Dachau (KL): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Bibliografia: tej strony dawno już nie ma |
Grzesiuk w KL Dachau |
||
Linia 46:
Dachau pełnił funkcję głównego obozu dla duchownych z [[Kościół (teologia)|Kościołów]] chrześcijańskich (katolickich, protestanckich i prawosławnych). Wedle szacunków [[Kościół katolicki|Kościoła katolickiego]], ok. 3 tys. (2794, w tym 1773 z Polski) [[zakonnik]]ów, [[diakon]]ów, [[ksiądz|księży]] i [[biskup]]ów katolickich zostało zesłanych do Dachau. Przez dwa miesiące więźniem obozu był prawosławny patriarcha Serbii [[Gabriel V (patriarcha Serbii)|Gabriel V]]<ref>Philip Cohen, David Riesman, Serbia’s secret war: propaganda and the deceit of history, Texas A&M University Press, 1996, s. 59.</ref>.
Podczas wojny w Dachau znalazło się wiele ludzi z krajów okupowanych: przede wszystkim z [[Polska|Polski]] (m.in. grupa 43 naukowców z [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]]), [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckiego]], [[Belgia|Belgii]], [[Holandia|Holandii]], [[Czechy|Czech]], [[Francja|Francji]]. W maju 1940 zesłana tu została około pięćsetosobowa grupa łódzkiej młodzieży, zatrzymana podczas dużej akcji łódzkiego gestapo skierowanej przeciwko niej. Wśród nich byli m.in. znani po wojnie: dyrygent – [[Henryk Debich]] i aktor – [[Włodzimierz Skoczylas]]<ref>Po aresztowaniach najpierw zostali umieszczeniu w więzieniu na [[Radogoszcz (więzienie)|Radogoszczu]] w Łodzi. Porównaj: Skoczylas Włodzimierz, Aresztowanie. w: „Odgłosy”, 21 III 1987, nr 12, s. 10; Tenże, Pierwsze doświadczenia więźnia. w: „Odgłosy”, 28 III 1987, nr 13, s. 10; Tenże, Wszędzie, byle nie w Radogoszczu. [w:] „Odgłosy”, 11 IV 1987, nr 15, s. 10; Tenże, Dlaczego nie zostałem ambasadorem. w: „Odgłosy”, 30 V 1987, nr 22, s. 10; Tenże, W cieniu siedmiu wież KL Dachau. w: „Odgłosy”, 29 VIII 1987, nr 35, s. 1 i 9.</ref>. KL Dachau był pierwszym obozem [[Stanisław Grzesiuk|Stanisława Grzesiuka]], autora jednej z najlepszych relacji o przeżyciach obozowych p.t. "Pięć lat kacetu", który po kilku miesiącach został stąd wywieziony do [[Mauthausen-Gusen (KL)|KL Mauthausen]]. Wielu więźniów było kierowanych do KL Dachau z innych obozów. Wówczas więźniowie z Niemiec stali się mniejszością, a największą grupę stanowili więźniowie z Polski. Liczba więźniów i ofiar nie jest dokładnie znana. Według dokumentacji obozowej w okresie 1933-1945 przez obóz przewinęło się 206 206 więźniów, z czego zmarło 31 591. Liczby te jednak nie uwzględniają osób poddanych ''Sonderbehandlug'' (skierowanych do obozu przez [[Gestapo]] celem wykonania egzekucji), jeńców radzieckich zabijanych w ramach ''Kommissar-Erlaß'' oraz zmarłych w czasie ewakuacji obozu. Według niektórych danych, ogólną liczbę więźniów szacuje się na ok. 250 tys. osób, a liczbę ofiar nawet na 148 tys. (wliczając zgładzonych w podobozach).
Istotą funkcjonowania obozu był drakoński regulamin obozu opracowany przez komendanta '''Theodora Eickego'''. Przed wojną praca więźniów polegała na wykonywaniu robót na rzecz obozu w [[komando|komandach]] roboczych, dla jego utrzymania i rozwoju. Podczas wojny więźniowie pracowali niewolniczo w przemyśle wojennym. W szczególności w ostatnich dwóch latach wojny, gdy Niemcy zdecydowali się umieścić strategiczne produkcje zbrojeniowe pod ziemią, więźniowie musieli pracować w morderczych warunkach. Najsłynniejszymi i najtrudniejszymi placówkami podziemnymi przypisanymi Dachau, były podobozy Kaufering i Mühldorf. Najcięższą pracę wykonywali na ogół Żydzi z Polski, Litwy i Węgier.
| |||