Fryderyk Wilhelm II Pruski: Różnice pomiędzy wersjami

Sprawy zagraniczne powierzył [[Ewald Friedrich von Hertzberg|Ewaldowi von Hertzbergowi]], który na początku kontynuował politykę antyhabsburską Fryderyka Wielkiego. W 1790 roku zawarł sojusz z Polską, który skierowany był przeciwko Rosji i Austrii. Jednak w czasie wybuchu rewolucji we Francji swoją politykę skierował ku Austrii i zawarł z nią układy w Reichenbach (1790)<ref>Władysław A. Serczyk, op. cit., Wrocław 2004, s. 291</ref> oraz w [[Pillnitz]] (1791). W 1792 roku monarcha zdymisjonował Hertzberga. Prusy rozpoczęły wówczas wojnę z Francją. Po przegranej bitwie pod Valmy (20 września 1792) król wycofał się z wojny i w 1795 roku zawarł separatystyczny [[pokój bazylejski|pokój w Bazylei]]. Fryderyk Wilhelm II wziął udział w [[II rozbiór Polski|II]] i [[III rozbiór Polski|III rozbiorze Polski]]. Fryderyk Wilhelm uważał, że należy mu się odszkodowanie za trudy poniesione w kampanii francuskiej. Nakazał swym wojskom pod dowództwem [[Wichard Joachim Heinrich von Möllendorf|Möllendorfa]] wkroczenie do Polski<ref>Władysław A. Serczyk, op. cit., Wrocław 2004, s. 294</ref>. Wspomagał również Rosję w zbrojnym tłumieniu [[insurekcja kościuszkowska|insurekcji kościuszkowskiej]] w 1794 roku. Osobiście dowodził w [[bitwa pod Szczekocinami|bitwie pod Szczekocinami]], gdzie pobił korpus [[Tadeusz Kościuszko|Tadeusza Kościuszki]].

 

 

W polityce wewnętrznej starał się naśladować swoich poprzedników. Zainicjował rozbudowę Berlina i sprowadził do stolicy utalentowanych architektów. Wówczas powstała m.in. [[Brama Brandenburska]] (architekt i budowniczy: [[Carl Gotthard Langhans]]). Był też mecenasem sztuki, w szczególności interesowała go muzyka barokowa i teatr.