Lana Turner: Różnice pomiędzy wersjami

|współmałżonek = • [[Artie Shaw]]<br /><small>(1940–1940; rozwód)</small><br />• [[Joseph Stephen Crane]]<br /><small>(1942–anulowane. 1943–1944; rozwód)</small><br />• [[Henry J. Topping jr.<br /><small>(1948–1952; rozwód)</small><br />• [[Lex Barker]]<br /><small>(1948–19521953–1957; rozwód)</small><br />• Fred May<br /><small>(1960–1962; rozwód)</small><br />• Robert Eaton<br /><small>(1965–1969; rozwód)</small><br />• [[Ronald Pellar]]<br /><small>(1969–1972; rozwód)</small>

|nagrody = {{aktor infobox/nagroda|[[David di Donatello]]|<center>'''ZłotyTarga Talerz – nagroda specjalnad’Oro'''<br />1966: ''[[Madame X]]''</center>}}

Urodziła się 8 lutego 1921 roku w Wallace, w stanie [[Idaho]], a sama twierdziła, że w rzeczywistości jest rok młodsza niż to wynika z jej metryki urodzenia<ref group="uwaga">W dokumencie widnieje data 1920 rok. Być może rzeczywiście doszło do pomyłki. Warto zauważyć jednak, że aktorki wówczas miały skłonność do swoistego „odmładzania się”.</ref><ref>{{Cytuj stronęu|autor=Greg Marsh, Ph.D.|tytuł=Lana Turner lived in Historic Wallace Idaho when she was a little girl |data = 26 lutego 2005 |opublikowany=Historic Wallace Idaho|język=enuwaga1}}{{r|url=http://wallace-id.com/-lana.html|data dostępu = 2017-11-25}}</ref>. W okresie dzieciństwa nazywano ją Judy. Matką Turner była Mildred Frances Cowan (12 lutego 1904 – 22 lutego 1982), która w wieku piętnastu lat poznała o 10 lat starszego weterana [[I wojna światowa|I wojny światowej]], górnika Johna Virgila Turnera (11 września 1894 – 14 grudnia 1930). Przyszła gwiazda filmowa od najmłodszych lat wykazywała chęci do występów scenicznych, tańca<ref>{{Cytuj stronęr|autor=John M. Glionna|tytuł=From the Archives: Lana Turner, Glamorous Star of 50 Films, Dies at 75|url=https://web.archive.org/web/20160811055023/http://www.latimes.com/local/obituaries/archives/la-mefrom-lanathe-turner-20160624-snap-htmlstory.html|opublikowany=Los Angeles Times|język = en|data=30 czerwca 1995|data dostępu = 2017-11-25archives}}</ref>. Dzieciństwo wspominała jako skromną idyllę. W rzeczywistości jej ojciec, John, zmagał się z problemami finansowymi, co potęgowało jego uzależnienie od hazardu i skłonność do alkoholu. Mężczyzna pędził nielegalnie [[bimber]], a gdy dowiedziały się o tym lokalne władze, cała rodzina Turnerów w połowie lat 20. wyjechała do [[San Francisco]]. Wkrótce małżeństwo Turnerów uległo rozpadowi, ale nigdy nie doszło do formalnego rozwodu. Mildred pracowała w gabinecie kosmetycznym, a John w 1930 r. zatrudnił się w miejscowych dokach. W grudniu, po udziale w [[craps]] (amerykańskiej grze hazardowej w kości), został okradziony i pobity ze skutkiem śmiertelnym. Sprawca morderstwa nigdy nie został ujęty<ref name="Nash-s136">{{Cytuj książkę r| autor = Jay Robert Nash -s136| tytuł = Murder Among the Mighty: Celebrity Sightings That Shocked America | wydawca = Rowman & Littlefield | data = 1983 | strony = 136 | isbn = 9781590775295 | url = https://books.google.pl/books?id=n9IdCgAAQBAJ&pg=PA136#v=onepage&q&f=false}}</ref><ref>{{Cytuj pismo|autor=|tytuł=Blow Kills Veteran In Mystery Row|czasopismo=San Francisco Chronicle|strony=6|data=15 grudnia 1930|issn=1932san-francisco-8672chronicle}}</ref>. Ze względu na problemy finansowe Mildred poświęciła się pracy, a Lana trafiła pod opiekę rodziny zastępczej. Uczęszczała do Presidio Junior High School (1934–1935), a potem do George Washington High School, gdzie była [[cheerleading|cheerleaderką]]<ref>{{Cytujr|autor=John Dececco, Vern L -Bullough|tytuł=Before Stonewall: Activists for Gay and Lesbian Rights in Historical Context|data=2002|isbn=1560231939|s=161|język=en-s161}}</ref>. W 1936 r. Lana wraz z matką wyjechały do Los Angeles, gdzie mieszkały w niewielkim domku na Glencoe Way, wraz z koleżanką Mildred, Gladys Taylor. Turner uczyła się w Hollywood High School. Koleżanka z klasy, [[Nanette Fabray]], tak wspominała Turner z tego okresu:

Pewnego razu Turner odwiedziła Top Hat Café, na [[Sunset Boulevard]], gdzie spostrzegł ją William R. Wilkerson, wydawca tygodnika „[[The Hollywood Reporter]]”, i spytał czy chciałaby zagrać w filmie. Matka Lany zlekceważyła wizytówkę Wilkersona, ale pod wpływem Gladys Taylor zgodziła się, aby jej córka poszła na spotkanie do Wilkersona. Od tego właśnie zaczęła się kariera filmowa Turner<ref group="uwaga">To gdzie i w jaki sposób Turner trafiła do świata filmu obrosło w legendę. Inne źródła informują, że nastoletnia Turner została dostrzeżona po raz pierwszy w [[Schwab’s Pharmacy]]. Aktorka jednak zaprzeczyła tej wersji.</ref>{{u|uwaga2}}. Wkrótce przydzielono jej agenta [[Zeppo Marx]]a, a także innych, którzy starali się o angaż nastolatki do filmu. Nastolatka jednak nie zdobyła zaufania włodarzy wytwórni [[20th Century Fox]] i [[RKO Pictures]]. Na zatrudnienie Turner zdecydował się [[Mervyn LeRoy]], oferując jej 50 dolarów tygodniowo. Do nastoletniej Turner reżysera przekonał jej urok, i to pomimo tego, że na castingu była niezwykle nieśmiała i niepewna siebie. 12 lutego 1937 r. podpisała kontrakt, 4 dni po tym, jak ukończyła 16 lat. Nim rozpoczęła pracę na swoim pierwszym planie filmowym wybrała dla siebie imię Lana, bowiem Judy, zdaniem LeRoya, „było zbyt pospolite, niewłaściwe”{{odn|Turner|1983|s=1–41}}.

Najprawdopodobniej Turner po raz pierwszy pracowała na planie filmowym w czasie powstawania ''[[Narodziny gwiazdy (film 1937)|Narodzin gwiazdy]]'', gdzie statystowała{{odn|Morella|1971|s=4–5}}. W podobnym charakterze wystąpiła w ''Przygodzie pod Paryżem'', ale dopiero jej rola ofiary morderstwa, w dramacie ''Zapamiętają'', zwróciła uwagę krytyków. „Ta młoda dama ma sugestywną urodę, osobowość i czar” – zauważył dziennikarz „The Hollywood Reporter”. Ze względu na atrakcyjny wizerunek filmowej Mary Clay (obcisły sweter i spódniczka, podkreślające [[atrakcyjność fizyczna|seksapil]]) aktorkę okrzyknięto ''sweater girl''<ref group="uwaga">Aktorka spopularyzowała modę na obcisłe swetry, podkreślające walory kobiecości. Do grupy ''sweater girls'' zaliczano także [[Jayne Mansfield]] czy [[Jane Russell]].</ref>{{u|uwaga3}}. Aktorka nie lubiła tego określenia, choć dzięki niemu zyskała rozgłos. „Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam siebie na ekranie w swetrze myślałam, że umrę ze wstydu” – wyznała Turner<ref>{{Cytuj pismor|autor=Cal Photoplay-York|tytuł=Inside Stuff|czasopismo=Photoplay|wolumin=|wydanie=|strony=9|data=kwiecień -1941|issn=0732-538X|język=en}}</ref>. Wkrótce, zgodnie z kontraktem, została wypożyczona do Samuel Goldwyn Productions, gdzie zagrała służącą w ''Marco Polo'', z [[Gary Cooper|Garym Cooperem]] w roli głównej. Aktorce nie podobały się kostiumy w jakich musiała występować, a także makijaż, który jej zdaniem spowodował nieodwracalne zmiany w jej wizerunku<ref group="uwaga">W autobiografii wyznała, że musiała regularnie golić brwi na potrzeby roli. I po 3 tygodniach przestały jej w ogóle rosnąć.</ref>{{u|uwaga4}}. Pierwotnie film przyniósł 700 tys. dolarów straty, co wówczas było ogromną sumą. Chociaż Turner grała niewielką rolę, to gdy w 1945 r. film został wznowiony, promowany był hasłem „w rolach głównych [[Gary Cooper]] i Lana Turner”{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 2}}.

