Polski Kościół Starokatolicki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
lit. |
|||
Linia 93:
Po II wojny światowej zwolniony z więzienia biskup Władysław Faron osiadł w [[Legionowo|Legionowie]], gdzie stworzył parafię starokatolicką i rozpoczął odbudowę struktur swojej denominacji.
W 1945 kierownictwo [[Polska Rada Ekumeniczna|Chrześcijańskiej Rady Ekumenicznej]] zaproponowało utworzenie na terenie Polski starokatolickiego Kościoła unijnego i podjęło decyzje o mianowaniu jego zwierzchnikiem biskupa Farona. Nowe wyznanie miało przyjąć nazwę Polski Starokatolicki Kościół. Wkrótce okazało się jednak, że zjednoczeniem zainteresowane są tylko Polski Kościół Starokatolicki i [[Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP|Starokatolicki Kościół Mariawitów]]. Odmowa Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego na stworzenie unii starokatolickiej w Polsce spowodowała, że Polski Kościół Starokatolicki musiał starać się o rejestrację oddzielnie<ref>Tadeusz i Jerzy Piątek, ''Religie Świata - Starokatolicyzm'', [[Warszawa]] 1987, s. 137-142</ref>. W tym czasie centrum religijne Kościoła zostało przeniesione do [[Łódź|Łodzi]]. Zorganizowano też biskupstwo we [[Wrocław]]iu, które objął miejscowy proboszcz starokatolicki, [[Zygmunt Szypold]]<ref>Stanisław Opasek, ''Ewangelicki Kościół Odkupienia'' [z: ''Nowe Życie'', 9/2006], [[Wrocław]] [[2006]]</ref>.
5 września 1947 Polski Kościół Starokatolicki otrzymał rejestrację swojej działalności w Polsce. W 1948 wspólnotę opuścił biskup Władysław Faron, który przeszedł do [[Kościół łaciński|Kościoła rzymskokatolickiego]]. Nowym zwierzchnikiem Polskiego Kościoła Starokatolickiego został biskup [[Zygmunt Szypold]]. Przewodził on Kościołowi do 1964, po czym również przystąpił do Kościoła rzymskokatolickiego.
| |||