Wikipedia

Muzeum Azji i Pacyfiku im. Andrzeja Wawrzyniaka w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez Molka13) brak źródeł (przypisów), zob. zasada WP:WER
Molka13 (dyskusja | edycje)
15 edycji
uzupełnienia i rozszerzenia na podstawie katalogu wystawy "Azja / Pacyfik / Solec i strony internetowej Muzeum.
Linia 31:
Muzeum mieści się w dwóch zabytkowych 2-piętrowych budynkach dawnej [[Rzeźnia miejska w Warszawie|rzeźni miejskiej]] przy ul. Solec 24 oraz na parterze apartamentowca, który oddano do użytku w 2013.
 
== PoczątkiHistoria muzeum ==
Historia Muzeum Azji i Pacyfiku zaczęła się od prywatnej kolekcji dzieł sztuki i rzemiosła Indonezji, którą gromadził [[Andrzej Wawrzyniak]], jako polski dyplomata zatrudniony w Ambasadzie w Dżakarcie pomiędzy 1961 a 1971 r<ref>{{Cytuj|autor=Ginter-Frołow, Magdalena., Wasilewska-Dobkowska, Joanna., Muzeum Azji i Pacyfiku (Warszawa).|tytuł=Azja / Pacyfik / Solec 24 : [katalog wystawy : Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie, 24 września 2016 - 15 stycznia 2017|data=cop. 2016|isbn=9788365160034|miejsce=Warszawa|wydawca=Muzeum Azji i Pacyfiku|s=s. 126|oclc=971449516|url=https://www.worldcat.org/oclc/971449516}}</ref>. Kolekcja ta obejmowała około 3000 obiektów, wśród których były broń, maski, tkaniny, rzeźby, obrazy, przedmioty codziennego użytku, lalki teatralne i inne. Tak ogromna i różnorodna kolekcja była niemożliwa do utrzymania przez osobę prywatną ze względu m.in. na wysokie koszty stałych, koniecznych, profesjonalnych konserwacji, konieczność zapewnienia odpowiednich magazynów oraz profesjonalnego, merytorycznego opracowania. Po powrocie do Polski w 1971 r. właściciel rozpoczął starania o przekształcenie jej w samodzielne muzeum z jednoczesną nominacją dla siebie jako dożywotniego dyrektora i kustosza. Pomysł podsunął mu zaprzyjaźniony z nim etnograf-kustosz [[Muzeum Etnograficzne im. Seweryna Udzieli w Krakowie|Muzeum Etnograficznego w Krakowie]] [[Janusz Kamocki|dr Janusz Kamocki]], opierając się na precedensowym przekazaniu w ten sposób kolekcji starych zegarów państwu przez [[Andrzej Przypkowski|Andrzeja Przypkowskiego]] w Jędrzejowie<ref>{{Cytuj|autor=Ginter-Frołow, Magdalena., Wasilewska-Dobkowska, Joanna., Muzeum Azji i Pacyfiku (Warszawa).|tytuł=Azja / Pacyfik / Solec 24 : [katalog wystawy : Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie, 24 września 2016 - 15 stycznia 2017|data=cop. 2016|isbn=9788365160034|miejsce=Warszawa|wydawca=Muzeum Azji i Pacyfiku|s=s. 128-129|oclc=971449516|url=https://www.worldcat.org/oclc/971449516}}</ref>. Aktem notarialnym z dn. 26 lutego 1973 r. Andrzej Wawrzyniak przekazał swoją kolekcję na rzecz skarbu państwa, zostając kierownikiem Muzeum Archipelagu Nusantary znajdującego się w strukturach Muzeum Historycznego m. st. Warszawy (obecnie Muzeum Warszawy). Na wniosek Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1976 r. powołane zostało Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie (z nową nazwą) jako samodzielna jednostka budżetowa mająca osobowość prawną. Organem założycielskim był Prezydent m.st. Warszawy i Ministerstwo Kultury i Sztuki, które sprawowało nadzór zwierzchni. W późniejszym okresie organ założycielski zmieniał się, a od 1999 r. do chwili obecnej jest nim Samorząd Województwa Mazowieckiego<ref>{{Cytuj|autor=Ginter-Frołow, Magdalena., Wasilewska-Dobkowska, Joanna., Muzeum Azji i Pacyfiku (Warszawa).|tytuł=Azja / Pacyfik / Solec 24 : [katalog wystawy : Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie, 24 września 2016 - 15 stycznia 2017|data=cop. 2016|isbn=9788365160034|miejsce=Warszawa|wydawca=Muzeum Azji i Pacyfiku|s=s. 130|oclc=971449516|url=https://www.worldcat.org/oclc/971449516}}</ref>.
