy i policji<ref>Cook, s. 78–79; Marriott, s. 221</ref>. Niemniej jednak ucho Eddowes wydaje się przypadkowo nacięte podczas ataku, a więc do realizacji groźby autora listu naprawdę nie doszło<ref> Cook, s. 79; Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: FromHellLetter.jpg'', s. 179; Marriott, s. 221</ref>.
[[Plik:FromHellLetter.jpg|thumb|Fotografia [[List „Z piekieł”|listu „Z piekieł”]]]]
 
Linia 181:
Zabójstwa Kuby Rozpruwacza doprowadziły do zmiany stosunku mediów do przestępstw{{r|ripper3}}<ref name="108przyp">Woods i Baddeley, ss. 20, 52</ref>. Mimo że Rozpruwacz nie był pierwszym [[Seryjny morderca|seryjnym mordercą]], wywołał ogólnoświatową panikę{{r|108przyp|ripper3}}. Reformy podatkowe z 1850 roku pozwoliły na wydawanie wielu tanich gazet o dość dużym nakładzie<ref>Begg, ''Jack the Ripper: The Definitive History'', s. 208.</ref>. Jak grzyby po deszczu powstawały nowe gazety, często w niskich cenach, które wraz z bardzo popularnymi wśród szerokiej publiczności czasopismami, takimi jak „Illustrated Police News”, spowodowały niesłychaną popularność mordercy z Whitechapel<ref>Curtis, L. Perry, Jr. (2001). ''Jack the Ripper and the London Press''. Yale University Press. {{ISBN|0-300-08872-8}}.</ref>.
 
Po morderstwie Nichols w gazecie „[[The Guardian]]” pojawiło się stwierdzenie, że „policja może posiadać jakieś informacje, których utrzymanie w sekrecie uznano za niezbędne. Uważa się, że szczególną uwagę zwracają na osobę zwaną Skórzanym Fartuchem”<ref>Begg, ''Jack the Ripper: The Definitive History'', s. 98.</ref>. Niechęć funkcjonariuszy do ujawniania danych o postępie śledztwa doprowadziła dziennikarzy do pisania reportaży zawierających raczej wymyślone informacje{{r|ripper3}}<ref>Begg, ''Jack the Ripper: The Definitive History'', s. 214.</ref>. Tymczasem konkurencyjni autorzy gazet krytykowali je jako wytwór dziennikarskiej wyobraźni<ref>''Leytonstone Express and Independent'' z 8 września 1888, cytowany w Begg ''Jack the Ripper: The Definitive History'' s. 99.</ref>. John Pizer – mieszkający w pobliżu Żyd wyrabiający obuwie ze skóry – został uznany za Skórzanego Fartucha i zatrzymany przez policję<ref name="la"> Marriott, s. 251; Rumbelow, s. 49.</ref>, choć prowadzący sprawę inspektor uznał, że nie ma przeciwko żadnych dowodów<ref>Raport Josepha Helsona w policyjnym archiwum MEPO 3/140 ff. 235–8, cytowany w Begg, ''Jack the Ripper: The Definitive History'', s. 99 oraz Evans and Skinner, ''The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook'', s. 24</ref> i wkrótce wypuszczono go na wolność{{r|la}}.
 
Po publikacji listu „Drogi szefie” wobec mordercy zaczęto używać pseudonimu Jack the Ripper („Kuba Rozpruwacz”) w miejsce popularnego wcześniej „Skórzanego Fartucha”<ref>Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', ss. 13, 86; Fido, s. 7</ref>. Imię Jack (Kuba) było już wcześniej użyte w nazwie legendarnej postaci [[Spring Heeled Jack]]a – mężczyzny, który miał napadać na kobiety i wykonywać nadzwyczaj długie skoki<ref>Ackroyd, Peter, ''Introduction'', w: Werner, s. 10; Rivett i Whitehead, s. 11.</ref>. Później zwyczaj nadawania przez prasę pseudonimów seryjnym mordercom przyjął się, czego wyrazem jest np. [[Kat z Nowego Orleanu]], [[Zabójca z Green River]], [[Albert DeSalvo|Dusiciel z Bostonu]]. Niektóre z nich wyraźnie nawiązują do Kuby Rozpruwacza np. [[Peter Sutcliffe|Rozpruwacz z Yorkshire]], [[Francuski Rozpruwacz]], Rozpruwacz z Rostov, Rozpruwacz z Düsseldorfu, Rozpruwacz z Camden. Podobny pseudonim, Jack the Stripper (Kuba Rozbieracz), nadano działającemu w Londynie w latach 1964–1965 mordercy rozbierającemu zwłoki swoich ofiar.
Linia 193:
Oprócz sprzecznych oraz często mających dyskusyjną wiarygodność relacji świadków nie zachowały się żadne dowody sądowe, co utrudnia ustalenie kim był Rozpruwacz<ref>Cook, s. 31</ref>. Analiza śladów [[Kwas deoksyrybonukleinowy|DNA]] na rzekomych listach mordercy nie dała żadnych jednoznacznych rezultatów<ref>Marks, Kathy (18 maja 2006) [http://www.independent.co.uk/news/science/was-jack-the-ripper-a-woman-478597.html Was Jack the Ripper a woman?] „The Independent”</ref>. Dostępny materiał genetyczny był wielokrotnie poddawany badaniom, jest jednak zbyt zanieczyszczony, by dać konkretne wyniki<ref>Meikle, s. 197; Rumbelow, s. 246.</ref>. Do tej pory wydano ponad 100 książek poświęconych Rozpruwaczowi, co czyni go najbardziej popularnym seryjnym mordercą{{r|guide}}. W 1970 roku Colin Wilson ukuł termin „ripperologia” (''ripperology'') dla określenia naukowych badań poświęconych osobie i działalności Kuby Rozpruwacza. Ich wyniki publikowane są w magazynach „Ripperana”, „Ripperologist” i „Ripper Notes”<ref>Creaton, Heather (maj 2003) [http://www.history.ac.uk/reviews/review/333 "Recent Scholarship on Jack the Ripper and the Victorian Media"] „Reviews in History”, no. 333, ''Institute of Historical Research''.</ref>.
 
