Dezercja: Różnice pomiędzy wersjami

W czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] wielu mężczyzn uchylało się przed poborem a wielu dezerterowało z jednostek wojskowych. Powodem był lęk o własne życie, marne zaopatrzeni lub złe relacjami oficerów z szeregowymi. Dezerterów było tak wielu że gen. [[Bolesław Roja]] wydał zarządzenie dla żandarmerii, dowództw garnizonów i Policji Państwowej o przeprowadzenie obław. W maju 1920 tylko na obszarze Kielecczyzny schwytanych zostało ponad 2000 dezerterów i poborowych uchylających się od służby w wojsku polskim{{odn|Z dziejów policji polskiej |2010|s=118,}}.

 

[[Kodeks karny wojskowy]] z 1932 za opuszczenie jednostki lub stanowiska służbowego wbrew

obowiązkowi służbowemu groził więzieniem do lat 2, w czasie wojny do lat 3 (art. 43). Jeśli sprawca działał w zamiarze trwałego uchylenia się od obowiązku wojskowego bądź gdy nieobecność w jednostce trwała powyżej 6 miesięcy, było to zagrożone więzieniem do lat 10, w czasie wojny więzieniem od 1 roku (art. 46), za popełnienie tego ''w obliczu nieprzyjaciela'' kara śmierci (art. 48). Kodeks wojskowy [[PRL]] obowiązujący w latach 1944 - 1969 w art. 115 i następnych przewidywał kary do 5 lat więzienia, podczas gdy dezercja w czasie wojny, ucieczka wraz z innymi żołnierzami czy przywłaszczenie sobie broni mogły prowadzić do kary śmierci. Obecnie rozróżnia się ''samowolne oddalenie się bez zamiaru trwałego uniknięcia służby wojskowej'', {{fakt|data=2015-06|karane jako [[przewinienie]] dyscyplinarne}}, od właściwej dezercji (''w celu trwałego uchylenia się od służby wojskowej''), która jest przestępstwem podlegającym karze wg części wojskowej [[kodeks karny (1997)| kodeksu karnego z 1997]]<ref>[http://prawo.legeo.pl/prawo/kodeks-karny-z-dnia-6-czerwca-1997-r/czesc-w_rozdzial-xxxix_przestepstwa-przeciwko-obowiazkowi-pelnienia-sluzby-wojskowej/?on=01.09.1998 Kodeks karny. Rozdział XXXIX Przestępstwa przeciwko obowiązkowi pełnienia służby wojskowej art. 338 - 342]</ref>.