Kościół Chrystusowy w RP: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne |
→Okres II Rzeczypospolitej: drobne redakcyjne |
||
Linia 71:
Idee Kościoła Chrystusowego na ziemiach polskich pojawiły się pod koniec roku 1921 wraz z powrotem ze Stanów Zjednoczonych do rodzinnej [[Starowieś (województwo podlaskie)|Starowsi]] prekursora i pioniera ruchu, [[pastor]]a [[Konstanty Jaroszewicz|Konstantego Jaroszewicza]]. Wkrótce zgromadził on liczącą kilka rodzin grupę sympatyków. W maju i we wrześniu 1923 przeprowadzono dwa pierwsze chrzty, a w Starowsi powstał pierwszy zbór. Działalność prowadzona była na kresach wschodnich głównie wśród ludności [[Prawosławie|prawosławnej]]. Jesienią 1924 roku małżeństwo Jaroszewiczów przeprowadziło się do [[Kobryń|Kobrynia]] gdzie powstało centrum misyjne<ref name = "Ex Nihilo">{{Cytuj pismo | autor = Przemysław Bryk | tytuł = Historia powstania Kościołów Chrystusowych i ich funkcjonowania na ziemiach polskich na przykładzie Kościoła Chrystusowego w Rzeczypospolitej Polskiej | czasopismo = Ex Nihilo | wydanie = Instytut Religioznawstwa. Uniwersytet Jagielloński | strony = 11-27 | data = 1(11) /2014 | url = http://www.exnihilo.religioznawstwo.uj.edu.pl/documents/11051909/102298738/Ex%20Nihilo%2011%20-%20Bryk.pdf}}</ref>.
W roku 1923 Jaroszewicz złożył wniosek o zalegalizowanie
Do 1928 powstało 30 [[Zbór|zborów]]. W 1929 roku w Kobryniu miał miejsce I Ogólnopolski Zjazd ZKCh, na którym powołano Komitet Wykonawczy w składzie: [[Konstanty Jaroszewicz]] – prezes, Jan Bukowicz – wiceprezes i skarbnik, [[Jerzy Sacewicz]] – sekretarz, Bolesław Winnik – zastępca sekretarza oraz członkowie: Grzegorz Bajko, Teodor Pawluk, Nikon Jakoniuk, Jan Moskaluk i Jan Władysiuk. Z wyjątkiem roku 1933 Zjazdy ZKCH organizowano raz w roku w różnych miejscowościach, do roku 1939 włącznie{{r|NHury}}. Do 1939 siedziba ZKCh mieściła się w [[Kobryń|Kobryniu]], kiedy przeniesiono ją do [[Brześć|Brześcia]]. W okresie międzywojennym wszystkie zbory były rosyjskojęzyczne. Największe skupisko wyznawców znajdowało się w okolicach Kobrynia. W 1937 roku w powiecie kobryńskim było około 1500 wyznawców. Rekrutowali się głównie spośród rolników, a w miastach spośród ubogich robotników i służby domowej<ref>Aleksander Wysocki, [http://web.archive.org/web/20150120191703/http://archiwumcaw.wp.mil.pl/biuletyn/b25/b25_7.pdf ''Protestanci - Poleszucy w świetle dokumentów Centralnego Archiwum Wojskowego''] </ref>.
|