Rentgenografia strukturalna: Różnice pomiędzy wersjami

Do wykonania analizy potrzebny jest [[monokryształ]] danego związku chemicznego o możliwie jak najbardziej regularnym kształcie i posiadający jak najmniej [[Defekty sieci krystalicznej|defektów]]. Kryształ ten umieszcza się w [[dyfraktometr]]ze i niekiedy schładza przy pomocy paroparów ciekłego [[azot]]u do temperatury rzędu 100 [[Kelwin|K]] (przy użyciu paroparów [[hel (pierwiastek)|helu]] nawetmożna schłodzić badany materiał do kilkutemperatury około 4 K), aby zmniejszyć niedokładności wynikające z termicznych drgań atomów. Kryształ naświetla się silną, monochromatyczną wiązką promieni X, zmieniając stopniowo kąt jej padania na kryształ (poprzez jego obrót) i rejestrując zmiany w obrazie dyfrakcyjnym po przejściu promieni przez kryształ. Obecnie do rejestracji obrazów dyfrakcyjnych używa się kamer CCD – są to [[matryca CCD|matryce CCD]] chłodzone [[Moduł Peltiera|ogniwami Peltiera]] do temperatury ok. -60 °C w celu zmniejszenia [[Szum termiczny|szumów termicznych]]. Elementem kamery jest też odpowiedni [[scyntylator]], który pochłania energię promieniowania X, a następnie emituje światło rejestrowane przez matrycę CCD. W przeszłości dane dyfrakcyjne były rejestrowane za pomocą detektora punktowego lub metodami fotograficznymi.

Dane strukturalne pochodzące z rentgenografii są gromadzone w specjalnych bazach danych, do których dostęp można uzyskać albo poprzez wysłanie do nich określonej liczby własnych danych lub na zasadach komercyjnych. Do najbardziej znanych tego rodzaju baz zalicza się: [[Protein Databank]] (makrocząsteczki), [[Cambridge Structure Database]] (związki organiczne i metaloorganiczne), [[ICSD]] (związki nieorganiczne), oraz otwarta [[ICSDCrystallography Open Database]] (związki organiczne, nieorganiczne, metaloorganiczne i minerały, z wyłączeniem biopolimerów).

W początkowym okresie rozwoju rentgenografii jej najistotniejszą wadą był sam fakt używania silnego promieniowania X, na które narażone były osoby obsługujące dyfraktometry, co mogło u nich wywoływać [[choroba popromienna|chorobę popromienną]]. Aparaty te wymagały stałej obecności operatora, co wielu z nich przypłaciło życiem (m.in. [[Rosalind Franklin]]). Współcześnie jednak aparaty te umieszcza się w obudowach tak skonstruowanych, aby nie przepuszczały promieniowania rentgenowskiego i sąmogą onebyć obsługiwane zdalnie z innego pomieszczenia za pomocą komputera. Jednym z podstawowych zabezpieczeń nowoczesnego dyfraktometru rentgenowskiego jest zestaw czujników uniemożliwiających rozpoczęcie pomiaru w przypadku, gdy jego obudowa jest otwarta.