Mipham Rinpocze: Różnice pomiędzy wersjami

Mipham Wielki był jednym z największych mistrzów buddyjskich [[XIX wiek]]u w Tybecie, i współtwórcą ruchu [[Rime]] mającego za cel zachowanie nauk i dziedzictwa wszystkich szkół buddyzmu tybetańskiego.

Urodził się w arystokratycznej rodzinie w 1846 roku w [[Kham]] (wschodni Tybet) w regionie zwanym Cztery Rzeki i Sześć Wzgórz (Chu Zhi Gang Druk). Od dzieciństwa wykazywał się niezwykłymi zdolnościami, potrafił np. zapamiętać wiele długich buddyjskich tekstów, czytając je zaledwie kilka razy. Mając 10 lat spisał swoje pierwsze nauki, a w wieku 12 lat wstąpił do klasztoru linii Ogmin Urgyen Mindroling szkoły [[Ningma]], gdzie mistrzowsko opanował nauki sutr i tantr. Na życzenie swojego nauczyciela Khyentse Rinpoche, napisał wiele tekstów buddyjskich przedstawiających nauki [[mahajana|Wielkiej]] i [[wadżrajana|Diamentowej Drogi]], dzięki czemu zyskał sławę wielkiego uczonego i urzeczywistnionego nauczyciela. Przez wielu był postrzegany jako inkarnacja [[bodhisattwa|bodhisattwy]] [[Manjushri]] - Buddy Mądrości. Na prośbę wielu nauczycieli usystematyzował nauki tradycji [[Ningma]], dotąd nie mająceniemające tak zorganizowanej struktury jak to miało miejsce w innych szkołach buddyzmu tybetańskiego. Jednym z ostatnich jego prac były głębokie wyjaśnienia do [[tantra|tantry]] [[Kalaczakra|Kalaczakry]]. Mipham Rinpocze stał się jednym z najbardziej znanych [[lama (religioznawstwo)|lamów]] w Tybecie, przyciągając wielu uczniów wszystkich tradycji, których wielu zostało później dzierżawcami linii przekazu. Wiele jego tekstów używanych jest również w tradycji [[Kagyu]].

Drugi Mipham Rinpocze urodził się jako syn króla prowincji [[Derge]] w 1916 i został rozpoznany przez [[Jamyang Khyentse Chökyi Lodrö]]. Z powodu chronicznych problemów ze zdrowiem umarł w wieku 27 lat.