Karol Pasternak: Różnice pomiędzy wersjami

Urodził się 21 stycznia 1893. Podczas [[wojna polsko-ukraińska|wojny polsko-ukraińskiej]] w stopniu [[porucznik]]a pełnił służył w szeregach grupy wypadowej ppłk. [[Juliusz Swoboda|Juliusza Swobody]] działającej od 21 listopada 1918, której żołnierze w Ustrzykach Dolnych przejęli pozostawiony przez Ukraińców pociąg towarowy i wycofując się zabrali go do Leska<ref>{{Cytuj książkę | autor = [[Maksymilian Landau]], [[Adam Tabiszewski]] | tytuł = Zarys historji wojennej 4-go pułku artylerii polowej | wydawca = [[Wojskowe Biuro Historyczne]] | miejsce = Warszawa | data = 1929 | strony = 5 | url = http://www.wbc.poznan.pl/publication/32378}}</ref>. Pasternak został dowódcą pociągu<ref name="EZ">{{Cytuj książkę | autor = [[Edward Zając]] | tytuł = Jak Sanok wybił się na niepodległość | wydawca = Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku | miejsce = Sanok | data = 1995 | strony = 25 | isbn = 83-901466-3-0 | url = http://www.sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/560}}</ref><ref>{{Cytuj pismo | autor = [[Andrzej Olejko]] | tytuł = Śladami lotnej i „Kozaka” | czasopismo = [[Tygodnik Sanocki]] | wolumin = Nr 45 (521) | strony = 7 | data = 9 listopada 2001 | url = }}</ref>, przekierował haubice na platformach, a pociąg uczestniczył następnego dnia w zajęciu ponownym Ustrzyk, zaś w kolejnych dniach porucznik zawnioskował do [[Autosan|Fabryki Maszyn i Wagonów]] w [[Sanok]]u o przygotowanie prowizorycznego [[Kozak (pociąg pancerny)|pociągu „Kozak”]]<ref>{{Cytuj książkę | autor = [[Maksymilian Landau]], [[Adam Tabiszewski]] | tytuł = Zarys historji wojennej 4-go pułku artylerii polowej | wydawca = [[Wojskowe Biuro Historyczne]] | miejsce = Warszawa | data = 1929 | strony = 5-6 | url = http://www.wbc.poznan.pl/publication/32378}}</ref>. W marcu 1920 był porucznikiem [[4 Kujawski Pułk Artylerii Lekkiej|4 Pułku Artylerii Polowej]] i przebywał w polu podczas [[wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] (w tym czasie przekazał podziękowania lekarzowi-ginekologowi z [[Sanok]]a, kpt. dr. [[Stanisław Domański (ginekolog)|Stanisławowi Domańskiemu]], za przeprowadzenie operacji ratującej życie jego żonie i dziecku)<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Nadesłane. Podziękowanie | czasopismo = Ziemia Sanocka | wolumin = 33 | strony = 4 | data = 4 kwietnia 1920}}</ref>. Za swoje czyny wojenne otrzymał [[Order Virtuti Militari]]<ref>{{Cytuj książkę | autor = [[Maksymilian Landau]], [[Adam Tabiszewski]] | tytuł = Zarys historji wojennej 4-go pułku artylerii polowej | wydawca = [[Wojskowe Biuro Historyczne]] | miejsce = Warszawa | data = 1929 | strony = 24 | url = http://www.wbc.poznan.pl/publication/32378}}</ref>. Został zweryfikowany w stopniu [[Kapitan (ranga)|kapitana]] artylerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919{{odn|Rocznik Oficerski|1923|s=816}}. Po wojnie pozostawał oficerem 4 Pułku Artylerii Polowej, garnizonującym w [[Inowrocław]], w którym w 1923 był p.o. dowódcy I dywizjonu{{odn|Rocznik Oficerski|1923|s=421}}. Został awansowany na stopień [[major]]a artylerii ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924{{odn|Rocznik Oficerski|1924|s=740}}{{odn|Rocznik Oficerski|1928|s=453}}. W 1924 był etatowym dowódcą I dywizjonu w macierzystym pułku{{odn|Rocznik Oficerski|1924|s=644}}. W 1928 był [[kwatermistrz]]em w [[27 Pułk Artylerii Lekkiej|27 Pułku Artylerii Polowej]] we Włodzimierzu Wołyńskim{{odn|Rocznik Oficerski|1928|s=401}}. Później został oficerem [[16 Pomorski Pułk Artylerii Lekkiej|16 Pułk Artylerii Polowej]] (od 1932 16 Pułk Artylerii Lekkiej) w Grudziądzu, w którym od 28 stycznia 1931 był zastępcą dowódcy pułku, a od 5 lipca do 7 września 1933 w zastępstwie był dowódcą pułku{{odn|Rocznik Oficerski|1932|s=179, 684}}. W latach 30. został awansowany na stopień [[podpułkownik]]a artylerii. Dowodził [[5 Dywizjon Artylerii Konnej|5 Dywizjonem Artylerii Konnej]] w Krakowie, później [[28 Pułk Artylerii Lekkiej|28 Pułkiem Artylerii Lekkiej]] w Zajezierzu od 29 grudnia 1938 do sierpnia 1939.▼

Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] 1939 w trakcie [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowe]] w stopniu podpułkownika był dowódcą artylerii dywizyjnej [[45 Dywizja Piechoty (II RP)|45 Dywizji Piechoty]]. Po przedostaniu się do Francji został oficerem [[Wojsko Polskie we Francji (1939–1940)|Wojska Polskiego we Francji]]. W 1940 pełnił funkcję dowódcy [[3 Pułk Artylerii Lekkiej (3 DP)|3 Pułku Artylerii Lekkiej]]{{odn|Szczurowski|2001|s=58}}. Zmarł w 1958 we Wrocławiu<ref name="EZ"/>.▼