W miarę upływu czasu aktorka stawała się coraz bardziej rozpoznawalna i otrzymywała wiele listów od fanów, na które początkowo regularnie odpisywała. Gdy LeRoy zdecydował się przejść do wytwórni [[Metro-Goldwyn-Mayer|MGM]] zaproponował to samo aktorce. Turner zarabiać miała 100 dolarów tygodniowo, co pozwalało jej na wynajęcie całego domu dla siebie. 20 lutego 1938 r. podpisała kontrakt z nowym pracodawcą. U boku [[Mickey Rooney|Mickeya Rooneya]] i [[Judy Garland]] wystąpiła w ''[[Andy Hardy zakochany]]''. Ponadto uczęszczała do Little Red SchoolSchoolhouse, szkoły studia MGM<ref>{{Cytuj stronę r|url = http://mgmstudentstars.com/little-red-school-house/ |tytuł = Lana Turner | opublikowany = MGMStudentStars.com |data dostępu = 2017Lertzman-10Birnes-27s113}}</ref>. W ramach promowania nieskazitelnego wizerunku, [[Louis B. Mayer]] zalecił, aby ze zdjęć Turner usuwano papierosy i kieliszki. Początkującą aktorkę postrzegano jako następczynię niedawno zmarłej [[Jean Harlow]]<ref>{{Cytuj książkę r|autor = Elizabeth M. Matelski |tytuł = Reducing Bodies: Mass Culture and the Female Figure in Postwar America |wydawca = Routledge |data = 2017 |isbn = 9781138681668 |rozdział = Creating -reducing-bodies-creating-a Cutlural Ideal-cutlural-ideal}}</ref>{{odn|Crane|1988|s=39}}<ref>{{Cytuj pismo r|tytuł = Starlets are world’s most envied of girls |czasopismo = Life |strony = 37 |data = 29 stycznia -1940 | url = https://books.google.pl/books?id=qj8EAAAAMBAJ&lpg=PP1&hl=pl&pg=PA37#v=onepage&q&f=false|język=en|data dostępu=2017-1101-26}}</ref><ref>{{Cytuj pismo29-s37|nazwisko=|imię=|tytuł=These glamour girls, with Lew Ayres, Lana Turner|czasopismo=Birmingham Daily Post|wolumin=|wydanie=|strony=|data=28 marca 1940|issn=0963birmingham-daily-7915post}}</ref>.

Aktorka brała udział w przesłuchaniach do roli [[Scarlett O’Hara|Scarlett O’Hary]] z ''[[Przeminęło z wiatrem (film)|Przeminęło z wiatrem]]'', chociaż sama twierdziła, że zupełnie tam nie pasowała<ref>{{Cytuj książkęr|autor=Steve Wilson, Robert -Osborne|tytuł=The Making of Gone With The Wind|data=2014|strony=62–63|isbn=978-0292761261s62-63}}</ref>. Nowym agentem aktorki został Johnny Hyde, wiceprezydent Agencji Williama Morrisa, który wynegocjował dla niej podwyżkę gaży w wysokości 250 dolarów tygodniowo. Aktorka przefarbowała także swoje kasztanowe włosy na kolor jasny blond. Stały się one znakiem rozpoznawczym Turner. W 1939 r. zagrała pierwszą główną rolę, tancerki Patty Marlow, w komedii romantycznej ''[[Dancing Co-Ed]].'' Miała także zagrać w [[remake|remake’u]] ''[[Nasze roztańczone córki|Naszych roztańczonych córek]]'', ale film nigdy nie powstał{{odn|Turner|1983|s=57}}{{odn|Crane|1988|s=38–39}}. W 1940 r. wystąpiła w nisko ocenionym w dramacie ''We Who Are Young.'' „Lana Turner jest rozkoszna jako żona, póki nie odezwie się albo nie podejmie próby gry aktorskiej” – napisano krytycznie w dzienniku „[[The New York Times]]”<ref>{{Cytuj stronę r|url = http://www.nytimes.com/movie/review?res=990DE0DC1F30E53ABC4B52DFBF66838B659EDE |tytuł = The Screen; 'We Who Are Young,' a Little Drama of Domestic Tribulation, at Loew’s Criterion |autor = Bosley Crowther | opublikowany = The New York Times |data = 13 września -1940 | język = en |data dostępu = 2017-1009-2913-Crowther}}</ref>. W tym samym roku wzięła udział w musicalu ''Two Girls on Broadway''. Krytycy docenili umiejętności taneczne Turner i sugerowali, że mogłaby być partnerką [[Fred Astaire|Freda Astaire’a]]<ref>{{Cytuj stronę r|url = http://www.tcm.com/tcmdb/title/725/Two-Girlstwo-ongirls-Broadway/articles.html |tytuł = Two Girls on Broadway (1940) |autor = Roger Fristoe | opublikowany = TCM | język = en |data dostępu = 2017-10-29broadway}}</ref>. Fotografie z wizerunkiem Turner zdobiły okładkę czasopism „Look”„[[Look (czasopismo)|Look]]” i „[[Life (czasopismo)|Life]]”{{odn|Morella|1971|s=35}}.

Rzeczywisty przełom w karierze aktorki nastąpił w latach 40. W 1941 r. Turner wystąpiła u boku [[James Stewart|Jamesa Stewarta]], [[Judy Garland]] i [[Hedy Lamarr]] w musicalu ''[[Kulisy wielkiej rewii]]''. Rola uzależnionej od alkoholu tancerki rewiowej Sheili Regan była dla początkującej aktorki sporym doświadczeniem zawodowym. Aby do niej przygotować się studiowała aktorstwo [[Bette Davis]] w ''[[Kusicielka (film 1935)|KusicicelceKusicielce]]''. Wedle relacji Turner, Lilian Burns, nauczyciel aktorstwa w [[Metro-Goldwyn-Mayer|MGM]], stwierdził, że aktorka zasłużyła na nominację do [[Nagroda Akademii Filmowej|Oscara]]. Recenzent „The New York Timesa”, będąc pod wrażeniem Turner, stwierdził, że „musiała urodzić się na Olimpie”, „[[Time (tygodnik)|Time]]” uznał film za „gloryfikację Lany Turner”, a fanowski magazyn filmowy „[[Photoplay]]” przyznał, że chociaż inni aktorzy poradzili sobie dobrze ze swoimi rolami, to jednak jest to przede wszystkim „film Lany”<ref>{{Cytuj pismor|nazwisko=|imię=|tytuł=Briel reviews|czasopismo=Photoplay|wolumin=|wydanie=|strony=23|data=lipiec -1941|issn=0732-538X|język=en07-s23}}</ref>. W tym samym roku aktorka podpisała nowy kontrakt filmowy z gwarancją zarobków 1,5 tys. dolarów tygodniowo i tym samym została jedną z czołowych aktorek macierzystej wytwórni<ref>{{Cytuj stronęr|autor=T.S.|tytuł=The Screen; 'Ziegfeld Girl,' Another Peep Into the Backstage of a Musical Extravaganza, at the Capitol|url = http://www.nytimes.com/movie/review?res=9D00E3DB1E3DE33BBC4D51DFB266838A659EDE?|opublikowany=The New York Times |język = en|data=25 kwietnia -1941|data dostępu = 2017-1104-25}}</ref>.

Jesienią 1941 r. na ekrany kin wszedł [[western]] ''[[Honky Tonk]]'', w którym Turner partnerowała [[Clark Gable|Clarkowi Gable’owi]]. Aktorka wcieliła się w postać powabnej Elizabeth Cotton, o serce której stara się szuler Candy Johnson. Spotkanie dwojga atrakcyjnych aktorów na planie filmowym podchwyciła prasa popularna, która plotkowała o romansie Gable’a i Turner. [[Jack Conway]] wspominał, że „chemia między nimi była tak wielka, że aż skwierczało. Niewątpliwie była to atrakcyjność fizyczna. Oni tego nie grali”. [[Carole Lombard]], zazdrosna o ówczesnego króla [[Hollywood]], początkowo przebywała na planie, co zupełnie paraliżowało Turner. Dla niezbyt doświadczonej aktorki współpraca z „królem Hollywood” była początkowo bardzo stresującym przeżyciem. Jednakże dzięki wskazówkom i wyrozumiałości uznanego gwiazdora, Turner miło wspominała ten etap kariery filmowej<ref>{{Cytuj książkę r|autor = Gabe Essoe |tytuł = The films of Clark Gable |wydawca = Citadel Press Inc. |data = 1970 |strony = 93 |isbn = 0806500115-s93}}</ref>. Najprawdopodobniej to interwencja Gable’a spowodowała, że jego żona opuściła plan filmowy, a Turner mogła w pełni skupić się na aktorstwie. ''Honky Tonk'' okazał się największym sukcesem kasowym wytwórni MGM w 1941 r., i jedną z najbardziej dochodowych produkcji w Stanach Zjednoczonych<ref>{{Cytuj stronęr|url=http://www.ultimatemovierankings.com/-1941-top-grossing-movies/|tytuł=1941 Top Grossing Movies |opublikowany=Ultimate Movie Rankings|język=en|data dostępu=2017-09-30}}</ref><ref>{{Cytuj stronę| url = http://dearmrgable.com/?page_id=-4038 | tytuł = Honky Tonk (1941) | opublikowany = dearmrgable.com | język = en | data dostępu = 2017-11-26}}</ref>. Turner została również dobrze oceniona przez krytyków<ref>{{Cytujr|autor=T.S.|tytuł=At the Capitol|czasopismo=The New York Times|data=3 października new-york-times-1941|issn=0362-433110-03}}</ref>. Czasopismo „[[Life (czasopismo)|Life]]” nazwał Gable’a i Turner „elektryzującym połączeniem, które wymaga powtórzenia”. Mimo że film, który miał nosić tytuł ''The Uniform'', planowany był z udziałem obydwojga aktorów, wszedł jednak na ekrany kin pt. ''[[They Met in Bombay]]'', a w rolach głównych zagrali [[Rosalind Russell]] i Gable{{odn|Harris|2002|s=242}}.