Muzeum narodziło się z pasji [[Kolekcjonerstwo|kolekcjonerskiej]] [[Andrzej Wawrzyniak|Andrzeja Wawrzyniaka]], [[Marynarz (zawód)|marynarza]] i [[dyplomata|dyplomaty]], który w Azji spędził 27 lat, głównie w [[Wietnam]]ie, [[Indonezja|Indonezji]], [[Laos]]ie, [[Nepal]]u i [[Afganistan]]ie.
 
[[Andrzej Wawrzyniak]] pełnił funkcję dyrektora od powstania Muzeum do 2013 roku<ref>{{Cytuj pismo| tytuł = Dyrektor opuścił muzeum | czasopismo = [[Gazeta Wyborcza]] (Gazeta Stołeczna) | data = 2013-08-28 | strony = 3 | autor = Michał Wojtczuk}}</ref>. W 2013 r. stanowisko to objęła (w latach 20117-2013 zastępująca dyrektora), historyczka sztuki, [[dr Joanna Wasilewska]], która pozostaje na nim do dziś<ref>{{Cytuj|autor=ideo - www.ideo.pl|tytuł=Nominacje dyrektorów marszałkowskich instutucji kultury|data dostępu=2017-09-18|opublikowany=www.mazovia.pl|url=https://www.mazovia.pl/dla-mediow/informacje-prasowe/art,3868,nominacje-dyrektorow-marszalkowskich-instutucji-kultury.html|język=pl}}</ref><ref>{{Cytuj|autor=Ginter-Frołow, Magdalena., Wasilewska-Dobkowska, Joanna., Muzeum Azji i Pacyfiku (Warszawa).|tytuł=Azja / Pacyfik / Solec 24 : [katalog wystawy : Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie, 24 września 2016 - 15 stycznia 2017|data=cop. 2016|isbn=9788365160034|miejsce=Warszawa|wydawca=Muzeum Azji i Pacyfiku|s=s. 135|oclc=971449516|url=https://www.worldcat.org/oclc/971449516}}</ref>.
Z prywatnego kolekcjonera stał się profesjonalnym muzealnikiem. Zasiadał w [[Rada do Spraw Muzeów|Radzie do Spraw Muzeów]] przy [[Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego|Ministrze Kultury]]. Jest nadal, od kilku kadencji, członkiem [[Komitet Nauk Orientalistycznych|Komitetu Nauk Orientalistycznych]] [[Polska Akademia Nauk|Polskiej Akademii Nauk]].
W 1973 roku podarował swe już wtedy bogate zbiory [[dzieło sztuki|dzieł sztuki]] i obiektów [[etnografia|etnograficznych]] państwu polskiemu i mianowany został dożywotnim [[dyrektor]]em i [[kustosz]]em utworzonego w ten sposób muzeum. Założycielska kolekcja, licząca ponad 4000 obiektów, pochodziła z wysp indonezyjskich: [[Jawa|Jawy]], [[Sumatra|Sumatry]], Kalimantanu (czyli [[Borneo]]), Sulawesi (czyli [[Celebes]]u), [[Bali (wyspa)|Bali]], Sumby, Moluków, [[Flores (wyspa indonezyjska)|Flores]]. Najważniejszą jej część stanowiły [[kris]]y, [[maska|maski]] obrzędowe i teatralne, lalki klasycznego [[Teatr jawajski|teatru]] jawajskiego [[wayang kulit]] i [[wayang golek]], [[Rzeźba|rzeźby]] kamienne, drewniane, [[terakota|terakotowe]] oraz tkaniny: [[batika|batiki]], [[ikat]]y i [[tapisa (tkanina)|tapisy]], wreszcie zbiory tradycyjnego i współczesnego [[malarstwo|malarstwa]] indonezyjskiego.
