Miotacz ognia: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwsza wzmianka o tejpodobnej broni widnieje w dziele [[Tukidydes]]a ''[[Wojna peloponeska (utwór)|Wojna peloponeska]]'' przy opisie oblężenia Delion w roku [[424 p.n.e.]]<ref>Księga IV, 100.</ref> Przeszło tysiąc lat później miotaczy używano do wyrzucania [[ogień grecki|ognia greckiego]] przez [[cesarstwo Bizantyńskie|Bizancjum]] w wojnach z [[Arabowie|Arabami]]. Kilkaset lat później za czasów [[dynastia Song|dynastii Song]] w Chinach zbudowano dwa rodzaje broni, rażącej ogniem; jednym była [[lanca ognista]] – lekka, jednorazowa tuba, wypełniona prochem i siekańcami. Drugim był właściwy miotacz ognia, oparty na pompie podwójnego działania, pozwalającej na stały wypływ cieczy – w tym przypadku płonącej mieszaniny zapalającej.

Zasięg skuteczny wynosił zaledwie około 30 m, a i tak znaczna większość mieszanki wypalała się w locie i nie docierała do celu. ZCzęściowym ulepszeniem w tym zakresie było stosowanie zagęszczonych mieszanek zapalających zamiast benzyny, które dzięki węższemu strumieniowi, miały większy zasięg<ref name=warfare>William Weir. ''50 Weapons That Changed Warfare''. New Page Books: Franklin Lakes, 2005. {{ISBN|1-56414-756-8}} s.211 {{lang|en}}</ref>. Zagęszczone mieszanki także lepiej przylegały do obiektów. Mimo to, zasięg pozostał stosunkowo niewielki i z tego powodu miotacze plecakowe nie są już stosowane, a miejsce ich zajęły rakietowe miotacze ognia. Przykładem tego rodzaju konstrukcji jest [[miotacz ognia RPO Trzmiel]].