Pod koniec 1941 roku odbyła się premiera [[Film noir|filmu noir]] ''[[Johnny Eager]]'', w którym aktorka wystąpiła obok [[Robert Taylor (amerykański aktor)|Roberta Taylora]]. Kilka miesięcy wcześniej na ekrany kin wszedł horror ''[[Doktor Jekyll i pan Hyde (film 1941)|Doktor Jekyll i pan Hyde]]'' z Turner w obsadzie, partnerującej, wcielającemu się w rolę tytułową, [[Spencer Tracy|Spencerowi Tracy’emu]]<ref name="">{{Cytuj pismo|tytuł=Speaking of Pictures … These Freudian Montage Shots Show Mental State of Jekyll Changing to Hyde|url = https://books.google.pl/books?id=ZE0EAAAAMBAJ&lpg=PP1&hl=pl&pg=PA14#v=onepage&q&f=false|czasopismo = Life|data=25 sierpnia 1941|strony=14-1614–16|issn=0024-3019}}</ref>. Według producenta Jacka Cummingsa sceny miłosne Turner świetnie promowały filmy MGM. W uznaniu tego magazyn „Photoplay” nazwał Turner „najnowszą boginią miłości”{{odn|Brown|1983|s=214–215}}.

[[Atak na Pearl Harbor]] spowodował, że aktorka zdecydowała się, tak jak wiele innych gwiazd, wziąć udział w promocji obligacji wojennych. 15 czerwca 1942 r. aktorka przyjechała do [[Seattle]], na Victory Square<ref group="uwaga">Victory Square – nieistniejący plac zlokalizowany w Seattle, który podczas II wojny światowej był punktem centralnym dla społeczności lokalnej.</ref>{{u|uwaga5}}, gdzie zgromadził się tłum niewidziany w dotychczasowej historii miasta. Turner kwitowała sprzedane obligacje i obiecała, że pocałuje każdego kto kupi papier wartościowy za 25 tysięcy dolarów. Jak sama przyznała, dotrzymała obietnicy setki razy<ref group="uwaga">Innymi popularnymi dziewczynami [[pin-up]] były:[[Jane Russell]], [[Marjorie Lord]], [[Joan Leslie]], [[Maria Montez]], [[Dorothy Lamour]], [[Esther Williams]], [[Betty Grable]], [[Linda Darnell]], [[Ava Gardner]] czy [[Rita Hayworth]].</ref><ref>{{Cytuj książkę u|uwaga6}}{{r|autor = Robin Shannon |tytuł = Seattle’s Historic Hotels |data = 2010 |strony = 50–100 |isbn = 9780738580029-seattle’s-historic-hotels}}</ref>. W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] Turner była popularną dziewczyną [[pin-up]]<ref>{{Cytuj książkę r|autor = William H. Young, Nancy K. -Young |tytuł = World War II and the Postwar Years in America: A Historical and Cultural Encyclopedia, tom 1 |wydawca = ABC-CLIO |data = 2010 |strony = 309 |isbn = 978-0313356520s309}}</ref>. Na jej cześć amerykańscy żołnierze nazwali 18 eskadrę „Tempest Turner”. Nazywano ją „najwspanialszą istotą na wysokich obcasach, która podnosi tętno” oraz „ukochaną marynarki wojennej”<ref>{{Cytuj pismor|nazwisko=York|imię=Cal|tytuł=Inside Stuff|czasopismo=Photoplay|wolumin=|wydanie=|strony=61|data=styczeń 1941|issn=0732-538Xs61}}</ref>. Od października 1942 r. do końca wojny aktorka, wraz z m.in. [[Marlene Dietrich|Marleną Dietrich]] i [[Rita Hayworth|Ritą Hayworth]], pracowała w klubie Hollywood Canteen, gdzie żołnierze mogli spędzić czas i poznać gwiazdy filmowe. Występowała także w programach [[American Forces Network]]{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 8}}, witała [[Ludmiła Pawliczenko|Ludmiłę Pawliczenko]], gościa honorowego bankietu MGM<ref>{{Cytuj pismor|nazwisko=|imię=|tytuł=No Ceiling no-ceiling-on Laughter|czasopismo=Photoplay combined with Movie Mirror|wolumin=|wydanie=|strony=102|data=luty -laughter-1943|issn=0732-538X02-s102}}</ref>.

Wizerunek (krótkie włosy, nazywane ''victory bob'') i sposób ubierania się aktorki stały się popularne wśród amerykańskich kobiet. U szczytu popularności tylko w jednym miesiącu zdjęcia przedstawiające Turner zdobiły okładki 18 czasopism. W 1942 r. do siedziby MGM dotarł list [[Eva Braun|Evy Braun]], w którym pisała o swoim marzeniu, aby żyć w [[Hollywood]] i zostać nową Laną Turner<ref>{{Cytuj stronę r|url = http://www.express.co.uk/celebrity-news/788892/Lana-Turner-Beverly-Hills-kill-lover |tytuł = Did Lana Turner kill her lover? The claim which reveals troubled life of Hollywood star |autor = Peter Sheridan | data = 7 kwietnia 2017 | opublikowany = Daily Express | język = en |data dostępu = 2017-10-08}}</ref>. Sama aktorka miała pewien dystans do sławy<ref>{{Cytuj stronęr|url=http://www.nationalmuseum.af.mil/Visit/Museum-Exhibits/Fact-Sheets/Display/Article/196891/tempest-turner-jacket/|tytuł=„Tempest Turner” Jacket |opublikowany = National Museum of the USAF|data = 14 maja 2015|język=en|data dostępu=2017-10-01}}</ref>.

Na początku 1942 r. MGM zdecydowało się zdyskontować sukces duetu Gable–Turner, i po raz kolejny oboje wystąpili na ekranie. Tym razem w melodramacie ''[[Odnajdę cię wszędzie]]''. Produkcja filmu została przerwana zaledwie po kilku tygodniach z powodu śmierci żony aktora; jednakże 23 lutego wznowiono zdjęcia. Film w reżyserii [[Wesley Ruggles|Wesleya Rugglesa]] odniósł spodziewany sukces komercyjny. W „[[Newsweek]]u” napisano, że „Turner pieczętuje swój występ niesamowitą namiętnością i niekłamanym przekonaniem, które sprawiają, że jej sceny miłosne i dramatyczne są na wysokim poziomie, niedostępnym dla jakiejkolwiek innej aktorki”{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 9}}.

Po zakończeniu zdjęć Turner wyruszyła w kolejną podróż promującą obligacje wojenne, m.in. do [[Idaho]]. W 1943 i 1944 r. aktorka zagrała w dwóch komediach: ''[[Slightly Dangerous]]'' i ''[[Małżeństwo to prywatna sprawa]]''. Po raz pierwszy nazwisko Turner pojawiło się na pierwszym miejscu w filmowej czołówce. W 1945 r. wystąpiła w dramacie ''Keep Your Powder Dry'' opowiadającym o kobietach-żołnierzach, oraz w komedii ''Weekend w hotelu Waldorf''. Każdy z tych filmów przyniósł zyski producentowi. Na początku 1945 r. aktorka została jedną z najlepiej opłacanych aktorek Hollywood, z gażą 4 tys. dolarów tygodniowo<ref group="uwaga">Średnie pensja roczna Amerykanina wynosiła wówczas 2400 dolarów.</ref>{{u|uwaga7}}.

Z ekranizacją powieści kryminalnej [[James M. Cain|Jamesa M. Caina]] wstrzymywano się przez wiele lat ze względu na [[Kodeks Haysa]]<ref group="uwaga">Książka doczekała się 2 wcześniejszych ekranizacji – francuskiej i włoskiej.</ref><ref>{{Cytuj stronęu|uwaga8}}{{r|url = http://www.tcm.com/tcmdb/title/378/-The-Postman-Always-Rings-Twice/-trivia.html | tytuł = The Postman Always Rings Twice (1946) - Trivia | opublikowany = TCM|język=en|data dostępu = 2017-11-25}}</ref>. W końcu w połowie lat 40. dostosowano scenariusz do rygorystycznych wymogów i powierzono reżyserię [[Tay Garnett|Tayowi Garnettowi]]. Autor powieści przyznał, że myślał o Turner jako głównej bohaterce. Aktorka wcieliła się w postać zuchwałej Cory Smith, która wraz z kochankiem morduje swojego męża, aby przejąć jego majątek. Powstawaniu filmu towarzyszyło wiele perturbacji, począwszy od kapryśnej, zmiennej pogody, aż po alkoholizm reżysera. Film zebrał przychylne recenzje krytyków, szczególnie chwalono aktorstwo [[John Garfield|Johna Garfielda]] i Turner<ref>{{Cytuj książkę r|autor = John Russell Taylor |tytuł = Hollywood 1940's |wydawca = Gallery Books |data = -1985 |strony = 68 |isbn = 0831745215-s68}}</ref>. Obraz okazał się także największym hitem MGM w 1946 r. Aktorka uważała, że był to jej ulubiony film, a rolę Smith uznano za najlepszą w jej karierze<ref>{{Cytuj stronę r|url = http://www.nytimes.com/movie/review?res=9C05EEDD133AEF33A25750C0A9639C946793D6CF&mcubz=3 |tytuł = The Screen; 'The Postman Always Rings Twice,' With Lana Turner in a Star Role, Makes Its Appearance of the Capitol |autor = Bosley -Crowther | data = 3 maja -1946 | opublikowany = The New York Times | język = en |data dostępu = 2017-1005-0103}}</ref>. Krytyk Stephen Macmillan Moser tak ocenił występ Turner:

James M. Cain wręczył Turner, oprawioną w skórę, tytułową nowelę wraz z dedykacją „Drogiej Lanie, podziękowania za występ, który przeszedł moje oczekiwania”. Rola Cory Smith sprawiła, że włodarze MGM chętniej decydowali się powierzać aktorce bardziej złożone role<ref>{{Cytuj stronęr| url = http://www.imdb.com/title/-tt0038854/trivia?ref_=tt_trv_trv. | tytuł = Listonosz zawsze dzwoni dwa razy (1946) - Trivia | opublikowany = IMDb.com | język = en | data dostępu = 2017-11-25}}</ref>.