 
== Budynki ==
Andrzej Wawrzyniak zrezygnował z funkcji dyrektora w 2013 roku<ref>{{Cytuj pismo| tytuł = Dyrektor opuścił muzeum | czasopismo = [[Gazeta Wyborcza]] (Gazeta Stołeczna) | data = 2013-08-28 | strony = 3 | autor = Michał Wojtczuk}}</ref>.
Pierwszą stałą siedzibą muzeum były dwa bliźniacze, późnoklasycystyczne budynki z 1854 r. zaprojektowane przez [[Piotr Frydrych|Piotra Frydrych]]<nowiki/>a, znajdujące się przy ul. Solec 24. Pierwotnie, do lat 30. XX wieku, służyły jako biura i mieszkania pracowników [[Rzeźnia miejska w Warszawie|rzeźni miejskiej]], zaś po wojnie stanowiły budynki mieszkalne. W momencie utworzenia Muzeum Archipelagu Nusantary postanowiono, że znajdą się tam magazyny eksponatów, pracownie i biura, a ponadto, że między oboma budynkami powstanie – na koszt państwa – specjalny, trzeci budynek z przeznaczeniem na wystawy<ref>{{Cytuj|autor=Ginter-Frołow, Magdalena., Wasilewska-Dobkowska, Joanna., Muzeum Azji i Pacyfiku (Warszawa).|tytuł=Azja / Pacyfik / Solec 24 : [katalog wystawy : Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie, 24 września 2016 - 15 stycznia 2017|data=cop. 2016|isbn=9788365160034|miejsce=Warszawa|wydawca=Muzeum Azji i Pacyfiku|s=s. 128-129|oclc=971449516|url=https://www.worldcat.org/oclc/971449516}}</ref>. Zabytkowe budynki wymagały jednak remontu, w związku z czym zbiory oraz biura Muzeum były rozproszone w różnych miejscach stolicy. W latach 1981-83 Muzeum działało więc w kilku lokalizacjach, co utrudniało bieżącą pracę: dyrekcja, pracownicy merytoryczni i pracownie techniczne przy ul. Jazdów 2, główna część zbiorów w Aninie (w 1983 r. było to 8000 eksponatów), pewna część zbiorów przy ul. Nałęczowskiej 40 w domu dyrektora, reszta zbiorów w piwnicy Pałacyku Wierzbickich (Szkole Muzycznej) przy ul. Grochowskiej 64, zaś wystawy przy ul. Nowogrodzkiej 18 a. Pierwszy odremontowany budynek przy ul. Solec 24 oddano do użytku w 1983 r. a drugi, rok później<ref>{{Cytuj|autor=Ginter-Frołow, Magdalena., Wasilewska-Dobkowska, Joanna., Muzeum Azji i Pacyfiku (Warszawa).|tytuł=Azja / Pacyfik / Solec 24 : [katalog wystawy : Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie, 24 września 2016 - 15 stycznia 2017|data=cop. 2016|isbn=9788365160034|miejsce=Warszawa|wydawca=Muzeum Azji i Pacyfiku|s=132-133|oclc=971449516|url=https://www.worldcat.org/oclc/971449516}}</ref>. Przez kolejne lata działalności dyr. Andrzej Wawrzyniak starał się o powstanie nowego budynku z przeznaczeniem przede wszystkim dla wystaw stałych.
