Robert E. Lee: Różnice pomiędzy wersjami

== Młodość ==

Był synem generała majora [[Henry Lee III|Henry’ego „Light Horse Harry” Lee]], weterana [[wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych|wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych]], i praprawnukiem Henry’ego Lee I, [[Anglia|angielskiego]] kolonisty w [[Wirginia|Wirginii]]. Naukę pobierał w [[West Point|akademii wojskowej West Point]]. Ukończył ją z drugim najlepszym wynikiem na roku. Następnie otrzymał stopień młodszego porucznika w [[wojska inżynieryjne|wojskach inżynieryjnych]]. Będąc w stopniu podporucznika, otrzymał nadzór nad budową [[Fort Pulaski|Fortu Pułaski]] w [[Savannah (Georgia)|Savannah]], funkcję tę sprawował przez 17 miesięcy. Pełny stopień porucznika otrzymał w 1836 roku. Na kapitana awansował w 1838. Odznaczył się w [[wojna amerykańsko-meksykańska|wojnie amerykańsko-meksykańskiej]]. Został ranny przy [[bitwa pod Chapultepec|szturmie twierdzy w Chapultepec]] w roku 1847. Za swoją służbę otrzymał kolejny awans na superintendenta West Point, a następnie na pułkownika [[jazda|kawalerii]]<ref>C. Hearn i inni, s.104.</ref>. W październiku 1859 stłumił powstanie [[John Brown|Johna Browna]]<ref>[http://www.archives.gov/historical-docs/todays-doc/?dod-date=1018 ''Robert E. Lee’s demand for the surrender of John Brown and his party, October 18, 1859'']</ref>. Zarządzał wydziałem ds. [[Teksas]]u w 1860 roku. Na początku następnego roku został wezwany do Waszyngtonu w obliczu zbliżającej się wojny. Prezydent [[Abraham Lincoln]] zaproponował mu dowództwo sił Unii, ale Lee odmówił. 20 kwietnia, a więc 3 dni po wystąpieniu jego rodzinnego stanu (Wirginii) z Unii, wystąpił również z armii Stanów Zjednoczonych (Unii).

 

23 kwietnia został głównodowodzącym armii i floty Wirginii i objął pod swą komendę Armię Północnej Wirginii. Przez rok był doradcą wojskowym [[Prezydent Skonfederowanych Stanów Ameryki|prezydenta]] [[Skonfederowane Stany Ameryki|CSA]] [[Jefferson Davis|Jeffersona Davisa]]. W lutym 1865 został wodzem naczelnym wszystkich sił wojskowych Konfederacji. Dwa miesiące później był zmuszony poddać się gen. [[Ulysses Grant|Ulyssesowi S. Grantowi]] w miejscowości [[Appomattox Court House]], co stanowiło zakończenie długotrwałych zmagań Północy i Południa. Najważniejsze bitwy, w których dowodził, to [[Bitwy siedmiodniowe|bitwa siedmiodniowa]], [[bitwa nad Antietam]], [[II bitwa nad Bull Run]], [[I bitwa pod Fredericksburgiem|Fredericksburg]], [[Bitwa pod Chancellorsville|Chancellorsville]], [[bitwa pod Gettysburgiem]], Wilderness, Spotsylvania, Cold Harbour i Petersburg (oblężenie)<ref name=Hearn>C. Hearn i inni, s.108.</ref>. Pod koniec wojny z powodzeniem (podobnie jak gen. J.E. Johnston) wprowadził taktykę umocnień polowych i walki w okopach, dzięki czemu przez wiele miesięcy blokował armię Granta oblegającą Petersburg. Będąc jednym z najwyższych dowódców Konfederacji, nie odsuwał od walki swych synów: W.H.F. Lee, Robina R. Lee – dowódców kawalerii.