W 1947 r. Turner wystąpiła w melodramacie historycznym ''[[Ulica zielonego delfina]]''. Do roli Marianne Patourel aktorka schudła 7 kg i przyciemniła włosy. Faktycznie jednak był to pierwszy film, który nie koncentrował się tylko na urodzie Turner. Obraz Victora Saville potwierdził wysoką pozycję aktorki, okazał się być największym przebojem MGM w owym czasie<ref>{{r|Scott Eyman, ''Lion of Hollywood: The Life and Legend of Louis B. Mayer'', 2005, s. 400.</ref>}}. W następnym roku Turner zagrała, po raz trzeci u boku Clarka Gable’a, w dobrze przyjętym melodramacie ''[[Powrót (film 1948)|Powrót]]''. Turner początkowo odmówiła występu w ''[[Trzej muszkieterowie (film 1948)|Trzech muszkieterach]]'', ponieważ uznała, że podstępna [[Milady de Winter]] jest tylko drugoplanową postacią. Pierwotnie pierwszoplanową gwiazdą filmu miał być [[Gene Kelly]]. Szefostwo wytwórni zawiesiło aktorkę na pewien czas, ale jednocześnie wprowadzono poprawki do scenariusza, które wpłynęły na zmianę decyzji Turner<ref>{{Cytuj pismor|autor=Thomas F. Brady|tytuł=Lana Turner Gets Metro Suspension; Her Refusal to Play a Role in ‘Three Musketeers’ Leads to Ruling by the Studio|url=http://query.nytimes.com/gst/abstract.html?res=9402E1DC1F38E33BBC4D52DFB7668383659EDE&legacy=true|czasopismo=The New York Times|wolumin=|wydanie=|strony=28|data=15 stycznia -1948|język=en|issn=0362-4331|data dostępu = 201701-1115-25s28}}</ref>. Występ aktorki, w filmie [[George Sidney|George’a Sidneya]], „The New York Times” określił jako „całkowicie fantastyczny”<ref>{{Cytuj pismor|nazwisko=|imię=|autor=Bosley Crowther|tytuł=Lana Turner and Gene Kelly Top Cast of 'Three Musketeers,' Feature at Loew’s State|url=http://www.nytimes.com/movie/review?res=9B0CE3D6173CE733A25752C2A9669D946993D6CF|czasopismo=The New York Times|wolumin=|wydanie=|strony=|data=21 października -1948|issn=0362-4331|język=en|data dostępu = 201710-11-2521}}</ref>. Adaptacja powieści [[Alexandre Dumas|Aleksandra Dumasa]] była pierwszym kolorowym filmem Turner w karierze, poza [[cameo|występem symbolicznym]] w ''Du Barry Was a Lady''. Film znalazł się w czołówce najbardziej dochodowych produkcji USA w 1948 r.<ref>{{Cytuj pismor|nazwisko=|imię=|tytuł=Top Grossers of 1948|czasopismo=Variety|wolumin=|wydanie=|strony=46|data=5 stycznia -1949|issn=0042-273801-05-s46}}</ref>

W tamtym okresie aktorka otrzymywała podobne wynagrodzenie co [[Clark Gable]]. Z rocznymi zarobkami rzędu 226 tys. dolarów<ref group="uwaga">Dane z 1946 r.</ref>{{u|uwaga9}} Turner znalazła się na liście 10 najlepiej opłacanych kobiet w USA{{odn|Crane|1988|s=76–77}}. Jej ostatnie filmy w latach 40. przyniosły około 20 mln dolarów zysku, co było rekordem niedostępnym dla innych ówczesnych aktorek<ref>{{Cytuj stronę r|url = http://www.oldmagazinearticles.com/-lana_turner_movies-pdf |tytuł = The New Lana Turner |data = 3 października 1949 |praca = Quick |strony = 48–54 |język = en |data dostępu = 2017-10-21}}</ref>. Felietonistka [[Dorothy Kilgallen]] nazwała Turner „supergwiazdą”, a w ankiecie magazynu „Modern Screen” czytelnicy uznali Turner „gwiazdą numer 1”<ref>{{r|Turner L., ''Lana: The Lady, the Legend, the Truth'', Dutton Adult, 1983, s. 187. ISBN 978-0525241065.</ref>}}.

24 maja 1950 r. aktorka odcisnęła swoją dłoń i stopy w [[Hollywood Walk of Fame]]<ref>{{Cytuj pismor|tytuł=Lana Turner leaves Footprints At Grauman’s Chinese Theater|czasopismo=Morning Avalanche Newspaper|strony=morning-avalanche-newspaper-1950-05-24|data=24 maja 1950-s24}}</ref>. Na potrzeby roli w melodramacie ''A life of her own'' aktorka przeszła na restrykcyjną dietę, dzięki czemu widzowie nie dostrzegali skutków jej kinowej absencji. Film [[George Cukor|George’a Cukora]] był pierwszym znaczącym w karierze aktorki, który przyniósł straty, a konkretnie 700 tys. dolarów. Następnie Turner wystąpiła w 2 musicalach, które nie powtórzyły sukcesów komercyjnych aktorki z poprzedniej dekady. Jedynie musical ''[[Wesoła wdowa]]'', gdzie wystąpiła u boku [[Fernando Lamas]]a, spodobał się amerykańskim widzom{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 13}}.

Aktorka głęboko wierzyła, że zostanie nominowana do [[Nagroda Akademii Filmowej|Oscara]] za występ w filmie Minellego. Tak się jednak nie stało. Artystyczne niepowodzenie tłumaczyła to zakulisowymi działaniami [[Dore Schary|Dore’a Schary’ego]]{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 13}}. W 1952 r. Turner wystąpiła w reklamie Lustre-Creme Shampoo, a magazyn „[[Modern Screen]]” obwieścił włosy Turner „najpiękniejszymi na świecie”<ref>{{Cytuj pismo r|tytuł = The Most Beautiful Hair in the World is kept at it lovelist…with Lustre-Creme Shampoo |url = https://books.google.pl/books?id=yVUEAAAAMBAJ&pg=PA6&lpg=PA6&dq=lana+turner+most+glamorous&source=bl&ots=32wA72UygX&sig=8WraFXLsOdySk8eVEM27ijq5OEQ&hl=en&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=lana%20turner%20most%20glamorous&f=false|czasopismo = Life | strony = 6 |issn = 0024-3019 |data = 1952-06-23 czerwca 1952}}</ref>.

Występ w ''Synu marnotrawnym'' opisywała w ten sposób: „Moje kwestie były tak głupie, że zniechęciło mnie to do pracy. Nawet kostiumy były okropne. Pełne ornamentów i ciężkich paciorków, a materiał był tak sztywny, że czułam się jakbym nosiła pancerz”. Dodatkowo, dość odważny wizerunek Turner, wzbudził negatywne komentarze wśród przedstawicieli środowisk religijnych. Obraz [[Richard Thorpe|Richarda Thorpe’a]] był komercyjną porażką, a [[Dore Schary]] stwierdził, że był to najgorszy film jaki wyprodukował w MGM. Zaraz po zakończeniu zdjęć aktorka rozpoczęła pracę dla [[Warner Bros.]] nad dramatem wojennym ''Morski pościg''. Zagrała w nim za gażę w wysokości 300 tys. dolarów, wraz z [[John Wayne|Johnem Wayne’em]]. Turner, podobnie jak reszta obsady, nie potrafiła porozumieć się z reżyserem [[John Farrow|Johnem Farrowem]]. Chociaż film przyniósł względne zyski to jednak recenzenci kwestionowali wiarygodność głównych bohaterów<ref>{{Cytuj stronę r|url = http://www.nytimes.com/movie/review?res=9A06E7D6133AE53BBC4952DFB066838E649EDE |tytuł = ‘The Sea Chase’; John Wayne Stars at -the Paramount |autor = Bosley Crowther | opublikowany = The New York Times | data = 11 czerwca 1955 | język = en |data dostępu = 2017-10sea-07chase}}</ref>. Ostatnią produkcją nakręconą dla jej macierzystej wytwórni był dramat kostiumowy ''Diane'', z [[Roger Moore|Rogerem Moorem]], który w 1956 r. przyniósł spore straty finansowe. W omawianym czasie Turner zagrała dla [[20th Century Fox|Foxa]] w remake’u ''[[Deszcze w Ranchipur|Deszczów w Ranchipur]]''; partnerem aktorki był [[Richard Burton]]. Film nie odniósł spodziewanego sukcesu finansowego, chociaż niektórzy recenzenci jak z np. magazynu „Redbook” uznali obraz [[Jean Negulesco|Jeana Negulesco]] za film miesiąca{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 14}}.

W czasie jednej z rozmów w połowie lat 50. producent i scenarzysta [[Jerry Wald]] przekonywał Turner, że powinna zagrać w ekranizacji bestsellerowej powieści ''Peyton Place'', autorstwa [[Grace Metalious]]. Jednakże aktorka nie chciała słyszeć o roli matki dorastającej nastolatki. Tym bardziej, że inne gwiazdy z czasów jej świetności jak [[Rita Hayworth]] czy [[Betty Grable]] również wzdragały się przed tego typu rolami. Co więcej, scenariusz poruszał wiele tematów zakazanych w kinie, takich jak [[gwałt]], [[uwodzenie]] czy [[aborcja]]. W końcu jednak Turner zgodziła się na występ, prawdopodobnie głównie ze względu na wynagrodzenie – 125 tys. dolarów. Aktorka wówczas znajdowała się w nie najlepszej sytuacji materialnej. Do występu jako Constance MacKenzie przefarbowała włosy na miodowy blond. Film zajął 2. miejsce wśród najbardziej dochodowych produkcji w 1957 r., zarabiając 26 milionów dolarów i będąc jednym z największych hitów kinowych całej dekady w USA. To przywróciło Turner pozycję czołowej aktorki amerykańskiego kina. O jej roli przychylnie wypowiadało się wielu krytyków z m.in. „The New York Timesa” czy „The Saturday Review”. Turner została po raz pierwszy i jedyny w karierze nominowana do [[Nagroda Akademii Filmowej|Oscara]], lecz rywalizację o statuetkę przegrała z [[Joanne Woodward]]{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 14}}<ref>{{Cytuj stronę r| url = https://www.oscars.org/oscars/ceremonies/-1958 | tytuł = The 30th Academy Awards | 1958 | opublikowany = Academy of Motion Picture Arts and Sciences | data dostępu = 2017-11-25}}</ref>.

