Bitwa na łuku kurskim: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
zbędne |
w:en:user:SatanManson jest pacynką samego AD&D-Rolf'a Bitner'a |
||
Linia 23:
Niemieckie dowództwo miało nadzieję osłabić latem 1943 roku potencjał ofensywny Armii Czerwonej poprzez odcięcie dużej liczby oddziałów radzieckich w wybrzuszeniu kurskim. Dzięki likwidacji Łuku Kurskiego Niemcy skróciliby swoje linie obronne, zmniejszając przewagę liczebną Rosjan w krytycznych sektorach. Plan przewidywał okrążenie oddziałów radzieckich poprzez zbieżne ataki oskrzydlające z północy i południa Łuku Kurskiego. Niemieckie dowództwo miało nadzieję, że powodzenie tej operacji przechyliłoby sytuację strategiczną na froncie wschodnim na korzyść Niemców po [[Bitwa stalingradzka|klęsce stalingradzkiej]].
Radzieckie dowództwo wiedziało jednak o niemieckich planach dzięki raportom własnego i brytyjskiego wywiadu. Rosjanie zbudowali wokół Kurska silne i dobrze ufortyfikowane linie obronne, które miały wykrwawić nacierające siły niemieckie. Niemcy opóźniali swoją ofensywę, by wzmocnić swoje wojska i w oczekiwaniu na nową broń, w szczególności czołgi średnie [[Panzerkampfwagen V Panther|Pantera]] i czołgi ciężkie [[Panzerkampfwagen VI Tiger|Tygrys]]. To dało Armii Czerwonej dużo czasu na przygotowanie obrony. Pozycje obronne składały się z pól minowych, fortyfikacji, stanowisk ze wzmocnioną artylerią lufową i rakietową oraz punktów przeciwpancernych. Na tyłach utworzono silne jednostki rezerwowe, które miały przystąpić do kontrofensywy po odparciu niemieckiego uderzenia.
W bitwie na Łuku Kurskim po raz pierwszy w II wojnie światowej udało się powstrzymać niemiecką strategiczną ofensywę, zanim przerwała ona linie obronne i weszła głęboko w przestrzeń operacyjną. Na północy niemieckie uderzenie weszło maksymalnie na 10–12 km, a na południu 35 km w głąb terenów wroga. Operacje ofensywne Armii Czerwonej po bitwie pod Kurskiem były jej pierwszymi udanymi letnimi operacjami strategicznymi podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.
Linia 417:
Przez pierwsze dwa lata wojny na froncie wschodnim Luftwaffe dominowała na niebie Związku Radzieckiego<ref name=Cornish112>Cornish (2011), s. 112.</ref>. Od początku wojny na froncie wschodnim do bitwy na Łuku Kurskim niewiele się ona zmieniła w zakresie swojego wyposażenia. Do standardowego myśliwca [[Messerschmitt Bf 109]] doszedł [[Focke-Wulf Fw 190]], standardowymi średnimi bombowcami nadal pozostawały [[Heinkel He 111]] i [[Junkers Ju 88]], a bombowcem nurkującym [[Junkers Ju 87]] Stuka<ref>Konecki (2005), s. 212.</ref>. Po raz pierwszy pod Kurskiem pojawiła się wersja szturmowa Ju 87. Była to też operacja, w której Ju 87 został po raz ostatni wykorzystany w swojej pierwotnej roli bombowca nurkującego. Wersja szturmowa miała pod każdym skrzydłem jedno działko przeciwpancerne [[Bordkanone 37]] kalibru 37 mm. Było ono bardzo skuteczne w zwalczaniu radzieckich czołgów. Pod Kurskiem zastosowano samoloty myśliwskie Focke-Wulf Fw 190 A-4 w roli [[Samolot myśliwsko-bombowy|samolotów myśliwsko-bombowych]], a także samoloty szturmowe [[Henschel Hs 129]], w szczególności ich wersje B2 i R2. Ta ostatnia wersja oprócz standardowego uzbrojenia (dwóch karabinów maszynowych kalibru 7,92 mm i dwóch działek kalibru 20 mm) miała też umieszczone w gondoli pod kadłubem działko MK 101 lub 103 kalibru 30 mm. Trafienie z tego działka w słabiej opancerzony tył czołgu, gdzie znajdował się silnik, nieopancerzoną ciężarówkę lub drewniany bunkier było zabójcze<ref>Cornish (2011), s. 111.</ref>.
Samoloty szturmowe rozwijały stosunkowo małą prędkość i z tego powodu potrzebowały osłony myśliwskiej, aby móc wykonać swoje zadanie bez obawy o zaatakowanie przez radzieckie myśliwce. Zadanie eskortowania samolotów szturmowych przypadło Focke-Wulfom Fw 190 uzbrojonym w cztery działka kalibru 20 mm i dwa karabiny maszynowe kalibru 7,92 mm z przodu kadłuba, latającym z prędkością do 600 km/h (uzbrojenie i osiągi Bf 109 były podobne). Naloty z większych pułapów i z lotu poziomego należały do Heinkli He 111 i Junkersów Ju 88. Ponieważ [[8,8 cm Flak 18|działa przeciwlotnicze kalibru 88 mm]] były bardzo skuteczne w zwalczaniu broni pancernej, większość tych dział przydzielono do jednostek [[Wehrmacht]]u. Poważnie wpłynęło to na obronę przeciwlotniczą lotnisk, która została znacznie osłabiona<ref name=Cornish112 />. Luftwaffe przed bitwą pod Kurskiem górowała nad lotnictwem radzieckim pod kątem wyszkolenia i doświadczenia pilotów. W pierwszych miesiącach wojny [[Wojskowe Siły Powietrzne (ZSRR)|Wojskowe Siły Powietrzne]] utraciły wielu dobrych i wyszkolonych pilotów, zarówno myśliwskich, jak i bombowych. Dzięki temu lotnictwo niemieckie odnosiło spore sukcesy w walkach nad frontem wschodnim w 1941 i 1942 roku. Luftwaffe zaczęła jednak odnosić straty od końca 1942 roku, co powodowało utratę wielu wyszkolonych i doświadczonych lotników<ref name=Konecki213>Konecki (2005), s. 213.</ref>.
[[Plik:La5-red66.jpg|thumb|left|300px|Ławoczkin Ła-5 – radziecki samolot myśliwski wprowadzony do służby w 1942 roku]]
| |||