 
W 2002 roku Muzeum podpisało umowę z [[inwestor]]em, spółką EuroCity, na [[dzierżawa|dzierżawę]] części działki przy ul. Solec 24 w celu budowy [[biurowiec|budynku biurowego]], mieszczącego również siedzibę Muzeum. Na parterze tego budynku mają znaleźć sięzaplanowano ekspozycje Muzeum. Budowa gmachu rozpoczęła się wiosną 2006 r. W czasie budowy zmieniono koncepcję jego przeznaczenia – obecnie ma to byćna [[apartamentowiec]] z częścią muzealną. Budynek został oddany do użytku w 2013 r. Od maja 2014 roku Muzeum organizuje w nowym budynku wystawy czasowe, a w 2016 r. otwarto pierwszą część ekspozycji stałej. Po raz pierwszy w dziejach tej instytucji pod jednym dachem znalazły się sale ekspozycyjne, (wmagazyny tymi pierwszepracownie<ref>{{Cytuj|autor=Ginter-Frołow, wMagdalena., historiiWasilewska-Dobkowska, placówkiJoanna., ekspozycjeMuzeum stałe,Azji ukazującei przekrójPacyfiku niemal(Warszawa).|tytuł=Azja wszystkich/ kulturPacyfik / Solec 24 : [katalog wystawy : Muzeum Azji) i Pacyfiku w Warszawie, magazyny24 września 2016 - 15 stycznia 2017|data=cop. 2016|isbn=9788365160034|miejsce=Warszawa|wydawca=Muzeum Azji i pracowniePacyfiku|s=s. 134-135|oclc=971449516|url=https://www.worldcat.org/oclc/971449516}}</ref>.▼
 
== Biblioteka<big>Oaza Azjatycka</big> ==▼
Atrakcją Muzeum był i stanowi do dziś teren o charakterze ogrodowym, tzw. Oaza Orientalna. Jest to niewielki ogródek, pośród którego stopniowo rozmieszczano rozmaite obiekty o azjatyckim charakterze. Główny jego punkt stanowi kopia wietnamskiej „Pagody na Jednej Nóżce”, buddyjskiej świątyni z XI w., znajdującej się w Hanoi. Kwadratową budowlę na pojedynczym, kolistym słupie, wznieśli w 1988 r. majstrzy przybyli z Wietnamu z okazji 15-lecia Muzeum. Była później kilkakrotnie przenoszona, w czasie przekształceń, którym podlegała Oaza. Kolejny ważne elementy to nepalski dzwon świątynny autorstwa ludwisarza Dahrana, ofiarowany Muzeum przez Motilala Dugara; kamienna rzeźba Miłosza Płonki „Budda kreacyjny” oraz ceramiczne płaskorzeźby autorstwa Pawła Wolańskiego przedstawiające chińskie smoki bawiące się perłą. W 2000 r. w głębi terenu przy Wisłostradzie wzniesiono drewnianą altankę w stylu nawiązującym do chińskiej architektury. Ścianę nowego budynku, widoczną z ogrodu zdobi czarno-białe sgraffito „Jawajski teatr cieni” według projektu prof. Tytusa Sawickiego z Wydziału Konserwacji Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Kolejne fragmenty sgraffita są od 2012 r. wykonywane co roku, na wiosnę, przez studentów ASP pod kierunkiem tegoż autora. Oaza w obecnej formie pochodzi z 2012 r. (proj. Agata Brzezińska) i składa się z dwóch części: naziemnej przy budynku dyrekcji i „wiszącej” – umieszczonej w głębi działki, bliżej ruchliwej Wisłostrady – na dachu magazynów muzealnych<ref>{{Cytuj|autor=Ginter-Frołow, Magdalena., Wasilewska-Dobkowska, Joanna., Muzeum Azji i Pacyfiku (Warszawa).|tytuł=Azja / Pacyfik / Solec 24 : [katalog wystawy : Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie, 24 września 2016 - 15 stycznia 2017|data=cop. 2016|isbn=9788365160034|miejsce=Warszawa|wydawca=Muzeum Azji i Pacyfiku|s=s. 135-136|oclc=971449516|url=https://www.worldcat.org/oclc/971449516}}</ref>.