Po skandalu związanym ze śmiercią [[Johnny Stompanato|Stompanato]], aktorka miała pewne obiekcje przed powrotem do świata filmu. Jej agent, Paul Kohner, przekonał ją jednak do występu w remake’u ''[[Imitacja życia|Imitacji życia]]'' (1934). Co więcej [[Ross Hunter]] stwierdził, że Turner przez kontrakt z MGM była ofiarą swojego seksapilu. Widzowie podziwiali urodę aktorki, a nie jej umiejętności. Nowy film miał to zmienić. Pierwszego dnia pracy na planie aktorka spotkała się z dziennikarzami i otwarcie odpowiadała na pytania dotyczące jej powrotu. Rola zmagającej się z trudami życia Lory Meredith była niezwykle bliska aktorce. W związku z tym, że budżet produkcji był niewielki, Turner zgodziła się na wypłatę w wysokości 2,5 tys. dolarów tygodniowo z gwarancją 50% zysków. W razie porażki komercyjnej aktorka otrzymałaby względnie niewielkie wynagrodzenie. Tymczasem było wprost odwrotnie. „To była najlepsza decyzja finansowa w moim życiu. Zarobiłam przynajmniej milion dolarów, i to na długo przed tym, jak [[Elizabeth Taylor]] otrzymała taką sumę za występ w ''[[Kleopatra (film 1963)|Kleopatrze]]''” – stwierdziła z czasem. Film [[Douglas Sirk|Douglasa Sirka]] okazał się najbardziej dochodowym w historii [[Universal Pictures]]{{odn|Porter|2017|loc=Rozdział 17}}{{odn|Turner|1983|s=340–350}}. Ponadto zdaniem [[BBC]] jest jednym ze 100 najlepszych filmów amerykańskich w historii<ref>{{Cytuj stronęr|autor=|tytuł=The 100 greatest American films|data=20 lipca 2015|data dostępu=2017-10-27|url=http://www.bbc.com/culture/story/20150720-the-100-greatest-american-films|opublikowany=BBC|język=en}}</ref>. Sukces filmu dowiódł, że pomimo skandalu związanego ze śmiercią Stompanato, osoba Turner wciąż była popularna wśród widzów amerykańskich kin. Komentując sukces Turner zauważono. że „jeśli ją gazety prześladowały, ona wzięła nad nimi górę, śmiejąc się cały czas w drodze do banku”<ref>{{Cytuj stronęr|url=http://www.tcm.com/tcmdb/title/79029/-Imitation-of-Life/articles.html|tytuł=Imitation of Life|nazwisko=Margarita Landazuri|nazwisko2=Frank Miller|data dostępu=2017Sirk-10Fischer-27}}</ref><ref>{{Cytuj książkę |autor = Douglas Sirk, Lucy Fischer |tytuł = Imitation of Life |data = 1991 |strony = 27 |isbn = 0813516455}}</ref><ref>{{Cytuj książkę |autor = Ruth Feldstein |tytuł = Motherhood in Black and White: Race and Sex in American Liberalism, 1930–1965 |wydawca = Cornell University |data = -2000 |isbn = 0801484383 |rozdział = “Imitation” reconsidered}}</ref>.

Na początku następnej dekady Turner proponowano wiele ofert pracy, przy czym większość z nich nie weszła w fazę realizacji, z przyczyn niezależnych od aktorki. Zainteresowana rolą w ''[[Anatomia morderstwa|Anatomii morderstwa]]'', aktorka nie mogła porozumieć się z reżyserem [[Otto Preminger]]em, słynącym z trudnego charakteru. Wskutek nieporozumień odnośnie do kostiumów kobieta odrzuciła ofertę gry u boku [[James Stewart|Jamesa Stewarta]]. W 1960 r. wystąpiła wraz z [[Anthony Quinn|Anthonym Quinnem]] w [[film noir|filmie noir]] ''Portret w czerni''. Susan Mann z „Women’s Mirror” napisała, że „Turner była zachwycająca i nieprawdopodobna jak nigdy”. Film był próbą odtworzenia magii obrazu ''[[Listonosz zawsze dzwoni dwa razy (film 1946)|Listonosz zawsze dzwoni dwa razy]]''. Jednakże krytycy stwierdzili, że głównym bohaterom brakowało tej samej więzi emocjonalnej jaka łączyła parę Turner–Garfield. Rok później aktorka wystąpiła wraz z [[Jason Robards|Jasonem Robardsem]] w dramacie ''[[By Love Possessed]]''. Reżyserii podjął się [[John Sturges]], który odpowiadał za sukces m.in. ''[[Siedmiu wspaniałych]]''. Scenariusz bazował na bestsellerowej powieści [[James Gould Cozzens|Jamesa Goulda Cozzensa]]. Na planie aktorka współpracowała z [[Thomas Mitchell (aktor)|Thomasem Mitchellem]] i [[George Hamilton (aktor)|George’em Hamiltonem]]. Film zadebiutował nie tylko w amerykańskich kinach, ale również w liniach lotniczych [[Trans World Airlines]], w czasie rejsów dla pasażerów pierwszej klasy. Chociaż występ Turner uznano za przyzwoity to jednak film nazwano „rozwlekłym romansem”. W listopadzie 1961 r. Turner zagrała wraz ze swoim przyjacielem [[Bob Hope|Bobem Hope’em]] w komedii romantycznej ''[[Kawaler w raju]]''. Jej następny film również opierał się na schemacie połączenia, początkowo, dwu niedopasowanych osób. W ''Who’s Got the Action?'' wystąpiła wraz z [[Dean Martin|Deanem Martinem]]. Film zebrał słabe oceny od krytyków, ale doceniono, zaskakującą dla wielu, dobrą współpracę głównego duetu aktorskiego{{odn|Wayne|2003|s=188}}.

W połowie lat 60. Turner wróciła do ról dramatycznych za sprawą udziału w produkcji ''[[Madame X]]''. Wyreżyserowany w 1966 r. przez [[David Lowell Rich|Davida Lowella Richa]] film powstał na podstawie sztuki z 1908 r. Turner wcieliła się w tytułową postać kobiety, która zmienia tożsamość w obawie przed ostracyzmem społecznym. Między Turner, a grającą jej filmową teściową, [[Constance Bennett]], na planie trwała nieformalna rywalizacja o lepsze ujęcie, subtelniejszy makijaż. Bennett była dawną gwiazdą kina lat 30., ale nie chciała gorzej zaprezentować się od wciąż popularnej Turner. Recenzje ''Madame X'' były dla twórców zaskakująco negatywne. Jeden z krytyków stwierdził nawet: „Jeśli nie widziałeś żadnego filmu od 1930 r. to możesz uznać ''Madame X'' za wspaniały obraz”. Natomiast doceniono Turner za wiarygodność postaci i profesjonalizm. Film był szczególnie popularny we Włoszech, gdzie aktorka otrzymała nagrodę [[David di Donatello]] oraz Nagrodę Zielonej Perły od właścicieli kin. Rola Holly Parker uznawana jest za ostatnią, bardziej znaczącą w karierze Turner{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 17}}.

W 1969 r. Turner wystąpiła w thrillerze ''Sześcian''. Film znacząco różnił się od dotychczasowych produkcji, w których wystąpiła. Zawierał bowiem wątki psychodeliczne, związane z narkotykami oraz sceny nagości. Krytycy nazwali obraz Tito Davisona „''[[Peyton Place (film)|Peyton Place]]'' ze sporą dawką [[Dietyloamid kwasu lizergowego|LSD]]”. Jeanine Basinger oceniła zaś, że „''Sześcian'' jest jednym z najgorszych filmów jaki kiedykolwiek powstał” oraz, że „Turner jest imitacją Lany Turner. Albo, gorzej, imitacją [[Mae West]]”{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 17}}. W tym samym roku Turner wystąpiła po raz pierwszy w swojej karierze w serialu telewizyjnym, ''Harold Robbins’ The Survivors'', stacji [[American Broadcasting Company|ABC]]. Była to wówczas najdroższa produkcja telewizyjna, z budżetem 300 tys. dolarów na 1 odcinek. Aktorka otrzymywała 12,5 tys. dolarów za tydzień pracy. Pomimo dużej kampanii promocyjnej serial po 15 tygodniach emisji został zdjęty z anteny{{odn|Robbins|2008|s=222}}.

Dnia 8 czerwca 1971 r. ku zaskoczeniu fanów Turner zadebiutowała w sztuce teatralnej ''Forty Carats'' w reżyserii Johna Bowaba. Aktorka wcieliła się w postać 40-letniąletniej rozwódkęrozwódki Anne Stanley, zakochanązakochanej w sporo młodszym mężczyźnie. Za 10-tygodniowe występy zaoferowano jej 200 tys. dolarów. Występy aktorki cieszyły się popularnością, niemniej recenzje sztuki skoncentrowane były bardziej na urodzie Turner niż na jej umiejętnościach sensu stricto aktorskich<ref name="TCMbio">{{Cytuj stronęr|url=http://www.tcm.com/tcmdb/person/195162%7C95348/Lana-Turner/|tytuł=Lana Turner|opublikowany=TCM|język=en|data dostępu=2017-10-20TCMbio}}</ref>{{odn|Valentino|1976|s=284}}. Turner występowała także w innych sztukach, w m.in. w ''The Pleasure of His Company'' i ''Bell, Book and Candle''{{odn|Turner|1982|s=244–245}}.