[[Dziennik Kuby Rozpruwacza]], mający być dziełem samego mordercy, jest przez większość badaczy uważany za fałszerstwo<ref> Begg, ''Jack the Ripper: The Definitive History'', s. 299; Marriott, s. 272–277; Rumbelow, s. 251–253.</ref>. Rozpruwacz pojawia się również w wielu [[Powieść|powieściach]], [[nowela]]ch, [[wiersz]]ach, filmach, komiksach, operach, programach telewizyjnych.
 
Już w okresie swojej działalności oraz w późniejszych latach „Kuba Rozpruwacz stał się straszakiem dla dzieci”<ref>Dew, Walter (1938). ''I Caught Crippen. London: Blackie and Son''. s. 126, cytowany w Begg, s. 198</ref>. Kreowany był na postać przypominającą zjawę lub potwora. W latach 20. i 30. XX wieku był przedstawiany w filmach jako zwyczajnie ubrany człowiek czatujący na potencjalne ofiary. Klimatu grozy dopełniała w nich oprawa muzyczna i efekty świetlne<ref name="bloom">Bloom, Clive, „Jack the Ripper – A Legacy in Pictures”, w Werner, s. 251.</ref>. W latach 60. Rozpruwacz stał się „symbolem grabieżczej arystokracji”{{r|bloom}}. Wyobrażano go wtedy jako [[dżentelmen]]a w czarnym kapeluszu. Został on uznany za przejaw wykorzystywania uboższych warstw społecznych poprzez bogatsze<ref>Woods i Baddeley, s. 150</ref>. Później do wizerunku Rozpruwacza dodano elementy pochodzące od różnych postaci z horrorów np. pelerynę [[Drakula|Drakuli]]<ref>Bloom, Clive, „Jack the Ripper – A Legacy in Pictures”, w Werner, s. 252–253</ref>. Fikcyjny świat Kuby Rozpruwacza został przedstawiony w różnego typu utworach, od filmów z [[Sherlock Holmes|Sherlockiem Holmesem]] po japońskie [[horror]]y erotyczne<ref>Bloom, Clive, „Jack the Ripper – A Legacy in Pictures”, w Werner, s. 255–260</ref>.
 
W przeciwieństwie do mniej sławnych seryjnych morderców, w salonie okropności [[Muzeum Figur Woskowych Madame Tussaud w Londynie]] Rozpruwacz nie posiada swojej figury woskowej. Jest to zgodne z zasadą nieprzedstawiania osób, których wygląd jest nieznany<ref> Chapman, Pauline (1984). ''Madame Tussaud's Chamber of Horrors''. London: Constable. s. 96.</ref>. Jedynym odniesieniem do słynnego mordercy z Whitechapel jest cień jego postaci prezentowany na wystawie<ref>Warwick, Alexandra (2006), „The Scene of the Crime: Inventing the Serial Killer”, ''Social and Legal Studies'', vol. 15, ss. 552–569</ref>. W 2006 roku na łamach czasopisma „BBC History” na podstawie ankiety wśród jego redakcji i czytelników został on wybrany na najgorszego Brytyjczyka w historii<ref>[http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/4663280.stm ''Jack the Ripper is 'worst Briton'''] 31 stycznia 2006 r.</ref><ref>Woods i Baddeley, s. 176</ref>.
 
{{Przypisy|2}}
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Kuba_Rozpruwacz”