Stany graniczne (wojna secesyjna): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m lit. |
|||
Linia 34:
Po secesji stanów południowych nowo wybrany gubernator Missouri wezwał legislaturę do zwołania stanowej konwencji konstytucyjnej dla wypowiedzenia się za lub przeciw secesji. Konwencja ta opowiedziała się za pozostaniem stanu w Unii, ale odmówiła poparcia dla zdławienia rebelii stanów południowych przez Stany Zjednoczone. Prokonfederacki gubernator [[Claiborne Fox Jackson|Claiborne F. Jackson]] nie był zadowolony z wyniku głosowania. Zwołał milicję stanową na doroczne ćwiczenia pod [[Saint Louis|St. Louis]]. Jackson miał plany odnośnie arsenału w St. Louis i w tajemnicy utrzymywał kontakty z prezydentem CSA [[Jefferson Davis|Jeffersonem Davisem]]; jego zamiarem było uzbrojenie milicji z St. Louis w karabiny oraz działa z arsenału w [[Baton Rouge]]. Powiadomiony o tych zamiarach kpt [[Nathaniel Lyon]], komendant arsenału uderzył pierwszy, otoczył swymi żołnierzami obóz milicjantów i zmusił ich do poddania się. Gdy prowadził jeńców do arsenału przez centrum miasta, wybuchły krwawe zamieszki znane jako [[Camp Jackson Affair]].
Te wydarzenia przyczyniły się do wzrostu poparcia dla konfederatów. Prokonfederacka legislatura poparła w głosowaniu gubernatorski projekt powołania ''Gwardii Stanowej Missouri''. Gubernator Jackson mianował Sterlinga Price’a, który przewodniczył konwencji, [[Generał|generałem-majorem]] tej unowocześnionej i rozbudowanej milicji. Price i unijny dowódca dystryktu Harney doszli do porozumienia, co zmniejszyło napięcia na obszarze stanu na kilka tygodni. Gdy Harney został odwołany, a jego miejsce zajął Lyon, doszło do ponownego spotkania w St. Louis pomiędzy Lyonem, jego politycznym sprzymierzeńcem Francisem P. Blairem,
Jackson, Price oraz legislatura stanowa zostali zmuszeni 14 czerwca do ucieczki ze stolicy stanu [[Jefferson City]] w obliczu gwałtownej ofensywy Lyona mianowanego właśnie generałem milicji. Wobec nieobecności gubernatora, Konwencja Konstytucjonalna stanu Missouri (1861–1863) zebrała się ponownie pod koniec lipca. 30 dnia tego miesiąca uznała, że stanowiska rządowe w stanie zostały zwolnione i wybrała nowego (tymczasowego) gubernatora. Został nim [[Hamilton Gamble]]. Administracja prezydenta Lincolna natychmiast zatwierdziła ten wybór, bowiem Gamble zapewniał powstanie prounijnej milicji i zaciągi do armii Północy.
Linia 47:
Poważne różnice pomiędzy wschodnią i zachodnią częścią Wirginii nie wystąpiły bynajmniej dopiero zimą 1860/61. Historyk Wirginii Zachodniej C.H. Ambler pisze, że „w okresie 1830–1850 było zaledwie kilka lat, kiedy nie istniała obawa rozbicia wspólnoty”. Zachodnia część stanu w tamtym okresie „była postępowa i otwarta”, podczas gdy wschodnia „pogrążała się w gnuśnym konserwatyzmie”. Niezadowolenie zachodu wywoływała nieproporcjonalna (w stosunku do populacji) liczba przedstawicieli wschodu w legislaturze oraz nierówny podział dóbr stanowych. Wschód uzasadniał swoją dominację gospodarką opartą na niewolnictwie, bowiem „posiadanie niewolników mogło być zagwarantowane i zabezpieczone jedynie poprzez danie ich panom głosu we władzach, by mogli bronić swoich interesów”<ref>Ambler, s. 764–765.</ref>. W roku 1851 tzw. „Virginia Reform Convention” doprowadziła do uznania, że na zachodzie mieszka więcej białych niż na wschodzie, co doprowadziło do znaczących zmian. Wszyscy biali zostali zrównani w prawach, a wyboru gubernatora miano odtąd dokonywać w bezpośrednich głosowaniu wszystkich uprawnionych. W niższej izbie legislatury fotele miał być obsadzane proporcjonalnie do liczby ludności, aczkolwiek w izbie wyższej nadal obowiązywała mieszana zasada ludnościowo-majątkowa<ref>Crofts, s. 57–58.</ref>.
W roku 1859 doszło do kolejnych napięć, z tym że teraz miały one miejsce w części zachodniej, podzielonej na północ i południe; ta druga była bardziej zadowolona ze zmian roku 1851. Historyk Daniel W. Crofts pisze „Ci z północnego zachodu narzekali, że stali się wasalami wschodniej Wirginii bezlitośnie okładanymi rosnącymi podatkami dla jej wygody”. Oczekiwane na zachodzie zmiany, jak np. kanał pomiędzy rzekami [[James (rzeka)|James]] i [[Kanawha (rzeka)|Kanawha]] czy linie kolejowe łączące wschód z zachodem, obiecano zbudować, ale nie zbudowano. Na zachodzie mieszkało o 135 tysięcy więcej białych niż na wschodzie, ale to wschód rządził w stanowym senacie. W Izbie Reprezentantów Kongresu, z powodu przyjęcia ustawy [[Kompromis 3:5|3:5]], jedynie pięciu spośród trzynastu przedstawicieli Wirginii pochodziło z zachodniej części stanu<ref>Nevins s. 140. Nevins napisał także „...według Francisa H. Pierponta, jednego z przywódców reprezentacji zachodu, każdego roku wschód unikał płacenia 900 tysięcy dolarów podatków, które winien byłby zapłacić, gdyby nie ta ustawa”.</ref>. Wybory gubernatora w roku 1859 rozczarowały obie partie na zachodzie. W rezultacie przeciwnicy niewolnictwa z Partii Wigów zaczęli skłaniać się do przejścia do Partii Republikańskiej; w wyborach prezydenckich roku 1860 Abraham Lincoln otrzymał 2000 głosów zachodnich
==== Rozpad Wirginii ====
| |||