Aktorka przez długi czas nie chciała grać w horrorach, tak jak robiły to dawne gwiazdy Hollywood: [[Barbara Stanwyck]], [[Joan Crawford]] czy [[Bette Davis]]. W 1974 r. za namową Roberta Huttona zgodziła się zagrać w filmie ''Persecution'', filmie, który określono jako brytyjska wersja ''[[Co się zdarzyło Baby Jane?]]'' (1962). Turner o swojej roli mówiła, że gra „matriarchalnego potwora” z obsesją posiadania wielu kotów. Film podobnie jak ''Sześcian'' miał ograniczoną dystrybucję i generalnie zebrał kiepskie recenzje. Pomimo tego Turner otrzymała w październiku 1975 r. SilverClavel CarnationMedalla Awardde plata, nagrodę festiwalu horroru w [[Hiszpania|Hiszpanii]], dla najlepszej aktorki (''mejor actriz''){{r|sitgesfilmfestival.com-1975}}{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 17}}.

W końcu lat 70. zagrała w dramacie ''Bittersweet Love'' i w [[Komediakomedia grozy|komedii grozy]] ''Witches’ Brew''. Obie produkcje nie odniosły sukcesu, a we wspomnianej komedii grozy Turner grała rolę drugoplanową, pierwszy raz od wielu lat. W tym samym czasie brała udział w spotkaniach z fanami, co przypominało format popularnego ''An Evening with...with…'' Jednakże z powodu spóźnień aktorki i opuszczania konferencji prasowych cykl spotkań tracił na popularności. Prawdopodobnie miało to związek ze skutkami nałogu alkoholowego Turner{{odn|Root|1996|s=55–63}}. W 1979 r. uczestniczyła w serii spotkań na rzecz potrzebujących dzieci w San Francisco. Na początku lat 80., ze względu na kłopoty ze zdrowiem, aktorka zdecydowała się skończyć z piciem alkoholu i na tym tle przeżyła swego rodzaju nawrócenie religijne, stając się gorliwą [[Katolicyzm|katoliczką]]. Dnia 25 października 1981 r. aktorka otrzymała nagrodę Artistry in Cinema od National Film Society. Rok później opublikowała swoją autobiografię ''Lana: The Lady, The Legend, The Truth.''. WtedyZagrała takżeteż zagraławtedy w 6 odcinkach popularnej telenoweli ''[[Falcon Crest]]'', wcielając się w postać Jacqueline Perrault, oraz grała w sztuce ''Murder Among Friends'' w [[Cleveland]]. Występowała w popularnych [[talk-show]]: ''The Joan Rivers Show'', ''The Phil Donahue Show'' czy ''Hour Show.'' W 1985 r. wystąpiła po raz ostatni w karierze, w 2 odcinkach serialu ''[[Statek miłości]]''<ref>{{Cytuj pismor|nazwisko=|imię=|autor=William Davis|tytuł=Clear Seas For 'Love Boat'|czasopismo=Chicago -Tribune|wolumin=|wydanie=|strony=|data=15 lutego 1985|issn=1085-6706Davis}}</ref>.

Aktorka otrzymywała tantiemy za swoje filmy i z tego głównie się utrzymywała. Wspomagała finansowo malarza Laurino Scaffone, przekazując mu m.in. jednorazowo 23 tysiącetys. dolarów. Planowała wystawę jego prac w galeriach w [[Los Angeles]]{{odn|Root|1996|s=215–217}}. Wraz z zaprzestaniem kariery aktorskiej i publicznych występów Turner zmagała się z problemami zdrowotnymi, nadużywaniem alkoholu i [[nikotynizm]]em. Co ciekawe z niektórych zdjęć aktorki usuwano papierosy. W 1992 r. zdiagnozowano u niej [[nowotwór]]{{r|news.google.com-lana+turner+throat+cancer}}. Przeszła przez 8-tygodniową [[Radioterapiaradioterapia|radioterapię]]. Rok później aktorka obwieściła, że nastąpiła [[remisja]] i jest całkowicie zdrowa. Wróciła do życia publicznego. Jej córka, Cheryl, stwierdziła, że Turner przestała palić papierosy. Wkrótce jednak szyja oraz szczęka aktorki poważnie spuchły. Stan aktorki znacząco pogorszył się pogorszył, straciła także na wadze. Przy wzroście 160 cm ważyła tylko 40 kg. Pokarm podawany był jej dzięki [[Zgłębnikzgłębnik Sengstakena-Blakemore’a|sondzie żołądkowej]]. Rozwój choroby spowodował dalszą utratę wagi{{r|oralcancerfoundation.org-lana-turner}}. Po raz ostatni wystąpiła publicznie we wrześniu 1994 r. na [[Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián|Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Sebastián]], gdzie odebrała nagrodę za całokształt twórczości{{r|Vanity-Fair-s271}}. Przez większą część uroczystości poruszała się na wózku inwalidzkim{{r|Parish-s239}}. Kilka tygodni przed śmiercią udzieliła wywiadu, w którym wyznała, że chciałaby być zapamiętana jako „dama, która wniosła szyk do Hollywood[[Mae West|”]]Hollywood”. Zmarła w swoim domu w &nbsp;[[Century City]] (dzielnicy Los Angeles) 29 czerwca 1995 r.<ref>{{Cytuj stronę|url=http://oralcancerfoundation.org/people/arts-entertainment/lana-turner/|tytuł=Lana Turner|opublikowany=The Oral Cancer Foundation|język=en|data dostępu=2017-10-21}}</ref> Aktorka nie życzyła sobie żadnych uroczystości pogrzebowych. Jej ciało zostało skremowane, a szczątki przekazane bliskim i rozsypane na wyspie [[Oʻahu]] ([[Hawaje (archipelag)|Hawaje]]){{odn|Wayne|2003|s=13}}. Turner przekazała córce Cheryl względnie niewielką sumę ze swojego majątku, 50 tys. dolarów, oraz kolekcję futer. Większą część majątku Turner zapisała w testamencie swojej gosposi Carmen Cruz. Kobieta twierdziła, że do ostatnich dni opiekowała się chorą aktorką, a Cheryl w ogóle nie była obecna. CraneTa jednak zaprzeczyła temu{{r|TCMbio}}.

Brała udział w słuchowiskach m.in.: ''Orson Welles’Welles Almanac''{{r|indiana.edu-appendixc}}, ''Fifth War Loan Drive''{{r|wellesnet.com-audio-orson-welles-the-radio-years-page-2}}, ''Command Performance'',&nbsp; ''Lux Radio Theater'' i ''Suspense''&nbsp;. Występowała razem z [[Bob Hope|Bobem HopeHope’em]], [[John Hodiak|Johnem Hodiakiem]]{{r|American-Film-Institute-s1083}}, [[Claudette Colbert]] czyi [[Judy Garland]]<ref>{{Cytuj stronę r| url = https://www.oldtimeradiodownloads.com/actors/-lana-turner | tytuł = Lana Turner | opublikowany = Old Time Radio Downloads | język = en | data dostępu = 2017-11-25}}</ref>.

[[Plik:Tyrone Power - still.jpg|mały|213x213px|[[Tyrone Power]]]]

Na poczatku kariery Turner regularnie dojeżdżała komunikacją miejską do studia, i w związku z tym otrzymała od matki pierwszy samochód – małego [[Willys-KnightaKnight]]a{{odn|Turner|1983|s=43}}. W wieku 14 lat usunięto jej wyrostek robaczkowy, ale skutki zabiegu spowodowały, że aktorka cierpiała na bolesne [[Menstruacjamenstruacja|menstruacje]]. W związku z tym pod koniec lat 30. poddała się kolejnej operacji{{odn|Turner|1983|s=53}}. Na przełomie lat 30. i 40. spędzała czas wraz z innymi młodymi aktorkami z m.in. z [[Betty Grable]] i [[Mary Carlisle]], a jej najlepszą przyjaciółką była [[Virginia Grey]]<ref>{{Cytuj stronęr|url=http://www.independent.co.uk/news/obituaries/-virginia-grey-8689059.html|tytuł=Virginia Grey|autor=Tom Vallance|data=6 sierpnia 2004|opublikowany=|język=en|data dostępu=2017-10-08}}</ref>. Odwiedzała restaurację Romanoffa, grała w tenisa, jeździła na wrotkach. DziękiW nowemutamtym kontraktowiczasie, wdzięki omawianymnowemu czasiekontraktowi, kupiła [[Chrysler]]a coupecoupé. ZwiązałaW wieku 16 lat związała się zze starszym o 10 lat starszym, wpływowym prawnikiem, Gregiem Bautzerem. Był on jej pierwszym mężczyzną<ref>{{Cytuj stronęr|url=http://articles.latimes.com/2013/jul/12/entertainment/-la-et-jc-greg-bautzer-20130712|tytuł=An inside look at Greg Bautzer, 'The Man Who Seduced Hollywood'|autor=Susan King|data dostępu=2017-09-17}}</ref>. Pewnego dnia [[Joan Crawford]] zaprosiła Turner na rozmowę, w której poinformowała ją o tym, że kocha Bautzera i jest z nim związana, w co nie chciała wierzyć Turner. W następstwie rozmowy zerwała z Bautzerem, ale utrzymywała z nim później kontaktykontakt. W latach 40. spotykała się z aktorami: [[Errol Flynn|Errolem Flynnem]], [[John Hodiak|Johnem Hodiakiem]], [[Tony Martin (aktor)|Tonym Martinem]], [[Victor Mature|Victorem Mature]], [[Robert Stack|Robertem Stackiem]], muzykimi [[Gene Krupa|Gene’em Krupą]] i [[Tommy Dorsey|Tommy’mTommym Dorseyem]], a także [[Frank Sinatra|Frankiem Sinatrą]]<ref>{{Cytuj stronęr|url=http://newsok.com/article/-2756727|tytuł=Life with a Hollywood mom Daughter talks about Lana Turner|autor=Gene Triplett|data=28 września 2001|opublikowany=|język=en|data dostępu=2017-10-08}}</ref>. Zdaniem Darwina Portera, biografa aktorki, niektóre związki z mężczyznami kończyły się na kilku randkach, względnie trwały kilka tygodni jak np. relacja z [[Howard Hughes|Howardem Hughesem]]{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 9}}. Turner w swojej autobiografii przyznała, że ''„''zawsze„zawsze szukała romansów, tej ekscytacji z tym związanej, a nie seksu”{{odn|Turner|1983|s=367}}.

