Kosynierzy: Różnice pomiędzy wersjami

Kosynierzy stanowili również istotną część piechoty [[Siła Zbrojna Narodowa|narodowych sił zbrojnych]] w okresie [[Powstanie krakowskie|powstania krakowskiego 1846 roku]]. Kompanie kosynierskie formowali na [[Wawel]]u Michał Pałczyński i Władysław Iżycki. Ich skład stanowili przede wszystkim włościanie z okręgu miasta Krakowa. Utworzono wtedy 1 batalion kosynierów, którym dowodził złotnik [[Teofil Zamojski]]. Do kadry oficerskiej należeli: Tomasz Leszczyński, Poker, Gloger, [[Władysław Otwinowski]], [[Ferdynand Zajączkowski]], [[Marian Pawełkiewicz]]. Podoficerowie byli uzbrojeni w strzelby myśliwskie. Byli nimi studenci: Stefan Wiśniewski, Antoni Bartosiński, Stefan Broll, Maurycy Wolff, Władysław Kaniewski, Franciszek Statkowski, Antoni Lewicki, Henisz, Odrzywolski, Ciaputowicz i inni. Żołd kosyniera wynosił 15 groszy dziennie i wypłacano go na 5 dni z góry<ref name="Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1959">[[Marian Anusiewicz]], ''Wypisy źródłowe do historii sztuki wojennej. Polska sztuka wojenna w latach 1832-1862'', Zeszyt 13. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1959, s. 84-85.</ref>.

* 3 lutego 1863 grupa ok. 1000 kosynierów, dowodzonych przez [[Władysław Jabłonowski (lekarz)|Władysława Jabłonowskiego]], przeprowadziła atak na rosyjskie armaty w zwycięskiej dla Polaków [[bitwa pod Węgrowem|bitwie pod Węgrowem]]<ref name="Stefan Kieniewicz 1972">Stefan Kieniewicz, ''Powstanie styczniowe'', Warszawa 1972, {{ISBN|83-01-03652-4}}.</ref>.

* 18 marca 1863 w zwycięskiej dla Polaków [[bitwa pod Grochowiskami|bitwie pod Grochowiskami]] kosynierzy pod dowództwem płk. Dąbrowskiego rozbili dwie roty [[25 Smoleński Pułk Piechoty|25 Smoleńskiego Pułku Piechoty]]<ref> name="Stefan Kieniewicz, ''Powstanie styczniowe'', Warszawa 1972, {{ISBN|83-01-03652-4}}.<"/ref>.

Brak funduszy oraz improwizowane warunki insurekcji kościuszkowskiej spowodowały niejednolity strój oddziałów kosynierskich. Aby temu zapobiec dnia 6 maja 1794 roku magistrat krakowski polecił swojemu Komisariatowi Wojennemu umundurowanie milicji krakowskiej „w zupełności w jakie bądź mundury”<ref name="KAW 1988">[[Zdzisław Żygulski (junior)|Zdzisław Żygulski]], [[Henryk Wielecki]], ''Polski mundur wojskowy'', KAW, Kraków 1988, {{ISBN|8303014838}}, s. 49.</ref>. Komitet z braku funduszy umundurował ją w czerwone rogatywki oraz białe sukmany. Masowy udział chłopów z ziemi krakowskiej w insurekcji kościuszkowskiej sprawił, że ludowy [[strój krakowski]] stał się mundurem wojskowym piechoty złożonej z [[Krakusi|Krakusów]] i Kosynierów.

Kosynier był ubrany w tradycyjną białą [[sukmana|sukmanę]] spiętą pasem. Na ramiona zarzucał brązową [[Czuha (płaszcz)|gunię]], na głowę wkładał czerwoną [[rogatywka|rogatywkę]] lub tyniecką [[magierka|magierkę]], na nogi – buty z cholewami. Jednolicie umundurowane były dwa regimenty grenadierów krakowskich, które zostały sformowane ze sławnych kosynierów racławickich. Nosili oni czapki rogatywki, granatowe kurtki z zielonymi wyłogami i [[czechczery]] lub spodnie z białego sukna<ref>[[Zdzisław Żygulski (junior)|Zdzisław Żygulski]], [[Henryk Wielecki]], ''Polski mundur wojskowy'', name="KAW, Kraków 1988, {{ISBN|8303014838}}, s. 49.<"/ref>.

Ubiór kosynierów w okresie [[Powstanie krakowskie|powstania krakowskiego 1846 roku]] stanowiła kurtka tzw. [[wołoszka]] z szaraczkowego sukna z kołnierzem [[karmazyn]]owym, konfederatką pąsową i spodnie szaraczkowe<ref>[[Marian Anusiewicz]], ''Wypisy źródłowe do historii sztuki wojennej. Polska sztuka wojenna w latach 1832-1862'', Zeszyt 13. name="Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1959, s. 84-85.<"/ref>.