Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1832 roku: Różnice pomiędzy wersjami

|3. komitet 1 = [[John Floyd (1783–1837)|Floyd]]

Wybory prezydenckie w 1832 roku były pierwszymi wyborami, gdzie pojawiła się trzecia siła polityczna – [[Partia Antymasońska]]{{r|Bartnicki162}}. Były także pierwszymi wyborami, w których kandydaci każdej partii zostali wysunięci na konwencjach{{r|Pastusiak181}}. Kluczowe znaczenie w trakcie kampanii wyborczej miała sprawa Banku Stanów Zjednoczonych{{r|Bartnicki162}}. Stronnictwo [[Prezydent Stanów Zjednoczonych|prezydenta]] [[Andrew Jackson|Jacksona]] było mocno przeciwne tej instytucji i usiłowało ją zlikwidować, nie czekając do 1836 roku, kiedy to miała wygasnąć jego licencja{{r|Bartnicki162}}. Aby do tego doprowadzić Jackson wycofał depozyty i umieścił je w bankach stanowych{{r|Bartnicki163}}. Decyzja ta miała istotne znaczenie przy nominacji [[Partia Demokratyczna (Stany Zjednoczone)|Partii Demokratycznej]]{{r|Bartnicki163}}. Jej kandydatem na [[Wiceprezydent Stanów Zjednoczonych|wiceprezydenta]] został Martin Van Buren{{r|Pastusiak181}}. Kwestia Banku Centralnego była także istotna dla [[Henry Clay|Henry’ego Claya]], który zamierzał kandydować przeciwko Jacksonowi jako kandydat [[Narodowa Partia Republikańska|Narodowej Partii Republikańskiej]]{{r|Bartnicki161}}. Nominację wiceprezydencką z jej ramienia otrzymał [[John Sergeant]]{{r|Pastusiak181}}. Partia Antymasońska, która powstała w 1826 roku, jako opozycja wobec Jacksona, zorganizowała jesienią 1831 roku konwencję w [[Baltimore]], argumentując że są jednąjedyną partią reprezentującą interesy ludu (uważała większość klasy politycznej za [[wolnomularstwo|masonów]], w tym prezydenta i Claya){{r|Jones171}}. Ich kandydatem na prezydenta został [[William Wirt]]{{r|Jones172}}.

Głosowanie powszechne odbyło się w dniach 2 – 21 listopada 1832 i wzięło w nim udział niecałe 1,3 mln osób{{r|OC}}. [[Frekwencja wyborcza|Frekwencja]] wyniosła 55,4%{{r|CTV}}. Jackson uzyskał 54,2% poparcia wobec 37,4% dla Claya i 7,8% dla Wirta{{r|OC}}. Ponadto nieco ponad 7000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów{{r|OC}}. W głosowaniu [[Kolegium Elektorów Stanów Zjednoczonych|Kolegium Elektorów]] (zatwierdzonym 13 lutego 1833{{r|biblioteka}}) Jackson uzyskał 219 głosów, przy wymaganej większości 144 głosów{{r|NARA}}. Na Henry’ego Claya oddano 49 głosów, na [[John Floyd (1783–1837)|Johna Floyda]] – 11, a na Williama Wirta – 7{{r|NARA}}. Wiceprezydentem został Martin Van Buren, otrzymując 189 głosów, wobec 49 dla Johna Sergeanta{{r|NARA}}. Dalsze miejsca zajęli: [[William Wilkens]] (30 głosów), [[Henry Lee (ekonomista)|Henry Lee]] (11 głosów) i [[Amos Ellmaker]] (7 głosów){{r|NARA}}. Dwa głosy elektorskie ze stanu [[Maryland]] nie zostały wzięte pod uwagę{{r|NARA}}.

! [[John Floyd (1783–1837)|John Floyd]]