Rzymskie wakacje: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwszy oficjalny egzemplarz scenariusza po poprawkach, podpisany nazwiskiem Huntera i liczący 174 strony, ukazał się 1 marca 1951 roku pod tytułem ''Roman Holiday''{{odn|Ceplair|Trumbo|2014|s=280}}. Jedna kopia została przekazana agencji Goldstone-Willner{{odn|Ceplair|Trumbo|2014|s=280}}. W marcu 1951 Wiliam Wyler przejął scenariusz, który na jego prośbę został przepisany przez [[Ben Hecht|Bena Hechta]] w dwóch szkicach 7 czerwca i 5 listopada 1951{{odn|Ceplair|Trumbo|2014|s=280}}. Scenariusz Hechta miał taką samą strukturę i głównych bohaterów jak pierwowzór Trumbo i Huntera, jednak zawierał zmiany w dialogach i niektórych imionach pobocznych postaci{{odn|Ceplair|Trumbo|2014|s=280}}.

 

 

Przy tworzeniu [[Czołówka (film)|czołówki]] filmu i napisów, pracownicy studia spośród wielu przedstawionych wersji scenariusza, zdecydowali się wybrać historię autorstwa Huntera i scenariusz Huntera i Dightona{{odn|Ceplair|Trumbo|2014|s=281}}. Trumbo nie został wymieniony w oryginalnym wydaniu. Jego nazwisko przywrócono dopiero w 2003 roku, gdy film ukazał się na [[DVD]]{{r|Rome54}}. Osiem lat później, związek [[Writers Guild of America, West]] oficjalnie przywrócił Trumbo jako głównego twórcę scenariusza. Prezes związku, Chris Keyser w oświadczeniu zamieszczonym na oficjalnej stronie napisał: „To nie jest w naszej mocy, aby usuwać błędy lub cierpienia z przeszłości. Ale możemy wykonać gest w postaci zadośćuczynienia, nie możemy pozwolić, abyśmy znowu padli ofiarą niebezpiecznej siły strachu czy impulsu [[cenzura|cenzury]], nawet jeżeli zobowiązanie jest tylko nadzieją. I w końcu możemy przywrócić zasługę w przypadku gdy się ona należy”{{r|Trumbo}}.

 

=== Reakcje krytyków ===

 

Współcześni krytycy również wyrażają pochlebne recenzje na temat filmu. Peter Bradshaw z brytyjskiego dziennika „[[The Guardian]]” napisał: „''Rzymskie wakacje'' to nowoczesna baśń, której motywem przewodnim są urok i niewinność, napromieniowane całym filmem”{{r|Guardian}}. Robbie Colin z „[[The Daily Telegraph]]” przyznaje, że obraz Wylera jest „złotym standardem dla filmów o zbiegłych księżniczkach, a może i wszystkich komedii romantycznych”{{r|Daily}}. Amerykański psychiatra [[Peter D. Kramer]] podkreśla, że „''Rzymskie wakacje'' zawierają złożoną i wyraźną medytację o polityce i kulturze europejskiej, w szczególności debacie na temat integracji europejskich państw narodowych, jak również samodzielnego i refleksyjnego zbadania roli Hollywood w procesie integracji europejskiej”{{r|Kramer}}. Polski krytyk filmowy i filmoznawca, Andrzej Bukowiecki z okazji 60. rocznicy premiery filmu, napisał: „To jest jedna z najbardziej uroczych komedii romantycznych. Chociaż została nakręcona na taśmie czarno-białej, do dziś się nie zestarzała”{{r|Pol}}. Według historyka filmu, [[Robert Osborne|Roberta Osborne’a]] „nie jest to strasznie napędzana fabuła, ale ma to cudowne, romantyczne, jasne uczucie dwóch osób, które są idealnie w nim… Jest to także kolejny przykład dobrego wykorzystania lokalizacji w filmie”{{odn|Arnold|2016|s=163–167}}.

<ref name="guest">{{Cytuj książkę | nazwisko = Haney | imię = Lynn |tytuł = Gregory Peck: A Charmed Life | url = https://books.google.pl/books?id=j5W8QgAACAAJ&hl=pl&source=gbs_book_other_versions | wydawca = Carroll & Graf Publishers |data = 2004 |strony = 219 |isbn = 0-7867-1473-5}}</ref>

<ref name="Planer">{{Cytuj książkę | nazwisko = Dixon | imię = Wheeler Winston |tytuł = Black and White Cinema: A Short History | url = https://books.google.pl/books/about/Black_and_White_Cinema.html?id=fDiSCgAAQBAJ&redir_esc=y | wydawca = Rutgers University Press |data = 2015 |strony = 145 |isbn = 978-0813572413}}</ref>

}}