 
== Zakres zbiorów ==
Oprócz założycielskiej kolekcji indonezyjskiej – w skład której wchodzi m.in. wspaniała biała broń, bogate tkaniny, niezliczone lalki teatralne i maski, instrumenty muzyczne, rzeźby i obrazy współczesnych artystów – w zbiorach Muzeum szczególnie bogato reprezentowana jest Mongolia, Indie, Nepal, Tybet, Wietnam, Birma, Laos, Chiny, Azja Środkowa (Uzbekistan, Tadżykistan, Turkmenistan, Kazachstan, Kirgistan), Afganistan, Papua Nowa Gwinea i Vanuatu<ref>{{Cytuj|tytuł=Historia {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|data dostępu=2017-09-18|url=http://www.muzeumazji.pl/o-muzeum/historia/|język=pl-PL}}</ref>.
Muzeum Azji i Pacyfiku gromadzi zbiory ze wszystkich krajów Azji, Australii i Oceanii, głównie przez [[Umowa darowizny|darowizny]] od indywidualnych ofiarodawców oraz instytucji, a także w drodze zakupów. Najliczniejsze są kolekcje z Indonezji, Wietnamu, [[Indie|Indii]], Birmy, Laosu, [[Chiny|Chin]], krajów kręgu [[buddyzm]]u tradycji [[wadżrajana|wadżrajany]] ([[Mongolia]], Nepal, [[Tybet (region)|Tybet]]), jak też Centralnej Azji i Afganistanu.
Muzeum gromadzi także współczesne malarstwo, [[grafika|grafikę]] i [[rysunek|rysunki]] o tematyce [[orientalistyka|orientalnej]]. W zbiorach znajdują się prace takich artystów polskich jak [[Tadeusz Kulisiewicz]], [[Aleksander Kobzdej]], [[Andrzej Strumiłło]] i [[Roman Opałka]].
 
Niemal od początku Muzeum gromadziło nie tylko zbiory pochodzenia azjatyckiego, ale też dzieła artystów polskich, Azją inspirowane. Szczególnie miejsce zajmują tu prace [[Andrzej Strumiłło|Andrzeja Strumiłły]], w którego twórczości Azja jest stale obecna, a także [[Aleksander Kobzdej|Aleksandra Kobzdeja]], [[Tadeusz Kulisiewicz|Tadeusza Kulisiewicza]], [[Roman Opałka|Romana Opałki]] czy [[Stanisław Poznański|Stanisława Poznańskiego]]. Muzeum jest też mecenasem działań artystycznych – w latach 70. i 80. plakaty projektowali dla niego czołowi polscy artyści tej dziedziny, do niedawna powstawały medale pamiątkowe autorstwa wybitnych twórców.
▲== Biblioteka Azjatycka ==
Przy Muzeum istnieje [[Biblioteka Azjatycka]] posiadająca specjalistyczny księgozbiór liczący ponad 14 tysięcy [[Wolumin (bibliotekoznawstwo)|woluminów]] i ponad 200 tytułów [[czasopismo|czasopism]] polskich i obcych, uzyskiwanych drogą zakupów i wymiany. Uzupełniają to zbiory specjalne w postaci [[mikrofilm]]ów, [[fotografia|fotografii]], nagrań płytowych i [[wideo]].
