Diakon: Różnice pomiędzy wersjami

Diakoni żonaci są wyświęcani na stałe<ref name= uwaga><!-- UWAGA: istnieją dwa zdefiniowane przypisy o tej nazwie; Zobacz [[WP:REFDUPL]] -->Węzeł małżeński jest w Kościele łacińskim przeszkodą do przyjęcia święceń prezbiteriatu.</ref> (w Kościele łacińskim wymaga się od nich zgody małżonki, pięciu lat stażu małżeńskiego, ukończenia 35. roku życia, wykształcenia teologicznego oraz odpowiedniego przygotowania).

[[Katolickie Kościoły wschodnie]] przez wiele wieków zachowały instytucję diakonatu stałego, lecz w Kościele łacińskim praktyka święcenia stałych diakonów zanikła bardzo wcześnie. Pierwsza decyzja przywrócenia diakonatu jako stałego stopnia hierarchii, została podjęta na [[Sobór trydencki|Soborze Trydenckim]]<ref name= uwaga><!-- UWAGA: istnieją dwa zdefiniowane przypisy o tej nazwie; Zobacz [[WP:REFDUPL]] --uwaga2>Sobór Trydencki, Sesja XIII, 15 lipca 1563 roku, rozdz. 17: ''[Święty Sobór] zachęca i nakazuje w Panu, aby wszyscy poszczególni biskupi, tam gdzie tylko możliwe, przywrócili te zadania [stopnie święceń od [[ostiariusz|ostiariatu]] do diakonatu] w kościołach katedralnych, kolegiackich i parafialnych.''</ref>, lecz nie została zrealizowana. Wypełnienia doczekały się dopiero postanowienia biskupów zebranych na [[Sobór watykański II|Soborze Watykańskim II]]. Ojcowie soborowi zarządzili w [[Lumen gentium|Konstytucji dogmatycznej o Kościele "Lumen Gentium"]], by zachować diakonat jako ''właściwy i trwały stopień hierarchiczny''<ref>Konstytucja dogmatyczna o Kościele "Lumen Gentium", rozdz. III, pkt. 29.</ref>. Ponadto zdjęto z diakonów obowiązek bezżenności.

Prawo kanoniczne Kościoła łacińskiego oraz kościołów wschodnich wymaga, by kandydaci do kapłaństwa wypełniali przez pewien czas urząd diakona<ref name = uwaga><!-- UWAGA: istnieją dwa zdefiniowane przypisy o tej nazwie; Zobacz [[WP:REFDUPL]] --uwaga3>Minimum pół roku; por. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 1031, paragraf 1.</ref>. Sprawowanie posługi diakońskiej jest formą praktycznego przygotowania do przyszłej działalności duszpasterskiej, dlatego święcenia te udzielane są seminarzystom po ukończeniu piątego (przedostatniego) roku studiów<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.kkbids.episkopat.pl/index.php?Wybr=_&NrM=8#id=183| tytuł =Zmodyfikowana instrukcja w sprawie posług oraz święceń udzielanych w seminariach duchownych (32)| data dostępu = 2012-02-29| autor = [[Józef Glemp]], [[Bronisław Dąbrowski (biskup)|Bronisław Dąbrowski]] | opublikowany = KKBiDS| praca = Liturgia sakramentów świętych| data = 1982-05-04}}</ref>.

W obrządku bizantyjskim szatami diakona są: [[sticharion]]<ref name=uwaga><!-- UWAGA: istnieją dwa zdefiniowane przypisy o tej nazwie; Zobacz [[WP:REFDUPL]] --uwaga4>''Sticharion'' jest odpowiednikiem [[alba (szata liturgiczna)|alby]] w [[Kościół łaciński|Kościele łacińskim]]</ref>, narękawniki ([[poruczy]]), oraz specjalna stuła diakońska, zwana [[orarion]]em, zwieszona z lewego ramienia. Niektórzy z diakonów tradycji wschodniej posiadają przywilej używania specjalnego, dłuższego ''orarionu podwójnego'', którym dodatkowo przewiązują się z lewego ramienia na prawe biodro.