Bolesław IV Kędzierzawy: Różnice pomiędzy wersjami

Na początku [[1146]] r. Władysław zdołał zmusić juniorów do wycofania się z Mazowsza, a następnie obległ Poznań. Wydawało się, że ostateczna klęska juniorów jest tylko kwestią czasu, ale okaleczenie Piotra Włostowica spowodowało zmianę nastrojów wśród możnych, którzy zaczęli masowo przechodzić na stronę juniorów. Jednym z decydujących czynników było opowiedzenie się po stronie juniorów arcybiskupa [[Jakub ze Żnina|Jakuba ze Żnina]], który rzucił na Władysława klątwę. Następnie wybuchł otwarty bunt możnych przeciw seniorowi. Juniorzy nie tylko zdołali odeprzeć oblężenie spod Poznania, ale przeszli do kontrofensywy i zaczęli zajmować po kolei wszystkie grody, które prawdopodobnie w większości poddawały się bez walki. Władysław musiał wraz z synami uciekać do [[Niemcy|Niemiec]] na dwór [[Konrad III Hohenstauf|Konrada III]]. Najdłużej bronił się Kraków, gdzie przebywała żona Władysława Agnieszka, jednak już latem 1146 został on zajęty przez wojska juniorów<ref>Dworsatschek, s. 149-159; Biniaś-Szkopek, s. 136-138.</ref>.

 

 

== Interwencja Konrada III i sojusz z margrabiami saskimi ==