 
Ponieważ Muzeum Azji i Pacyfiku działało przez wiele lat bez ekspozycji stałej, swoje zbiory prezentowało na wystawach czasowych, głównie w dwóch swoich niewielkich galeriach: Nusantarze i Azjatyckiej, a także w wielu miejscach na terenie Polski i za granicą. W ciągu 40 z górą lat działalności Muzeum zorganizowało ich około tysiąca, oprócz własnych zbiorów prezentując także twórczość współczesnych artystów oraz dorobek fotografików<ref>{{Cytuj|autor=Ginter-Frołow, Magdalena., Wasilewska-Dobkowska, Joanna., Muzeum Azji i Pacyfiku (Warszawa).|tytuł=Azja / Pacyfik / Solec 24 : [katalog wystawy : Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie, 24 września 2016 - 15 stycznia 2017|data=cop. 2016|isbn=9788365160034|miejsce=Warszawa|wydawca=Muzeum Azji i Pacyfiku|s=s. 139|oclc=971449516|url=https://www.worldcat.org/oclc/971449516}}</ref>.
== Ekspozycja ==
We wrześniu 2016 r. w Muzeum Azji i Pacyfiku otwarto pierwszą część ekspozycji stałej zatytułowaną "Strefa Dźwięków. Wystawa prezentuje 120 instrumentów muzycznych pochodzących z różnych obszarów kulturowych i krajów. Są to zarówno instrumenty o prostej konstrukcji, na których grywano po amatorsku, jak i prawdziwe dzieła sztuki, których używali zawodowi muzycy na dworach władców. Kontekst kulturowy oraz ich funkcje przedstawione są za pomocą różnorodnych multimediów. Dają one możliwość poznania zarówno tradycyjnej roli instrumentu, jak i współczesnych przemian zachodzących w sferze muzyki pod wpływem wzajemnego przenikania się różnych kultur. ▼
 
== Biblioteka Azjatycka ==
W tym samym czasie do użytku oddana została nowa sala wystaw czasowych, w której pierwszą wystawę poświęcono historii Muzeum oraz prezentacji najciekawszych obiektów z poszczególnych kolekcji, Okazjonalnie organizowane są także w innych salach wystawowych stolicy.
[[Plik:Kamienica Jakuba Maraszewskiego – „Pod Samsonem" - 10.jpg|mały|Tablica "Muzeum Azji i Pacyfiku. Galeria Azjatycka"]]
Wiele wystaw odbywa się w innych miastach polskich i za granicą, nie tylko w Europie, lecz także w Azji i pozostałych częściach świata.
Biblioteka Azjatycka liczy ponad 14 tysięcy woluminów. Gromadzi głównie publikacje naukowe o kulturze materialnej i duchowej krajów Azji, Australii oraz Oceanii. Początek Bibliotece dał prywatny księgozbiór Andrzeja Wawrzyniaka, założyciela i pierwszego dyrektora Muzeum. Najstarsze druki biblioteczne pochodzą z XIX wieku, wiele z nich jest bogato ilustrowanych. Biblioteka gromadzi publikacje krajowe i zagraniczne, zarówno o charakterze akademickim, jak i artystycznym i popularnym, w tym wiele dzieł unikatowych w zbiorach polskich. Istotne miejsce zajmują w niej katalogi muzealne, otrzymywane w ramach współpracy z muzeami z całego świata. W Bibliotece znaleźć również liczne czasopisma specjalistyczne, słowniki i encyklopedie oraz katalogi aukcyjne sztuki azjatyckiej<ref>{{Cytuj|tytuł=Biblioteka azjatycka {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|data dostępu=2017-09-18|url=http://www.muzeumazji.pl/edukacja/biblioteka-azjatycka/|język=pl-PL}}</ref>.
Rozległa działalność [[oświata|oświatowa]] i [[promocja (marketing)|promocyjna]] wyraża się liczbą wielu spotkań: są to prelekcje na temat sztuki, [[religia|religii]], [[filozofia|filozofii]] azjatyckich, pokazy [[film]]owe, wieczory [[poezja|poezji]], [[muzyka|muzyki]] i [[taniec|tańca]] orientalnego, spotkania z ciekawymi ludźmi, jak dyplomaci, [[podróż]]nicy, wyznawcy różnych religii.