W okresie współpracy z [[Clark Gable|Clarkiem Gable’em]] spekulowano o jej rzekomym romansie z „królem Hollywood”. Turner zaprzeczała temu twierdząc, że jedyny raz spotkała się w celach towarzyskich z popularnym aktorem, gdy ten był załamany śmiercią żony [[Carole Lombard]]. W wywiadzie telewizyjnym dla Bryanta Gumbela z 1982 r. aktorka po raz kolejny zaprzeczyła plotkom. Zgodnie z wydaną w 1991 r., autobiografią [[Mickey Rooney|Rooneya]], ''Life is too short,'', Turner dokonała aborcji. Kobieta zaprzeczała temu{{odn|Harris|2002|s=257}}.

W 1945 r. spotykała się z austriacko-tureckim aktorem [[Turhan Bey|Turhanem Beyem]]. Rok później aktorka zakochała się w gwiazdorze [[20th Century Fox|Foxa]], [[Tyrone Power|Tyronie Powerze]], który wówczas rozstał się z pierwszą żoną, [[Annabella|Annabellą]]. Nie miał jednak orzeczonego rozwodu. Oboje mieli podobny sposób bycia i zainteresowania. Rozmawiali o wspólnym filmie, ale ze względu na to, że pochodzili z konkurujących wytwórni nigdy nie wystąpili razem. Turner nawet zaszła w ciążę, ale zdecydowała się na aborcję, bo inaczej jej kariera aktorska dobiegłaby końca<ref>{{Cytuj stronęr|url=https://www.vanityfair.com/hollywood/2016/07/-classic-hollywood-abortion|tytuł=Classic Hollywood’s Secret: Studios Wanted Their Stars to Have Abortions|autor=Marcie Bianco, Merryn Johns|data=15 lipca 2016|opublikowany=Vanity Fair|język=en|data dostępu=2017Movieland-10MacKenzie-02}}</ref><ref>{{Cytuj|autor=Monica MacKenzie|tytuł=Why Lana Turner and Tyrone Power agreed to disagree|czasopismo=Movieland|data=marzec 1948|url=http://www.tyrone-power.com/article_lana.html03}}</ref>. Była przekonana, że poślubi Powera. Do tego jednak nie doszło. Znawcy tematu spekulują, że aktor nie chciał angażować się w kolejny związek, w którym wychowywałby nie swoje dziecko. W 1948 r. w czasie podróży Power poznał [[Linda Christian|Lindę Christian]], którą poślubił w 1949 r. W swojej autobiografii Turner oskarżyła włodarzy wytwórni filmowych o działanie na szkodę jej związku z Powerem. Sugerowała, że to oni stali za zmyślonymi plotkami o jej romansie z [[Frank Sinatra|Frankiem Sinatrą]]<ref>{{Cytuj stronę r| url = http://www.tcm.com/tcmdb/person/154785%7C149199/-Tyrone-Power/-biography.html | tytuł = Biography for Tyrone Power | opublikowany = TCM | data dostępu = 2017-11-25}}</ref>. &nbsp;Turner uważała Powera za „miłość swojego życia”<ref>{{Cytuj|autor=Wayne Lawson|tytuł=Screen beauty tells all|czasopismo=The New York Times|data=5 września 1982r|issn=0362the-4331|url=www.nytimes.com/1982/09/05/books/screennew-beautyyork-tellstimes-all.html?mcubz=3Lawson}}</ref>.

W latach 50. przyjaźniła się z [[Ava Gardner|Avą Gardner]] i [[Debbie Reynolds]]. Wraz z Gardner była bohaterką plotkarskiego skandalu, i z tego powodu znalazła się na okładce „Confidential”. Artykuł sugerował, że Gardner i Turner spotkały się w willi [[FrankFranka Sinatra|Sinatry]] w [[Palm Springs]] z przypadkowo poznanym pracownikiem stacji benzynowej. Turner świadoma wykreowanego wizerunku tak mówiła o sobie: „Byłam zmysłową obietnicą, obiektem pożądania [...](…) gwiazdą filmową w diamentach, owiniętą w białe futro”<ref>{{Cytuj książkę r|autor = Kwakiutl L. Dreher |tytuł = Dancing on the White Page: Black Women Entertainers Writing |data = -2008 |strony = 48 |isbn = 978-0791472835}}</ref>.

Aktorka słynęła z urody, ale zdaniem Cheryl Crane jej matka nie stosowała specjalnych kosmetyków, aby dbać o swoje ciało. Po kąpieli używała kremu [[Nivea]] i względnie tanich produktów Boraxo. Ulubionymi projektantami Turner byli &nbsp;[[Jean Louis]] andi [[Nolan Miller]]. Aktorka relaksowała się przy muzyce [[Fryderyk Chopin|Fryderyka Chopina]], [[Siergiej Rachmaninow|Siergieja Rachmaninowa]], [[Gustav Mahler|Gustava Mahlera]] czyi [[Piotr Czajkowski|Piotra Czajkowskiego]]{{odn|Crane|1988|s=168-169168–169}}. Bardzo lubiła biżuterię i buty, których miała mieć ich 698 par<ref>{{Cytujr|autor=Suzanne Adelson, Andrea Chambers|tytuł=Lana Turner|czasopismo=People|data=8 listopada 1982|issn=0093-7673|url=http://people.com/archive/lanaAdelson-turner-vol-18-no-19/Chambers}}</ref>.

=== Małżeństwo z ArtieArtiem Shawem (1940) ===

=== Małżeństwo z Josephem Stephenem CranemCrane’em (1942, 1943–19441943–44) ===

Po rozwodzie z CranemCrane’em, Turner wciąż mieszkała ze swoją matką, która coraz bardziej ingerowała w życie prywatne córki. Z tego powodu aktorka powierzyła Gregowi Butzerowi sprzedaż jej domu. Turner w tym czasie udała się w podróż do Argentyny, gdzie poznała [[Eva Perón|Evę PeronPerón]]. Kobieta stylizowała się na Lanę Turner{{odn|Root|1996|s=51}}.

=== Małżeństwo z Henry’mHenrym J. Toppingiem jr. (1948-19521948–52) ===

W czasie kręcenia filmu ''[[Cass Timberlane]]'' Turner&nbsp; otrzymała kosz kwiatów od tajemniczego wielbiciela, którym okazał się milioner Henry J. Topping jr. Majątek rodziny Toppinga szacowano na 140 mln dolarów. Pod koniec 1947 r. mężczyzna zaprosił aktorkę do swojej posiadłości Round Hill w [[Greenwich, w(Connecticut)|Greenwich]] (Connecticut). Rezydencja składała się z 22 pokoi i zrobiła spore wrażenie na Turner. Nie ukrywała jednak, że wcale nie kocha Toppinga, ale związała się z nim ze względu na potrzebę bezpieczeństwa i spokoju. Dnia 26 kwietnia 1948 r. para wzięła ślub<ref group="uwaga">Turner była czwartą żoną Toppinga.</ref>{{u|uwaga12}}. Miesiąc miodowy para spędziła w Europie, w m.in. w Londynie i Paryżu. Aktorka w swojej autobiografii przyznała, że w okresie związku z Toppingiem zbliżyła się do swojej córki, lepiej ją poznała. Dwukrotnie zaszła w ciążę, ale za każdym razem traciła dziecko. Topping z upływem czasu miał coraz większy problem z alkoholem i spędzał czas na różnego rodzaju spotkaniach towarzyskich. Dodatkowo jego nietrafione inwestycje poważnie nadszarpnęły finanse małżeńskie. Taki styl życia niezupełnie odpowiadał Turner. Wynajęła nawet detektywa, który potwierdził, że Topping romansował z innymi kobietami. Turner nie potrafiła poradzić sobie z problemami osobistymi i próbowała popełnić samobójstwo, przecinając sobie nadgarstek żyletką. Nieprzytomną kobietę w łazience znalazł Ben Cole {{refn|grupa=uwaga|Ben Cole był menedżerem Lany Turner{{r|Brady-s110}}.}}, który zawiadomił, mieszkającą niedaleko, dr McDonald. O próbie samobójczej prasa nie dowiedziała się. Aktorka ukrywała blizny, nosząc różnego rodzaju bransoletki{{odn|Root|1996|s=140–141}}. W 1952 r. Topping i Turner przestali być małżeństwem<ref>{{r|Turner L., ''Lana: The Lady, the Legend, the Truth'', Dutton Adult, 1983, s.200-s200-214. ISBN 978-0525241065.</ref><ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.biography.com/people/-cheryl-crane-235822 | tytuł = Cheryl Crane - Writer | opublikowany = Biography.com | data dostępu = 2017-11-25}}</ref>.

