|
== Historia ==
Historia tego Kościoła zaczęła się w tym samym czasie, co historia [[OrtodoksyjnyMalankarski Kościół MalankaruOrtodoksyjny|Ortodoksyjnego Kościoła Malankaru.]] Do przybycia [[Portugalia|Portugalczyków]] do Indii w [[XV wiek|XV]] wieku, chrześcijanie św. Tomasza stanowili jeden Kościół, który był monolitem – nie powstawały w jego łonie [[Schizma|schizmy]] i [[Herezja|herezje]]. Dopiero wysiłki ze strony misjonarzy europejskich pragnących za wszelką cenę Kościół indyjski [[LatynizacjaAlfabet łaciński|zlatynizować,]] doprowadziły do pierwszych pęknięć, a potem niesnasek, kłótni, podziałów.
Po wypowiedzeniu posłuszeństwa [[papież]]owi w roku [[1653]], wbrew oczekiwaniom większości świeckich i [[KlerDuchowieństwo|duchowieństwa,]] jedność między chrześcijanami [[Tomasz Apostoł|św. Tomasza]] nie została zachowana. Mniejszość zdecydowała się mimo wszystko pozostać wierna [[Rzym]]owi, nawet i za cenę utraty własnej tożsamości, większość – nie godząc się na na dalszą zależność od Rzymu, a nie mając innego wyjścia – poddała się zwierzchności jakobickiego [[Syryjsko-prawosławny patriarcha Antiochii|patriarchy Antiochii]]. Inaczej pozostaliby bez [[biskup]]ów, bowiem rodzimi, indyjscy, powymierali, a ci [[Sakrament święceń|konsekrowani]] przez [[Katolicyzm|katolików]] byli Europejczykami.
Wiek [[XVIII wiek|XVIII]] przyniósł kolejne podziały. Otóż jedna z grup indyjskich chrześcijan, zwana Puthencoor pod wpływem misjonarzy anglikańskich, weszła w ścisły kontakt z ich Kościołem. Miało to miejsce za pontyfikatu [[Mar Thoma VI]], znanego także jako Dionysius I ([[1765]]–[[1808]]). Angielscy misjonarze, i finansowo, i politycznie wspierani przez swój rząd, czynnie włączyli się w życie chrześcijan indyjskich, pomagając m.in. Ittoopowi Rambanowi założyć [[seminarium duchowne]] w [[Kottayam]] w roku [[1813]]. Takie działania przekonywały [[IndusiHindusi|Hindusów]] do anglikanów.
W roku [[1816]] pierwsza stała misja anglikańska rozpoczęła swoją pracę w [[Kerala (stan w Indiach)|Kerali]]. Część chrześcijan indyjskich, która dostała się pod wpływy anglikanów zaczęła propagować reformę Kościoła w duchu protestanckim. Liderami tej grupy stało się dwóch profesorów indyjskiego Seminarium Duchownego w Kottajama, księża Palakunnat Abraham Malpan i Kaitajil Giwargez Malpan. Związki między jakobitami a anglikanami stawały się coraz ściślejsze. Wszakże na [[synod]]zie Kościoła jakobickiego, który się odbył w roku [[1836]], podjęto uchwałę o zerwaniu wszelkiej łączności z Kościołem anglikańskim. Tyle, że Abraham Malapan i jego zwolennicy nie chcieli poddać się uchwałom synodalnym i nie zamierzali zaprzestać rozpoczętych reform. Za brak subordynacji, zostali oni w roku [[1837]] [[Ekskomunika|ekskomunikowaniu]] przez Dionizosa IV.
Być może grupa reformistów uległaby z czasem samolikwidacji, albo stała się nic nie znaczącą frakcją w łonie oficjalnego Kościoła, gdyby w roku [[1842]] [[patriarcha]] jakobicki nie wykonsekrował na biskupa bratanka buntowniczego Abrahama Malapana, który przyjął imię Mateusza Mar Atanazego i natychmiast stał się liderem reformistów. W indyjskim Kościele jakobickim wzrósł nieład, zamieszanie, przepychanki i wzajemne niechęci. Taki stan rzeczy trwał długo, bo aż do roku [[1875]], kiedy to patriarcha Mar Ignacy Piotr IV ostatecznie ekskomunikował reformatorów.
|