 
== Nowy budynekWystawy ==
[[Plik:"Strefa dźwięków" - wystawa stała w Muzeum Azji i Pacyfiku.jpg|mały|"Strefa dźwięków" - wystawa stała w Muzeum Azji i Pacyfiku]]
▲W 2002 roku Muzeum podpisało umowę z [[inwestor]]em, spółką EuroCity, na [[dzierżawa|dzierżawę]] części działki przy ul. Solec 24 w celu budowy [[biurowiec|budynku biurowego]], mieszczącego również siedzibę Muzeum. Na parterze tego budynku mają znaleźć się ekspozycje Muzeum. Budowa gmachu rozpoczęła się wiosną 2006 r. W czasie budowy zmieniono koncepcję jego przeznaczenia – obecnie ma to być [[apartamentowiec]]. Od maja 2014 roku Muzeum organizuje w nowym budynku wystawy czasowe. Po raz pierwszy w dziejach tej instytucji pod jednym dachem znalazły się sale ekspozycyjne (w tym pierwsze w historii placówki ekspozycje stałe, ukazujące przekrój niemal wszystkich kultur Azji), magazyny i pracownie.
▲We wrześniu 2016 r. w Muzeum Azji i Pacyfiku otwarto pierwszą część ekspozycji stałej zatytułowaną "Strefa Dźwięków". Wystawa prezentuje 120 instrumentów muzycznych pochodzących z różnych obszarów kulturowych i krajów. Są to zarówno instrumenty o prostej konstrukcji, na których grywano po amatorsku, jak i prawdziwe dzieła sztuki, których używali zawodowi muzycy na dworach władców. Kontekst kulturowy oraz ich funkcje przedstawione są za pomocą różnorodnych multimediów. Dają one możliwość poznania zarówno tradycyjnej roli instrumentu, jak i współczesnych przemian zachodzących w sferze muzyki pod wpływem wzajemnego przenikania się różnych kultur<ref>{{Cytuj|tytuł=Wystawa stała {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|data dostępu=2017-09-18|url=http://www.muzeumazji.pl/wystawy/wystawa-stala/|język=pl-PL}}</ref>.
[[Plik:Warszawa, Galeria Azjatycka, Freta 5.jpg|mały|Kamienica, w której mieściła się Galeria Azjatycka]]
W tym samym czasie do użytku oddana została nowa sala wystaw czasowych, w której dotychczas odbyły się następujące wystawy:
* Azja / Pacyfik / Solec 24<ref>{{Cytuj|tytuł=AZJA / PACYFIK / SOLEC24 {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|data dostępu=2017-09-18|url=http://www.muzeumazji.pl/wystawy-czasowe/azja-pacyfik-solec-24/|język=pl-PL}}</ref>
* Odkryte - Zakryte. Mężczyzna i kobieta w tradycyjnych społecznościach muzułmańskich<ref>{{Cytuj|tytuł=ODKRYTE – ZAKRYTE. MĘŻCZYZNA I KOBIETA W TRADYCYJNYCH SPOŁECZNOŚCIACH MUZUŁMAŃSKICH {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|data dostępu=2017-09-18|url=http://www.muzeumazji.pl/wystawy-czasowe/odkryte-zakryte-mezczyzna-kobieta-tradycyjnych-spolecznosciach-muzulmanskich/|język=pl-PL}}</ref>
* Szkoda wyrzucić! Design japońskich opakowań<ref>{{Cytuj|tytuł=Szkoda wyrzucić! Design japońskich opakowań {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|data dostępu=2017-09-18|url=http://www.muzeumazji.pl/wystawy-czasowe/szkoda-wyrzucic-design-japonskich-opakowan/|język=pl-PL}}</ref>
 
== Eksponaty ==
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Muzeum_Azji_i_Pacyfiku_im._Andrzeja_Wawrzyniaka_w_Warszawie”