Falanga Libańska: Różnice pomiędzy wersjami

'''Libańska Partia Socjalno-Demokratyczna''' lub '''Kataeb''', czyli '''Falangi Libańskie''' ([[język arabski|arab.]] ''Al-Kata’ib al-Lubnanijja'') – dawniej organizacja [[faszyzm|faszyzująca]]<ref>[http://www.theguardian.com/news/2000/may/24/guardianobituaries1 ''Raymond Edde'']</ref> a obecnie konserwatywna libańska partia polityczna, oficjalnie świecka, ale popierana głównie przez [[maronici|maronitów]]. Kataeb należy do [[Międzynarodówka Centrowych Demokratów|''Międzynarodówki Chadeckiej'']]<ref>[http{{Cytuj stronę | url = https://idc-cdi.com/parties.html]/ {{lang|en tytuł = Partidos por Países | opublikowany = Internacional Demócrata de Centro | język = en es}} [dostęp| data dostępu = 242017-0609-2011].17}}</ref>. Przewodniczącym partii jest były prezydent Libanu, [[Amin Dżemajel]], zaś wiceprzewodniczącymi: Szaker Aoun i Sejaan Azzi<ref>[http://www.nna-leb.gov.lb/newsDetailE.aspx?categ=politics&id=191531 Kataeb elections: Amin Gemayel head of Kataeb by acclamation] {{lang|en}} ww.nna-leb.gov.lb, 3 sierpnia 2011 [dostęp 03-07-2011].</ref>.

Partia założona w 1936 roku przez [[Pierre Dżemajel|Pierre’a Dżemajela]] była pierwotnie chrześcijańską prawicową organizacją sportowo-paramilitarną. Twórcy Falang inspirowali się działalnością młodzieżowych struktur faszystowskich z Włoch i Hiszpanii. Organizacja zrzeszała głównie maronitów, a jej hasłem naczelnym było „Bóg, Naród, Rodzina”. Sprzeciwiała się wpływom francuskim i panarabskim, stąd też sięgnęła po ideologię [[fenicjanizm]]u, podkreślającego odmienne – fenickie korzenie kulturowe i etniczne Libańczyków<ref>J. Tomasiewicz, Terroryzm na tle przemocy politycznej (zarys encyklopedyczny), Katowice 2000, s. 287</ref>. Władze kolonialne zdelegalizowały Falangi w latach 1937-1943. Promując maronicki radykalizm była przeciwna syryjskiemu nacjonalizmowi prezentowanym przez [[Syryjska Partia Socjal-Nacjonalistyczna|Syryjską Partię Socjal-Nacjonalistyczną]]. W 1949 roku organizacje paramilitarne obu konkurencyjnych ruchów starły się za sobą za pomocą organizacji paramilitarnych<ref>S. M. Moubayed, Steel & Silk. Men and Women who shaped Syria 1900-2000, Cune Press, 9781885942418, s. 321-323.</ref>. W 1952 r. organizacja ostatecznie przekształciła się w partię polityczną. .