Lubart: Różnice pomiędzy wersjami

Według Jana Długosza w 1336 pustoszył [[Mazowsze]]<ref name="Kuczyński_576">[[Stefan Maria Kuczyński|Stefan M. Kuczyński]]: ''Lubart Dymitr'', s. 576.</ref>. Gdy [[7 kwietnia]] [[1340]] [[bojarzy]] otruli księcia halicko-wołyńskiego [[Bolesław Jerzy II|Bolesława Jerzego ІІ Trojdenowicza]], Lubart, według [[Stefan Maria Kuczyński|Stefana Marii Kuczyńskiego]], opanował Wołyń jako mąż córki [[Księstwo Włodzimierskie|księcia włodzimierskiego]] [[Andrzej II Halicki|Andrzeja II Juriewicza]]<ref name="Kuczyński_576"/>, według innych danych rościł pretensje do zwolnionego tronu księstwa, bowiem ze względu na {{fakt|(hipotetyczne)}} małżeństwo z córką [[Księstwo Włodzimierskie|księcia włodzimierskiego]] [[Andrzej II Halicki|Andrzeja II]], uważał siebie za jedynego spadkobiercę wymarłej linii książąt halickich. Ponadto siostra Lubarta Eufemia była żoną Bolesława Jerzego II. Do zbrojnego sporu o [[Księstwo Halicko-Włodzimierskie]] zapewne by nie doszło, gdyby nie śmierć ([[26 maja]] [[1339]]) siostry Lubarta - polskiej królowej [[Aldona Anna Giedyminówna|Aldony Anny]], żony króla [[Kazimierz Wielki|Kazimierza III Wielkiego]], która była głównym łącznikiem pomiędzy Polską a Litwą. Na zaostrzenie konfliktu wpłynęła również śmierć ojca Lubarta [[Giedymin]]a w [[1341]], utrzymującego poprawne stosunki z Polską.