=== Małżeństwo z Lexem Barkerem (1953-19571953–57) ===

=== Związek z Johnny’mJohnnym Stompanato ===

=== Małżeństwo z RonaldemFredem PellaremMayem (1969–19721960–62) ===

Turner związana była z Hollywood Democratic Committee i była zaangażowana w kampanię prezydencką [[Franklin Delano Roosevelt|Franklina D. Roosevelta]] w 1944 r.<ref>{{Cytuj książkę r|autor = Jordan, David M. |tytuł = -FDR, -Dewey, and the Election of 1944 |strony = 230–232 |isbn = 978-0-253-00562-5}}</ref><ref>{{Cytuj stronę s232|url = https://news.warnerarchive.com/-5-things-about-lana-turner-you-never-knew-you-needed-to-know-d7434c671307 |tytuł = 5 Things About Lana Turner You Never Knew You Needed to Know | opublikowany = Warner Archive News | język = en |data dostępu = 2017-10-23}}</ref>[[Plik:Lana Turner - 1940 publicity.jpg|mały|Turner w 1940 r.]]

[[Plik:Photoplay October 1946 Lana Turner.jpg|małythumb|lewo|324x324pxleft|Turner na okładce magazynu „Photoplay” w (1946 r.)]]

Turner uważana jest za jedną z najbardziej urodziwych gwiazd filmowych w historii kina<ref>{{Cytuj stronę r|url = https://web.archive.org/web/20160811055023/http://www.latimes.com/local/obituaries/archives/-la-me-lana-turner-20160624-snap-htmlstory.html |tytuł = From the Archives: Lana Turner, Glamorous Star of 50 Films, Dies at 75 |autor = Times Staff Writer |data dostępu = 2017sydney-10-14}}</ref><ref>{{Cytuj stronę |url = https://news.google.com/newspapers?id=VvxUAAAAIBAJ&sjid=EJMDAAAAIBAJ&pg=904%2C301952 |tytuł = Glamour Award to Lana Turner |data = 4 lipca 1951 |praca = The Sydney Morning Herald |data dostępu = 2017morning-10herald-14s1}}</ref>. Życie Turner stanowi egzemplifikację hollywoodzkiej kariery<ref>{{Cytuj stronęr|url=http://www.encyclopedia.com/people/literature-and-arts/film-and-television-biographies/lana-turner|tytuł=Lana Turner|data dostępu=2017-10-21}}</ref>. Aktorkę wskazywano jako archetyp [[femme fatale]]<ref>{{Cytuj pismor|autor=Zofia Hadamik|tytuł=Femme fatale jako byt fantazmatyczny. O demonicznych postaciach kobiecych w filmie w pierwszej połowie XX wieku i ich późniejszych reminiscencjach|czasopismo=Kwartalnik Filmowy|wydanie=41–42|strony=128–135|rok=2003|wydawca=Instytut Sztuki PAN|issn=0452-9502|język=pls128-135}}</ref>.

Turner stanowiła inspirację dla [[Marilyn Monroe]]. Na początku lat 50. Monroe wysyłała zdjęcia swojej ulubienicy kinowej z prośbą o autograf<ref>{{Cytuj stronę r|url = https://tarahanks.com/2011/10/09/-american-blondes-marilyn-and-lana-turner/ |tytuł = American Blondes: Marilyn and Lana Turner |autor = Tara Hanks |data dostępu = 2017-10-21}}</ref>{{odn|Root|1996|s=154–155}}. Podobizna aktorki stanowi element muralu Hollywood High School, powstałego w 2002 r.<ref>{{Cytuju|tytuł=Eloy Torrezuwaga15}}{{r|data dostępu=2017-11-26|opublikowany = www.crala.org|url=http://www.crala.org/internet-site/Other/Art_Program/artist_list/eloy_torrez.cfm|język=enTorrez}}</ref>

Przed laty planowano sfilmowanie sprawy śmierci Stompanato, powstały nawet 2 koncepcje fabularne. W jednej z nich rolę gangstera miał zagrać [[Keanu Reeves]], a rolę Turner powierzono [[Catherine Zeta-Jones|CatherinieCatherine Zecie-Jones]]. W drugiej z nich, pod tytułem ''The Goddess and GangsteGangster''r, mieli wystąpić [[Antonio Banderas]] i [[Sharon Stone]]. Ze Stone zresztą spotkała się kiedyś Turner. Stwierdziła, że jest jedyną aktorką, która mogłaby ją wiarygodnie przedstawić<ref>{{Cytujr|autor=|tytuł=Sharon Stone ready to play Lana Turner|czasopismo =The Guardian|data=8 stycznia the-guardian-2001|issn=0261-3077|url=https://www.theguardiannotstarring.com/film/2001/jan/08/news2-stompanato}}</ref>. Filmy nie powstały, gdyż Cheryl Crane nie zgodziła się na wykorzystanie jej wizerunku{{odn|Porter|2017|loc=Rozdziałrozdział 16}}. Wśród aktorek mających zagrać Turner wymieniano również [[Scarlett Johansson|Scarlett Johanson]]<ref>{{Cytuj stronęr|url=http://muzyka.onet.pl/newsy/scarlett-johansson-jako-lana-turner/73cjs|tytuł=Scarlett Johansson jako Lana Turner|autor=|data=17 lutego 2014|opublikowany=Onet.pl|archiwum=http://muzyka.onet.pl/newsy/scarlett-johansson-jako-lana-turner/73cjs|zarchiwizowano=2017-10-28|data dostępu=2017-10-27}}</ref>.

Turner wspominana była w powieści ''[[Tajemnice Los Angeles (powieść)|Tajemnice Los Angeles]]'' (1990), autorstwa [[James Ellroy|Jamesa Ellroya]], oraz w wierszu ''Lana Turner has collapsed'' [[Frank O’Hara|Franka O’Hary]]<ref>{{Cytuj stronę r| url = https://www.poets.org/poetsorg/poem/-poem-lana-turner-has-collapsed | tytuł =Poem [Lana Turner has collapsed!] by Frank O'Hara | opublikowany = poets.org | język = en | data dostępu = 2017-11-25}}</ref>. Fabuła filmu ''[[Wrzesień (film)|Wrzesień]]'' [[Woody Allen|Woody’ego Allena]] wiąże się ze sprawą Turner i Stompanato<ref>{{Cytujr|autor=John Stark|tytuł=Alone in the September of Her Years, Elaine Stritch Beats Booze to Score a Comeback in a Woody Allen Drama|czasopismo=People|data=11 stycznia 1988|issn=0093Star-7673|url=http://people.com/archive/alone-in-the-september-of-her-years-elaine-stritch-beats-booze-to-score-a-comeback-in-a-woody-allen-drama-vol-29-no-1/}}</ref>.

Aktorka była wspominana w utworach muzycznychpiosenkach: „Nancy (Withwith Thethe Laughing Face)” (wyk. [[Frank Sinatra|Franka Sinatry]], &nbsp;1945){{r|lyrics.com-29156625|steynonline.com-nancy-with-the-laughing-face}}, „[[Vogue (singel)|Vogue]]” [[Madonna (piosenkarka)|Madonny]]{{u|uwaga16}}{{r|cnn.com-lauren-bacall-madonna-vogue-song}} czyi &nbsp;„[[My Baby Just Cares for Me]]” (wyk. [[Nina Simone|Niny Simone]]<ref>){{Cytuj stronęr|url= http://edition.cnnazlyrics.com/2014/08/13/showbiz/music/lauren-bacall-madonna-vogue-song/index.html|tytuł=With passing of Bacall, all Madonna’s ‘Vogue’ icons have died|autor=Rande Iaboni|data=13 sierpnia 2014|opublikowany=|język=en|data dostępu=2017-10-21mybabyjustcaresforme}}</ref>. Piosenkarka Elizabeth Grant, znana lepiej jako [[Lana Del Rey]], wybrała pierwsze imię swojego pseudonimu artystycznego na cześć Turner<ref>{{Cytuj stronę r| url = https://www.newyorker.com/culture/culture-desk/lana-del-rey-is-exhausted | tytuł = Lana Del Rey Is Exhausted | autor = Amanda Petrusich | opublikowany = The New Yorker | data = 29 września 2015 | język = en | data dostępu = 2017-11-25}}</ref>.

[[Brenda Bakke]] wcieliła się w postać aktorki w adaptacji powieści Jamesa Ellroya, filmie [[neo-noir]] ''[[Tajemnice Los Angeles]]'' (1997) w reżyserii [[Curtis Hanson|Curtisa Hansona]]<ref>{{Cytuj stronę r| url = http://www.imdb.com/title/-tt0119488/-fullcredits/ | tytuł = Tajemnice Los Angeles (1997) Full Cast & Crew | opublikowany = IMDb.com | język = en | data dostępu = 2017-11-25}}</ref>.

== Nagrody i nominacjewyróżnienia ==

== BibliografiaUwagi ==

* [https://www.allmovie.com/artist/lana-turner-p72175 Lana Turner] w [[AllMovie]]&nbsp; {{lang|en}}

* [http://www.tcm.com/tcmdb/person/195162%7C95348/Lana-Turner/ Lana Turner] w [[Turner Classic Movies|TCM Movie Database]]&nbsp; {{lang|en}}

* [http://www.tv.com/people/lana-turner/ Lana Turner] w w bazie&nbsp; [[TV.com]]&nbsp;

* [http://www.tvguide.com/celebrities/lana-turner/161176/ Lana Turner] w w&nbsp;[[TV Guide]]&nbsp; {{lang|en}}

* [https://www.findagrave.com/cgi-bin/fg.cgi?page=gr&GRid=6208 Lana Turner] w bazie&nbsp; [[Find a Grave]]&nbsp; {{lang|en}}

* [https://www.biography.com/people/lana-turner-9542242 Lana Turner] w The Biography Channel&nbsp; {{lang|en}}

* [http://www.virtual-history.com/movie/person/1947/lana-turner Lana Turner] w bazie Virtual History&nbsp; {{lang|en}}

{{SORTUJ:Turner, Lana}}